“ว๊าย! พี่เหม...ปล่อยพายนะคะ”
“มาคุยกันหน่อย”
ทางด้านพะพาย พอทานอาหารเสร็จเธอก็เดินออกมาเข้าห้องน้ำโดยไม่รู้เลยว่าเหมราชย์ได้มายืนมองเธอกระหนุงกระหนิงกับแฟรงค์เกือบชั่วโมงแล้วหลังจากเดินหาอยู่นานก่อนจะมาเจอเธอที่ร้านอาหารญี่ปุ่น
“พายเจ็บนะคะ!”
พะพายสะบัดแขนออกจากมือของเหมราชย์ที่ลากเธอออกมาจนไม่มีคนเดินพลุกพล่านแล้ว
“ใคร...ไอ้คนที่นั่งอยู่ในร้านมันเป็นใคร ไหนว่าตกลงเป็นแฟนกับพี่แล้วทำไมควงคนอื่นมากินข้าวสองต่อสองหวานแหววแบบนั้น”
เหมราชย์ถามขึ้นอย่างไม่พอใจ ท่าทางเอาเรื่องของเขาทำให้พะพายเองก็ไม่อยากยอมแพ้ เมื่อเป็นเขาเองที่เริ่มก่อน
“ถามตัวเองก่อนไหมคะ! พี่เหมมาขอคบกับพายแต่ก็ควงผู้หญิงคนนั้นคนนี้ไปทั่ว และพายก็ไม่ได้คิดว่าพี่เหมแค่ควงพวกเธอไปกินข้าวเหมือนอย่างที่พายทำด้วย คงพากันไปกินอย่างอื่นยันเช้า ทีนี้ก็เลิกยุ่งกับพายได้แล้ว”
หมับ!
พูดจบพะพายก็หันหลังเพื่อจะเดินหนี แต่เหมราชย
