เธอกวาดถูกระท่อมเสร็จ เขาก็ใช้ให้เธอไปซักผ้าที่ลำธาร เรื่องข้าวปลาเขาไม่ถามไถ่ว่าเธอจะหิวหรือจะกินตอนไหน ที่นอนที่มีเลือดพรหมจรรย์ถูกปาใส่หน้าพร้อมกับตะกร้าเสื้อผ้าของเขา หนึ่งธิดาร้องเบา ๆ มองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง
“บอกดีๆ ก็ได้ค่ะ ทำไมต้องเขวี้ยงของใส่หนึ่งด้วย” เธอเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายเกลื้อนอยู่บนพื้นมาใส่ตะกร้าและรวบผ้าปูเตียงมาถือเอาไว้
“เอาไปซักให้หมด ฉันอยากได้เมียที่ทำงานบ้านเป็นทุกอย่าง ไม่ใช่มานั่งชี้นิ้วเป็นคุณนายเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ หรือเธอจะไม่ทำก็ได้นะ ฉันจะบอกคุณป้าว่าเธอไม่ได้อยากทำอย่างที่ท่านต้องการจริงๆ”
“หนึ่งซักผ้าได้ค่ะ แล้วก็ไม่ต้องขู่เรื่องคุณท่านด้วย คุณอยากฟ้องอะไรก็ฟ้องไปเลย” เธอรับคำ นำเสื้อผ้าและผ้าปูที่นอนไปซักที่ริมลำธาร ก่อนจะตากไปกับราวที่ถูกขึงเอาไว้แถวนั้น
“ถ้าหิวก็กินข้าวซะ” เขาพูดขณะที่เธอเดินมานั่งพักที่แคร่ มือหนาจัดการล็อกขาเธอเอาไว้กับเสากระ
