ตอนที่ 8 พลาดพลั้ง
1009 คำ
ธนดลลุกยืน โดยมีสุชาติคอยพยุง ทอดสายตามองลูกชายกับภรรยาแล้วอมยิ้ม
“พ่อกลับก่อนก็แล้วกัน”
“ไม่อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนเหรอคะ” ทิพย์วารีเอ่ยถาม
เขาโบกมือ “ไม่ล่ะ เอาไว้พวกแกมีหลานให้พ่อ พ่อถึงจะมาบ่อย ๆ ไม่แน่อาจมาอยู่เลี้ยงหลานเลยก็ได้ แต่ตอนนี้ ให้เวลาแกสองคนทำหลานกันก่อน พ่อไปล่ะ” เขาตัดบท
ทิพย์วารีและสามี ก้าวออกมาส่งบิดานอกบ้าน จนกระทั่งรถเคลื่อนลับจากสายตา ร่างบางหันกายกลับ สาวเท้าเข้าสู่ตัวบ้าน โดยมีธนานพติดตามมา เธอตั้งใจขึ้นชั้นบน เพื่อตัดปัญหาที่พ่อมาเยี่ยมเยือน ทว่าเรียวแขนกลับถูกคว้าไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวก่อนทิพย์ ผมมีเรื่องอยากคุยด้วย!”
เธอหันมา “ลองหาผู้หญิงคนอื่นดีกว่าไหมคะ ถ้าเป็นเรื่องทางวิทยาศาสตร์ ใคร ๆ ก็ทำได้ ไม่ใช่ทิพย์!”
“ได้ยังไงกันทิพย์ ในเมื่อพ่ออยากให้ลูกเกิดมามีสายเลือดทิพย์ด้วย ไม่ใช่แค่ผมคนเดียว”
“นั่นเป็นความคิดของคุณนพ ทิพย์ไม่อยากสร้างบ่วง ตอนที่เรากำลังจะหย่ากันแบบนี้!”
เขาคว้าข้อมือสองข้างมาจับไว้ สีหน้าเคร่งเครียด
“ทำไมคุณพูดแบบนี้ ผมบอกแล้วไง ว่าเราไม่ได้จะหย่ากันตอนนี้ เดี๋ยวนี้เลย อย่างน้อย ผมขอเวลาสักสองปี ผมต้องการมีลูกกับคุณจริง ๆ นะทิพย์!”
“แล้วถ้าเราหย่ากัน ลูกจะอยู่กับใคร คุณคิดเรื่องนี้ไหม ทำไมลูกต้องเกิดมา ตอนที่พ่อแม่ของเขากำลังจะหย่า ฉันไม่จำเป็นต้องท้องโดยมีคุณเป็นพ่อ ฉันอาจเจอใครสักคนที่เขารักฉัน และมีครอบครัวใหม่ ตอนนั้นฉันคงพร้อมมีเขาขึ้นมา เพื่อให้ครอบครัวเราได้อยู่ด้วยกัน ไม่ใช่มีลูกเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง!”
คนฟังสะอึก หาคนอื่นมาท้องไม่ใช่เรื่องง่าย พ่อไม่มีวันยอมรับ ที่ยอมเรื่องหย่า ก็ไม่คิดทำแบบนั้นจริง แค่รอให้ทิพย์วารีหายโกรธ แล้วเราค่อยอยู่ด้วยกันเหมือนเก่า เขาเองจะพยายาม เป็นสามีจริง ๆ ของทิพย์วารีให้ได้ เพื่อไม่ให้เกิดปัญหากับบิดา
“คุณน่าจะเข้าใจความรู้สึกผมที่สุดนี่ทิพย์ แค่คุณรู้ความจริง คุณถึงกลับเกลียดผมขนาดนี้เลยเหรอ” น้ำเสียงคนพูดเว้าวอน
เธอส่ายหน้า “ฉันไม่ได้เกลียดคุณเลยนพ ฉันแค่โกรธที่คุณหลอกให้ฉันแต่งงานด้วย ถ้าคุณบอกความจริง ฉันคิดว่าเราคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ไม่แน่ ฉันอยากยอมแต่งงานกับคุณ เพื่อช่วยคุณด้วยความเต็มใจ รวมถึงการตั้งท้องลูกด้วยเช่นเดียวกัน แต่นี่คุณไม่บอกกันตั้งแต่แรก คุณทำให้ฉันรักคุณ ทำไมคุณถึงเลือกทำกับฉันแบบนี้!” คนสวยพรั่งพรูคำพูดออกมา น้ำตารื้น
สีหน้าคนฟังหม่นลง “ผมขอโทษ ผมแค่... กลัวพ่อจะรู้ความจริง ผมไม่อยากถูกพ่อผลักไสผม ให้กับผู้หญิงคนอื่น และผมรู้ดีว่ามีเพียงคุณคนเดียวทิพย์ ที่เข้าใจผม ไม่มีวันทำร้ายผม ต่อให้รู้ความจริง”
หญิงสาวระบายลมหายใจ ตอนแรกโกรธนพมาก ตอนนี้ กลับรู้สึกสงสาร ที่พ่อของเขาสร้างกรอบ จนธนานพตัดสินใจอะไรเองแทบไม่ได้เลย
“ฉันเข้าใจคุณ แต่คุณก็ต้องเข้าใจฉันด้วย” ในความเป็นจริง หัวใจเธอมันยังคงมีตะกอน แห่งความรู้สึกรัก แต่จำต้องตัดขาดให้ได้ ไม่เช่นนั้น เธอเองที่จะเจ็บมากกว่าเดิม “ฉันจำเป็นต้องตัดใจจากคุณให้ได้นพ” น้ำเสียงคนพูดสั่นเครือ
ธนานพช้อนสายตามอง ตอนแต่งงานกัน ทิพย์เองพร่ำบอกรัก ซึ่งเขาก็โกหกว่ารักเธอเช่นเดียวกัน ตอนนี้กลับรู้สึกผิด ที่ทำให้คนคนหนึ่งต้องเจ็บปวดราวร้าว
“คุณลองค่อย ๆ คิดดูก่อนได้ไหม ผมไม่บังคับเรื่องมีลูกหรอก แต่ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากให้คุณเป็นแม่ของลูกผม”
รู้แก่ใจ ว่าไม่มีทางแน่นอน ต่อให้สามี ใช้น้ำเสียง หรือสีหน้า น่าสงสารแค่ไหน ก็ไม่มีทางใจอ่อนเด็ดขาด เพราะรู้ว่าพอถึงเวลา ต้องเลิกรา เธอคงไม่มีทางทำใจเรื่องลูก จนเกิดปัญหาแย่งชิงกันแน่ คงไม่มีวันให้ลูกตกอยู่ในสภาพที่พ่อกับแม่ต้องขัดแย้งกันตลอดเวลา อีกอย่าง คนรักของสามี ก็ไม่รู้นิสัยใจคอเป็นเช่นไร เท่าที่สัมผัสมา ค่อนข้างรักและหึงหวงในตัวธนานพเป็นพิเศษเสียด้วย ทำเอาอึดอัดมากทีเดียว
“ก็ได้ค่ะ ฉันจะลองคิดดู” เธอยอมรับปากเพื่อตัดปัญหา
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ภาคภูมิก้าวเข้ามา หยุดยืนตรงหน้าเจ้านาย ที่เปรียบเสมือนเพื่อน พร้อมวางซองสีน้ำตาลไว้ตรงหน้า เจ้าของห้องขมวดคิ้วจ้องมอง เห็นสีหน้าแววตาลูกน้อง ดูเหมือนมีอะไรบางอย่าง
“ได้เรื่องไหม?” เขาถามแล้วหยิบซองเอกสาร เปิดออกดู
“เปิดดูเองดีกว่าครับ”
ในนั้นมีภาพของเธอมากมาย พร้อมด้วยรูปแต่งงาน สีหน้าคนมองหม่นลง รู้สึกราวกับถูกหักอกอย่างปัจจุบันทันด่วน พอคิดจริงจัง ทำไมต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย
“เธอแต่งงานแล้วงั้นเหรอ?”
“ครับ เมื่อสองปีก่อน”
สีหน้าไตรทศแฝงด้วยความผิดหวัง เขารู้สึกชอบผู้หญิงคนนี้ ตั้งแต่เห็นครั้งแรก ถึงสีหน้าเศร้า แต่แววตากลับแฝงไว้ด้วยความเข้มแข็ง ไม่คิดเลยว่าตนเอง จะทำผิดพลาดครั้งใหญ่ เผลอไปมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงที่แต่งงานมีสามีแล้ว เรื่องแบบนี้ควรฝังกลบไปเสีย ไม่เช่นนั้นอาจเกิดเรื่องในภายหลังเอาได้
“พลาดเหรอครับ” ภาคภูมิถาม สีหน้าสงสัย
“ก็... ฉันไม่รู้ เธอบอกว่าแฟนไม่รัก นึกว่าอกหัก เลิกกับแฟน ไม่คิดว่าจะมีสามีแล้ว”
- ผู้เขียน
