“นี่คุณเลือดกำเดาคุณไหลแล้ว เช็ดหน่อย” ปากรณ์พูดบอกไปก็รู้สึกอาย เพราะเธอเล่นมองเขาจนเลือดกำเดาไหลออกมาเลยงั้นเหรอ เขาไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว
“อ่อ แล้วนี่คุณเข้าห้องฉันมาได้ยังไง ตอบมาสิ ไม่งั้นรอบนี้ฉันช๊อตคุณจริงๆนะ” นรินดาได้ยินเขาบอกแบบนั้นก็รีบเอามือเช็ดทันที ก่อนจะเอ่ยถามเขาไปแบบตรงๆด้วยเสียงอ่อนลง แล้วพยายามไม่คิดถึงไอ้นั่นของเขาที่มันยังคงวนเวียนฉายภาพซ้ำๆในหัวของเธอ เธอจะลามกไม่ได้ มันไม่ใช่เวลาเลย เขาเป็นใครก็ไม่รู้ แต่เธอมั่นใจว่าหน้าตาหล่อแบบนี้ก็ไม่ใช่โจรแน่ๆ
“เอ๊ะ ทำไมหน้าเขามันเหมือนกับไอ้หนุ่มร้านกาแฟของเธอตอนปีหนึ่งเลยนะ” นรินดาคิดในใจไปแบบสงสัย เมื่อได้มองหน้าเขาแบบชัดๆแล้ว ออร่าความหล่อเบอร์นี้ มันต้องใช่คนเดียวกันแน่ๆ เธอก็ใช้สายตามองแล้วก็พิจารณาไปแบบจดจ้อง หุ่มดูล่ำขึ้น แถมยังขาวกว่าเดิมขึ้นอีก ใบหน้าจากที่หล่ออยู่แล้วก็ดูอวบอิ่มแบบสมบูรณ์แบบ ใช่แล้ว เขาคือผู้ช
