ตลอดเวลาที่มีน้องมะนาวอยู่ด้วย นักรบก็เริ่มไม่เป็นอันทำงาน เขาต้องคอยตอบคำถามของเด็กหญิง จนไม่รู้จะหาคำตอบมาจากไหน ตอนนี้เส้นประสาทของเขาเริ่มทำงานหนัก หากไม่พูดเด็กหญิงก็คงขะมักเขม้นกับการกิน หมดแล้วก็ขออีกจนเขาไม่รู้จะหาซื้ออะไรมาให้เธอกิน เขาเริ่มห่วงว่าน้องกินเยอะเกินไป จนพุงของมะนาวกลมตึงเหมือนจะแตกแยกออกจากกันเพราะเธอกินเยอะและต่อเนื่อง
สายตามองไปยังนาฬิกาที่แขวนอยู่ผนัง เข็มเดินไปหยุดตรงเลขสามเป็นเวลาที่น้องมะนาวต้องเลิกโรงเรียน เขามองไปยังเด็กหญิงที่ยังคงมือหยิบขนมสายตาดูการ์ตูนอย่างเพลิดเพลิน ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้เขาทนไม่ไหว ต้องต่อสายหาแม่ของเด็กน้อยเร็วพลัน
"โหล โหล โหล น้ำส้มตอนนี้เปรี้ยวจี๊ดส์อยู่กับผม” ยกสายขึ้นไม่นานก็มีสัญญาณการกดรับ เขารีบพูดกรอกผ่านเครื่องมือสื่อสารทันที
“ฉันว่าแล้วต้องเป็นคุณ กล้าดียังไงมาขโมยลูกของฉัน ห๊ะ!!” เสียงแหลมแผดดังลั่น จนนักรบต้องขยับมือถือ
