เจค็อบ : ริตา ถึงไหนแล้ว เกมจะเริ่มแล้วนะ
ริตา : กำลังเดินไปนั่งแล้วค่ะ
เจค็อบ : คุณนั่งตรงไหนนะ ผมจำไม่ได้
ริตา : สแตนด์ชั้น 1 แถวที่ 5 ที่นั่ง 13 ค่ะ (บอกรอบที่สาม)
เจค็อบ : นั่งยัง?
ริตา : นั่งแล้วค่ะ
เจค็อบ : โอเค เดี๋ยวผมไปหานะ
“ริตา!” เจค็อบวิ่งเข้าไปหาคนรัก ที่นั่งรวมกับกองเชียร์คนอื่นๆ เขาบอกเธอเสมอว่า ถ้าเธออยากนั่งชิดติดขอบสนาม เขาก็มีที่นั่งวีไอพีสำหรับเธอเสมอ แต่เธอก็ปฏิเสธเขาด้วยเหตุผลว่า เธอเลือกที่จะไม่ทำงานนักข่าวในวันที่เขาลงแข่ง เธออยากนั่งดูเขาแข่งโดยไม่ต้องห่วงเรื่องงาน หรือห่วงว่าจะโดนลูกบาสเก็ตบอลกระแทกใส่หน้า และการได้นั่งให้กำลังใจเขาร่วมกันกองเชียร์คนอื่น นั้นสนุกกว่าเป็นไหนๆ
“มาอีกแล้วนะเจค ริตาบอกแล้วไงว่าไม่ต้องมา”
“ก็ผมต้องการกำลังใจนิ ขอกำลังใจหน่อย” เขาหลับตาพริ้มยื่นให้เธอ
จุ๊บ
ริตาจุ๊บปากเขาเบาๆ เพราะอายสายตาหลายร้อยคู่ที่มองมาเหลือเกิน ถึงแม้ว่า
