“แกจะให้ฉันทำยังไงยัยดา แกไม่เห็นเหรอว่าเขากับคนในครอบครัวน่ะ เกลียดขี้หน้าฉันจะตาย ดีแค่ไหนแล้วที่ฉันตัดสินใจเดินออกมาจากคนกลุ่มนี้น่ะ ไม่งั้นป่านนี้ฉันได้นั่งน้ำตาเช็ดหัวเข่าทุกวันแล้วล่ะ”
การเป็นคนรักที่โชคร้ายต้องถูกเงินซื้อให้ต้องห่างกัน ก็ยังมีข้อดีอยู่ในความคิดของพลอยหยก เพราะมันเจ็บแค่ครั้งเดียว แต่ถ้ายังขืนฝนดันทุรังเดินต่อจนถึงขั้นแต่งการแต่งงานกันไป
โอกาสที่จะทำให้ชีวิตไม่เป็นสุขเพราะคนรอบข้างของปริญนั้นมีมากมายไม่ใช่เล่น อาจจะถึงขนาดต้องเลิกร้างกันเลยก็เป็นได้ถ้าความอดทนของตัวเองหมดสิ้นลง
“แกก็ต้องทำให้เขาเกลียดเป็นมารักแกซะเลยสิ ได้ข่าวว่านายนี่ก็เสือผู้หญิงไม่ใช่เหรอ ควงสาวแต่ละคนไม่ใช่ธรรมดา ส่วนแกก็ใช่ว่าจะไม่สวย แค่ไปแต่งนั่นปรับนี่หน่อย เปลี่ยนลุกจากสาวเซอร์เป็นสาวสวยเปรี้ยวเฉี่ยวขึ้นมา เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบๆ อย่างที่แกใส่นี่ เป็นฟิตๆ สั้นๆ ขึ้นมาหน่อย รับรองฉันว่านาย
