Ep.7 I hate your girlfriend
3067 คำ
Ep.7
I hate your girlfriend
"กรี้ดดดดดด!"ฉันกรี้ดลั่นออกมาสุดเสียงเมื่อไอ้ที่อยู่ตรงหน้ามันคือ..
"ถุงยางอนามัย?"ฉันแทบช๊อคไปเลย ก่อนจะเงยหน้ามองขึ้นไปด้านบนแบบอึ้งๆ
ผู้ชายหน้าตาคนหนึ่งเดินลงมาจากบันได ฉันยื่นจ้องหน้าของเขาอย่างเอาเรื่อง
"โทษทีนะ ไม่คิดว่าจะมีคนเดินผ่านทางนี้"เขาพูดอย่างหน้าตายก่อนจะใช้ทิชชู่ห่อสิ่งสกปรกนั้นและโยนลงถังขยะใกล้ๆไป. ฉันมองขึ้นไปยังผู้หญิงอีกคนที่ยืนอยู่ชั้นบน ใจก็อยากจะเอ่ยปากด่าแต่อีกใจก็ไม่กล้า เพราะเขามากันสองคน
ฉันตัดสินใจเดินหันหลังให้พวกเขาทันที ทั้งตกใจทั้งทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันกับสิ่งที่เจอแต่ก็ต้องฝืนใจเดินออกไป
"ฉันหมดอารมณ์ต่อแล้ว"เสียงของชายคนนั้นพูดออกมาอย่างกึกก้อง
ฉันที่ถอดหูฟังออกก็ได้ยินเขาแบบลางๆ
"แต่พี่วินขา ไปต่อในห้องก็ได้นิคะ?"เสียงของผู้หญิงคนนั้นเอ่ยต่ออย่างเสียดาย
ฟุ๊บ ปัง!เสียงประตูจากบันไดหนีไฟชั้นบนดังขึ้นอีกครั้ง
เมื่อฉันเดินมาจนถึงด้านล่าง ก็มานั่งรอที่โซนรับแขกหน้าคอนโดแทน
"ฉันจะไม่ใช้บันไดหนีไฟนั้นเลยตลอดชีวิต"ฉันเอามือขยี้ตาซ้ำๆย้ำๆอยู่แบบนั้น
คนกำลังอยู่ในโหมดเศร้าแท้ๆ ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ
ฉันนั่งเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองไปเรื่อยๆ แต่ก็เหมือนว่าลิฟต์จะซ่อมไม่เสร็จง่ายๆสักที จึงตัดสินใจโทรหายัยฮิปโปดีกว่า
"ไม่รู้ว่าป่านนี้ยัยฮิปจะกลับมาห้องรึยัง?"
"เหงาจะแย่แล้ว"ฉันได้กดโทรศัพท์ไปนางไม่รับสายสักที
ไม่รู้ติดเรียน หรือทำกิจกรรมอะไรของมหาลัยต่อรึเปล่า
ฉันก้มหน้าก้มตาพิมไลน์ไปเรื่อยๆ พร้อมกับเดินออกมาด้านหน้าคอนโด
เพื่อท่ีจะเดินไป 7/11 ซื้ออะไรมาย้อมใจกินเวลาอกหักแบบนี้
เพลงยังคงบรรเลงต่อไป อย่างเศร้าๆ
ใบหน้าของสายฟ้ายังคงชัดเจน เด่นอยู่กลางหัวใจของฉัน
ทำยังไงก็ไม่สามารถรู้สึกดีขึ้นมาได้ เมื่อเพื่อนคนที่ฉันรัก เขากำลังรักใครอีกคนที่ไม่ใช่ฉัน
LINE
Melbe : ทำไรอะมึง?
แต่ยังไม่ทันทีที่ฉันได้รับคำตอบจากฮิปโป ก็มีไลน์ของใครอีกคนเด้งเข้ามาก่อน
และมันคือ..
LINE -Saifah เพื่อนรัก-
ปรื้นนนน!!!! เอี๊ยด
โคร้ม..
"อะ..โอ้ย"ฉันที่เดินออกมาไม่ทันได้ดูทางก็ถูกรถของใครสักคนกระแทกชนเข้าที่ลำตัวจนล้มลงไปไม่เป็นท่า ดีว่าแค่กระแทกแบบไม่แรงมาก เพราะทางฝังของเขาก็เบรคมาจนกลิ่นไหม้ ยางบดถนนจนเป็นรอยสีดำๆ
เสียงคนขับเปิดประตูลงมาจากรถทันที
"เดินข้ามถนนยังไงของเธอ ไม่ดูแหกตาดูรถเลย?"เขาเสียงดังลั่น
และเดินตรงมาที่ฉัน แต่ฉันก็ไม่สามารถตอบอะไรได้เพราะมันจุกและเบลอๆ
"ถ้าเบรคไม่ทัน ป่านนี้เธอคงไปเฝ้า ยมบาลแล้ว!!"
"นาย / นี่เธอ" พอเราสองคนเงยหน้ามองกันก็ถึงกับอึ้งๆไป
เพราะตาคนที่ขับชนฉันคือ คนเดียวกับที่ทำเรื่องอย่างว่าๆตรงบันไดหนีไฟ
แต่ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรต่อได้ พอแค่ขยับตัวแขนของฉันที่กระแทกพื้นมันก็ปวดร้าวๆขึ้นมาแบบน้ำตาเล็ด
"อ่าส์..เจ็บฉิบ"ฉันร้องแบบเบาๆ
" เธอเดินมารถชนเองนะ"เขาถอนหายใจและส่ายหน้าเบาๆ
แต่คนก็เริ่มมุ่งดูเราสองคนมากขึ้นๆ
"รถสวยเป็นบ้าเลย"
"รถเท่สุดๆ"
เออใช่ทุกคนสนใจมุ่งแต่รถ ไม่ใช่ฉันที่นอนเจ็บอยู่หน้ารถ
"มึนชะมัด"ฉันเปล่าเสียงออกมาเบาๆเพราะมันเหมือนจะวูบๆ
มือยังคงกำโทรศัพท์ตัวเองไว้แน่น กลัวก็กลัวเพราะเกิดมาเพิ่งเคยถูกชนแบบจังๆเนี้ยแหละ
ผู้ชายคนนั้นก็ก้มลงมาค่อยๆจับแขนขาฉัน เพื่อสำรวจดูบาดแผล
" เจ็บตรงไหนบ้าง พูดดิ " เขาถามพลางสำรวจดูแผลต่างๆ
" แขน เจ็บแขน " ฉันเจ็บแขนข้างซ้าย มันระบมๆ
ก่อนที่เขาจะอุ้มฉันขึ้นรถทันที เพราะร่างกายฉันอยู่ ๆมันก็เหมือนจะหมดแรงเอาดื้อๆ
ก่อนที่ทุกอย่างจะดับลงไป....
@ Hospital
" มีแค่แขนซ้ายซ้นนิดหน่อย พันผ้าเอาไว้และใส่สายสะพาย สัก อาทิตย์ก็น่าจะหาย ส่วนรอยฟกช้ำก็ไม่ร้ายแรงมากครับ แต่ที่สลบไปคงเพราะตกใจ " เสียงทุ้มๆของชายคนหนึ่งอธิบายขึ้น
" ถ้าฟื้นแล้วกลับบ้านได้เลยนะครับ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเลยครับ คุณวินเทอร์ "
" อืม ขอบคุณ " เสียงของพวกเขาปลุกให้ฉันตื่น ก่อนที่ฉันจะลืมตามาเห็น คุณหมอใส่เสื้อกาวน์เดินออกประตูไป แวบๆ
ตอนนี้ฉันอยู่โรงพยาบาลสินะ ฉันมองไปรอบๆ
" หมอบอกว่า ไม่มีอะไรหักแค่แขนซ้น เธอกลับบ้านได้เลย " เขาหันมาพูดเมื่อเห็นฉันตื่นขึ้นมาพอดี
" อืม " ฉันก็พยักหน้า และก้าวลงจากเตียงผู้ป่วยทันที
พูดจบเขาก็หยิบกระเป๋าถือฉันไป และเดินนำไปที่รถ นั่นหมายความว่า...ฉันต้องไปกับนายสินะ
" คือฉันกลับเองได้นะ " ฉันพูดไล่หลังไป
แต่ตานั้นไม่ตอบอะไร ขึ้นรถสตาร์ททันที
บนรถ เป็นบุญตูดมากจริงๆ ที่ครั้งหนึ่งได้นั่งรถสปอร์ตแสนแพง ที่ราคาแพงกว่าบ้านของฉันทั้งหลังซะอีก...
" คาดเข็มขัด " ก็นายนั้นจะออกคำสั่งโน้นนี่นั่น
" อื้ม " ฉันก็ต้องยอมทำตาม โอ้โห้!!!รถสวยมาก โอ้ย ถ้าถูกหวยนะซื้อเลย
ฉันไม่ลืมที่จะไลน์บอกยัยฮิปว่ากำลังจะกลับบ้าน
Line
Melbe : กำลังจะกลับนะไม่ต้องห่วง
Hippo : โอ้ยโล่งอก ไอ้เมลเพื่อนบ้า
Hippo :หายไปไหนก็ไม่ยอมบอก
Melbe : โอ๋ๆขอโทษนะๆมึง
Hippo : อืม...รีบกลับนะ เดี๋ยวโทรไปบอกลาเต้กับเรนเดลก่อน พวกมันไปตามหาแก ตั้งนานแล้ว ป่านนี้แจ้งความแล้วมั้ง
Melbe : โห้ว แค่หายไปแป๊บเดียวเอง
Hippo : สายฟ้าก็นั่งเครียดอยู่หน้าคอนโดเนี้ย รีบมา
บรื้น.....
" อ๊า " ร้องสิค่ะ ออกรถทีนึกว่ารถจะเหาะ เข้าใจว่าเครื่องแรง แต่ ช่วยเกรงใจฉันด้วยสิ ยังระบมๆ ไม่หายเลยนะ
ฮิปโป เอ้ยย ฉันเจอแล้ว คนที่ขับรถได้เลวระยำกว่า มาโคร และ เรนเดล
ก่อนเขาจะเบรกหัวทิ่มเพราะติดไฟแดงหน้าโรงพยาบาล
" อันนี้นามบัตรฉัน " ก่อนที่เขาจะยื่นนามบัตรสุดหรูให้ฉัน
" ให้ทำไม ไม่ได้อยากรู้จัก ? " ฉันตอบทันควัน
พอหันไปก็เจอกับใบหน้าเรียบหนึ่งราวกับน้ำแข็ง
" แอร์หนาวขึ้นมาเลยแหะ " ฉันพูดก่อนจะปัดแอร์รถไปทางอื่น
" เผื่อว่า ถ้าเธอเกิดเลือดคลั่ง หรือ สมองกระทบกระเทื่อน ช้ำตรงไหนเพิ่มเติม ที่หมอมันตรวจไม่ละเอียด “
" เดี๋ยวจะมาด่าฉันว่า ไม่มีความรับผิดชอบ " เขากระแทกเสียงใส
" อ๋อ เออๆ " ฉันรับนามบัตรเขาเอาไว้
" ฉันไม่ได้พิศวาสเธอหรอกนะ ยัยเด็กจืดชืด " เขาพูดอย่างดูถูก
" ระดับฉัน ต้องระดับตัวท็อป หรือพวกดาวมหาลัย ไม่ก็พวกสาวๆที่มีตำแหน่งการันตี เท่านั้น “ เขามองฉันอย่างดูถูก
" โนเนม และบ้านๆ แบบเธอ " เขาส่ายหน้า ก่อนจะหันไปใส่เกียร์และออกรถอย่างแรงอีกครั้ง
บรื้น... บรื้น.....
" เออ ก็คนมันไม่สวยนิ ย้ำกันอยู่ได้ " ฉันได้แต่บ่นๆกับตัวเอง ก่อนจะก้มอ่านนามบัตรที่เขาให้มา
" MR วินเทอร์ ภานิชภิวัฒน์ รองประธานบริษัท นำเข้ารถหรู lamborghini แห่งประเทศไทย "
แสดงว่าก็รวยน่ะสิ!!! ฉันหันไปมองนั่นมองนี่อย่างพิจารณา หล่อ บ้านรวย
ก่อนที่ความคิดชั่วๆ จะแล่นเข้ามาในหัว
" ตัวท็อป เหรอ ดาวมหาลัยเหรอ " ฉันทวนคำพูดของหมอนี่อีกครั้ง ในใจกำลังคิดถึงใครบางคนขึ้นมา แต่ตายังคงมองใบหน้าอันหล่อๆ ของนายวินเทอร์ นั้น
" เหมาะสมกันจริงๆ " ฉันกำลังคิดสิ่งชั่วๆขึ้นมาได้อย่างไม่ละอายใจสักนิด
" เหมาะสมอะไร นี่เธอนั่งพูดคนเดียวมานานแล้วนะ ให้วนกลับไปหาหมอไหม ให้เช็คประสาท " วินเทอร์ขมวดคิ้วแทบจะผูกโบว์
" อ่อ เปล่าๆ ถึงคอนโดแล้วนิ งั้นฉันไปละนะ " ฉันยกมือบายหมอนั้นอย่างอารมณ์ดี
ฉันก้าวลงรถ ก่อนที่ตาวินเทอร์นั้นจะขับออกไปทันที
ฉันยืนมองรถของวินเทอร์ค่อยๆหายไปกับตา
" เมล!!! " นั่นมันเสียงฟ้านิ ฉันค่อยๆหันไปช้าๆ
" หายไปไหนมาว่ะ กูตามหามึงไปทั่วเลยนะเว้ย " สายฟ้าวิ่งตรงเข้ามากอด ฉันแน่นๆ น้ำเสียงมันเครียดมากๆ
" แขนไปโดนอะไรมา แล้วมากับใคร " มันยิงคำถามใส่ฉันไม่หยุด
" รถชน นิดหน่อย " ฉันตอบแบบชิว ๆ
" นิดหน่อยบ้าอะไร กูเป็นห่วงมึงนะเว้ย ทำไมวิ่งหนีไปแบบนั้น วะ " น้ำเสียงมันโกรธจริงๆ
" กลับมาแล้วนี่ไง ไม่ได้เป็นไรสักหน่อย .. " ฉันตอบไป ก่อนจะกอดตอบสายฟ้า แน่นๆ แผ่นอกของมันยังอุ่นเหมือนเดิม ใจของฉันยังเต้นแรงเหมือนเดิม
ดีใจจังที่หายไปแล้ว นายเป็นห่วง ดีใจจังที่ฉันยังสำคัญ ...สำหรับแก.......
" เฟียร์เขารู้สึกไม่ดีเลยนะ ที่มึงหายไปอะ "
.....
...
" เสแสร้ง " ฉันพูดขึ้นเบาๆ
" มึงว่าไงนะ " สายฟ้าถามอีกครั้งเพราะฉันพูดเบาจนแทบไม่ได้ยิน
" วันนี้กูเหนื่อยแล้ว มึงกลับบ้านไปเถอะ " ฉันผละออกจากอกของสายฟ้า และเดินกลับขึ้นห้องทันที
" อ่อ เออ งั้นก็พักผ่อนนะเจอกันพรุ่งนี้ " สายฟ้ายังคงทำตัวปกติ ก่อนที่มันจะเดินกลับไปขึ้นรถที่จอดอยู่ไกลและ ขับออกไป
———————
ฉันมาเรียนตามปกติ พร้อมกับสายสะพายประจำตำแหน่ง (สายคล้องแขน )แขนซ้ายเดี้ยงๆ
ต้องขอบคุณความถึกทึนของยัยฮิปโปที่ช่วยแบกสัมภาระทุกอย่างของฉัน ทั้งหนังสือ กระเป๋าถือ ต่างๆ หญิงถึกแห่งคณะ..ตอนนี้ยัยฮิปเลยต้องย้ายมาอยู่คอนโดกับฉันชั่วคราว
" มาฮิปกูช่วย " สายฟ้าที่เดินเข้ามาก็มาช่วยยัยฮิปถือของทันที
" แขนเป็นไงบ้าง มึงยังไม่ได้เล่าเลยนะว่าใครชนมึง " สายฟ้าเดินมาพูดกับฉัน
" ไม่มีอะไร และ กูไม่ได้ติดใจอะไรด้วย " ฉันบอกปัดๆไป
" วันหลังอย่าไปไหนคนเดียวนะ " สายฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
" แล้วให้ทำยังไงละ เดี๋ยวนี้ไม่มีมึงเหมือนก่อนแล้วนิ " ฉันเผลอพูดออกไปตามที่ใจคิด
สายฟ้าหน้าเสียไปทันที นี่ฉันพูดบ้าอะไรออกไปเนี้ย
" กูแค่ล้อมึงเล่น " ก่อนที่ฉันจะตีแขนมันไปเบาๆ
" อ่อ อืม ๆ " มันถึงยิ้มออกมาได้
พอเลิกเรียน พวกผู้ชายก็ต้องไปซ้อมบอลคณะ ซ้อมบาส ตามสไตล์มัน ฉันเห็นด้วยที่เพื่อนๆสนใจในกีฬา ถ้าไม่มีการพนันกับการต่อยตีมาเกี่ยวพัน มันคงจะดีกว่านี้
ส่วนฉันก็ลากยัยฮิปมา ดักรอ ยัยพี่เฟียร์ มารหัวใจ หน้าห้อง เชียร์ มหาลัย
" แน่ใจเหรอวะเมล ว่าจะใช้แผนนี้ "
ก่อนที่พี่เฟียร์จะเดินออกมาพร้อมสาวสวยหุ่นดี ใส่ชุดเชียร์ลีดเดอร์โชว์เอวคอด ที่ทำให้ฉันและยัยฮิปยังแอบอิจฉา เดินกันมาเป็นนางฟ้าเชียวนะ!!
" อ้าว เมลบี ฮิปโป มาทำอะไรแถวนี้เหรอ ? " ยัยพี่เฟียร์นั้นทักทายอย่างเฟรนลี่ ฉันว่า นางตอแหลมากกว่า กรอกตามองบน
" อ่อคือ... เมลมาส่งยัยฮิป... " ลืมคิดเหตุผลดีๆมาเลยอะ
"...ส่งฮิปสมัครเป็นเชียร์ลีดเดอร์มหาลัยน่ะค่ะ " ฉันชี้ไปที่ป้ายรับสมัครเชียร์ ป้ายเบ้อเริ่ม
" หะ ?? " ยัยฮิปช็อคกว่า
" อ่อใช่ค่ะๆ หนูอยากเป็นเชียร์ลีดเดอร์ " ยัยฮิปหันมามองหน้าฉันก่อนจะตามน้ำไป
" จริงเหรอ..ยู โอมายก๊อต คนกำลังขาดพอดีเลย มาๆ ลงชื่อสมัครกับพี่ดีกว่าๆ " ก่อนที่พี่คนสวยนั้นจะลากยัยฮิปโปไป
" หนูไม่อ้วนไปเหรอค่ะพี่ " ได้ยินเสียงมันบ่นๆ กับพี่คนสวยนั้น
" ไม่เลยๆ นี่แค่อวบๆ ใครว่าเธออ้วนกันหะ " เสียงงุงิ ๆเดินหายเข้าไปในห้องเชียร์
" แล้วน้องเมลบีไม่สนใจเป็นเชียร์ลีดเดอร์บ้างเหรอคะ " ยัยพี่เฟียร์ถามฉัน
" เออ ไม่ดีกว่าค่ะ เมลเต้นไม่เก่ง " ฉันพยายามพูดแบบปกติ
ตอนนี้มีเพียงฉันกับยัยพี่เฟียร์เพียงสองคน..
" เมื่อวาน อย่าไปถือสาที่เรนเดลพูดเลยนะ ยังไง เมลบีก็เป็นเพื่อนสนิทของสายฟ้า และสำคัญสำหรับทุกคนอยู่ดี พี่ไปแทนที่เราไม่ได้หรอก " พี่เฟียร์ยังคงเล่นบทนางเอก ที่รักทุกคน!!!
" พี่เฟียร์นี่แสนดีมากเลยนะคะ " ฉันตอบอย่างเหน็บๆ
" ทำไมพี่รู้สึกว่าน้องเมลบี ไม่ค่อยชอบพี่เลยละ " อยู่ๆพี่เฟียร์ก็ถามมาตรงๆ
" เปล่าค่ะ สายฟ้ารักใคร เมลก็รักด้วย " นี่เป็นคำตอบที่จริงใจสุดๆจากฉัน
" อ่อ พี่ก็ค่อยสบายใจหน่อย ... " พี่เฟียร์ตอบยิ้มๆ
" งั้นวันนี้เราไปหาอะไรกินกันสองคนดีไหม ไหนๆวันนี้พี่ก็ว่าง เราก็ว่าง และคนอื่นๆก็ติดธุระกันหมด " อยากจะเชื่อมสัมพันธไมตรีสินะ ไม่มีทาง เพราะฉันเกลียดแกๆ
" เปลี่ยนเป็นพี่เฟียร์ช่วยขับรถไปส่ง เมลหาหมอหน่อยได้ไหม เมลรู้สึกเจ็บๆแขน นิดหน่อย " ตามแผนเป๊ะ!!
" ได้สิๆ สายฟ้าเล่าให้พี่ฟังแล้วละ ก็เลยไม่ได้ถามแต่แรก" พี่เฟียร์จับแขนฉันเบาๆ
บนรถ...เบนซ์สุดหรูของยัยพี่เฟียร์ มารหัวใจ
จะทำตัวเป็นนางเอกทำไม ฉันเกลียดแก เกลียดๆ เกลียดแบบไม่มีเหตุผล เกลียดแบบไม่มีขอบเขต เกลียดตั้งแต่เจอหน้า เกลียดที่แกได้หัวใจเขาไป ต่อให้แกดีแค่ไหน ฉันก็เกลียดแกอยู่ดี อิพี่เฟียร์!!
" เมลมีอะไรรึเปล่า เจ็บแขนเหรอ " พี่เฟียร์ถามฉัน เพราะฉันนั่งกำมือไว้แน่น
" อ่อ ใช่ค่ะ เจ็บนิดหน่อย " ฉันตอบปัดๆไป
@ Hospital
ก่อนเข้าห้องตรวจ
" พี่เฟียร์ค่ะ เมลขอยืมโทรศัพท์พี่ได้ไหม คือโทรศัพท์เมลโดนตัดนะคะ "
" อ่อ…ได้สิ ๆ "
ก่อนที่ฉันจะกดเบอร์โทรตามนามบัตร ที่เพิ่งได้รับมาเมื่อวานนี้ พระเอกของฉันกำลังจะโผล่มาอีกไม่นานนี่แหละ
พอโทรเสร็จฉันก็ส่งโทรศัพท์คืน
" ขอบคุณนะคะ พี่เฟียร์ " ฉันยิ้มๆ
หลังจากตรวจเสร็จเรียบร้อย
" เรากลับกันเลยไหม สายฟ้าคงใกล้แข่งกีฬาเสร็จพอดี " พี่เฟียร์หันมาถามฉัน ขณะที่เราเดินออกจากห้องหมอ รอจ่ายเงิน
" รอคู่กรณี เมลแป๊บนึงนะคะ เขาต้องเป็นคนมาจ่ายค่ารักษาให้น่ะค่ะ เขาขอร้องเมลเอาไว้ เขากลัวว่าจะรับผิดชอบได้ไม่เต็มที่ " ฉันตีหน้าเศร้า...
" นั่นไงค่ะ มาพอดีเลย " ฉันชี้ไปที่ชายหนุ่มใส่สูทสีน้ำเงิน สูงขาว ที่วิ่งมาแต่ไกล เท่ระเบิดไปเลย พระเอกของฉัน
" วันหลังโทรบอกล่วงหน้านะ " ก่อนที่วินเทอร์จะวิ่งไปเคลียร์บิลค่ารักษา
" คนนี้นะเหรอ เมล ที่ขับรถชนเมลเมื่อวาน " พี่เฟียร์ถามขึ้นทันที ที่เห็นวินเทอร์
" ใช่ค่ะพี่เฟียร์ เขาหล่อ และรวยมากๆ เลยนะเป็นเจ้าของบริษัทนำเข้ารถแลมโบกินี " ฉันรีบเล่าประวัติคร่าวๆ
" อ่อ " พี่เฟียร์ทำเหมือนไม่อยากรู้ทั้งที่ตามองแต่หมอนั่น
" หมดธุระแล้ว งั้นฉัน " หมอนั่นยังไม่ทันพูดจบ
" วินเทอร์ ๆ ฉันมีพี่สาวอยากแนะนำๆ นี่พี่เฟียร์ ดาวมหาลัยฉันเอง " ฉันคว้าแขนของวินเทอร์อย่างถือวิสาสะ ทำเอาวินเทอร์ถึงกับชะงักและมองหน้าฉัน
เอาว่ะ ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น ด้านได้ อาย อด!!!!
" เมลบี ไม่ต้องแนะนำขนาดนั้นก็ได้ .... " พี่เฟียร์ทำตัวสวยๆ นิ่งๆ ยิ้มอ่อยนิดๆ
" อ่อ หวัดดีๆ “เขาหันมามองพี่เฟียร์อย่างพิจารณา
" เธอก็สวยสมกับเป็นดาวมหาลัยจริงๆนั่นแหละ " ก่อนที่เขาจะส่งสายตาทำลายล้างใส่พี่เฟียร์ และยื่นมือขอเชคแฮนด์กับเธอ
" วินเทอร์ " เขายื่นมือไปให้
หมอนี่มันร้าย ร้าย ร้ายยิ่งนัก!!!
พี่เฟียร์ก็รีบยื่นมือไปเชคแฮนด์ทันที ฉันแอบเห็นว่ามีลูบกันเบาๆซะด้วย....
" เฟียร์ค่ะ "
พอกลับมาที่รถ ฉันก็ไม่ลืมที่จะเนียนๆทิ้งนามบัตรของวินเทอร์เอาไว้บนรถของพี่เฟียร์
" ขอบคุณนะคะ พี่เฟียร์ที่มาส่ง เมล " ฉันก้มหัวขอบคุณ เธอไป อย่างเฟคๆ
" อ่อ อืม ไปโรงพยาบาลอีกเมื่อไหร่ ก็บอกพี่ได้นะ " พี่เฟียร์ยิ้มๆ ก่อนจะโบกมือขับรถออกไป..........
—————————
ฉันนั่งคิดทั้งคืนกับสิ่งที่ฉันทำลงไป มันถูกแล้วใช่ไหม ฉันแค่หวังดีกับสายฟ้า ...
ถ้ายัยพี่เฟียร์นั้นดีจริง แผนชั่วๆของฉันก็ทำอะไรมันไม่ได้
แต่ถ้ายัยนั้น ไม่ได้รักสายฟ้าจริง พวกเขาก็ควรจะเลิกกัน !! ใช่ไหม??
@BR university
ใต้ตึกคณะ จุดรวมพลของกลุ่มเรา
" ไอ้ฟ้า ทำไมหน้าเครียดๆ แบบนั้นว่ะ " เสียงลาเต้ถามสายฟ้าที่เดินหน้านิ่วคิ้วขมวดเข้ามา
" พี่เฟียร์ขอเลิกกับกู !!! " สายฟ้าพูดแบบเจ็บๆ
ใบหน้าของมัน น้ำเสียงของมัน แววตาคู่นั้น ทำเอาใจฉันแอบกระตุกวูบ...
" เมล ... "
My bad feeling for that girl!!
# คุณเคยเกลียดผู้หญิงบางคน
ที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน
ที่ไม่เคยทำร้ายอะไรเรามาก่อน
บางคนออกจะดีกับเราด้วยซ้ำ
แต่ที่เกลียด.....เกลียดเขามากๆ เกลียดไร้เหตุผล...
ก็แค่เพราะ เขาแย่งใครบางคนไปจากเรา...
" เราเคย!!!! "
- ผู้เขียน
