นายดินอุ้มร่างของม่อนลงจากรถ ตัวเธอยังคงรุม ๆ ด้วยพิษไข้ สงสัยคงจะเพลียมาก ชายหนุ่มยิ้มออกมาอย่างไม่มีเหตุผลเดินอุ้มร่างของหญิงสาวตามหลังนายสนที่เปิดประตูกว้างรออยู่แล้ว
“กลับไปพักเถอะไปสน แล้วล็อกประตูบ้านให้ด้วย” เขาเอ่ยบอกสนเงยหน้ามองสบตานายดินอยู่นิดหนึ่ง แต่ก็เดินถอยหลังและปิดประตูลงกลอนให้ผู้เป็นนายทันที
‘นายแปลก ๆ’ เขาคิดในใจปากก็บ่นงึมงำแต่ตอนนี้ก็ดึกมากโขแล้ว สนยกมือขึ้นปิดปากหาวหวอด ๆ รีบวิ่งไปขึ้นรถเอารถเข้าโรงเก็บ ก่อนจะคว้ามอเตอร์ไซค์ของตัวเองออกมาเพื่อขี่กลับบ้านพักไป
ปฐพีวางร่างของม่อนบนเตียงนอนใหญ่ของเขาอย่างเบามือ ก่อนจะนั่งลงใกล้ ๆ มองใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางของม่อน มองแบบชัด ๆ อีกครั้ง เขานั่งยิ้มอยู่ในใจเสียงลมหายใจของเด็กม่อนยังคงสม่ำเสมอ เขาหันตัวลงจากเตียงมุ่งหน้าเข้าห้องน้ำชำระกายเขาเสียเวลาอยู่ใน
