“ตุลย์! เปิดประตู! ตุลย์!”
“มีอะไรแต่เช้าวะ!” เตชสิทธิ์งัวเงียลุกขึ้นมาเปิดประตูห้องอย่างหงุดหงิด
“มีแน่!” ริตาจ้องหน้าเขาตาเขม็ง
“ว่าไงครับ คิดถึงเราแล้วเหรอ” เขาเปลี่ยนสีหน้าจากคนหงุดหงิดเป็นรอยยิ้มที่ไม่มีความจริงใจอยู่เลย
“เป็นบ้าอะไรหะ ต้องการอะไร เห็นเรามีความสุขแล้วมันจะตายหรือไง” ริตาพ่นคำถามที่เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ
“ใช่ เราจะตาย เราคืนดีกันนะริตา ตุลย์รู้แล้วว่าริตามีความหมายกับตุลย์แค่ไหน ตั้งแต่เราเลิกกันไป ตุลย์หาใครดีเท่าริตาไม่ได้เลย”
“ก็ตุลย์ไม่รู้จักพอไง ตุลย์มีเรา ตุลย์ก็ยังมองหาคนอื่น พอคนอื่นไม่ถูกใจ ตุลย์ก็โหยหาคนใหม่ แต่ขอได้ไหม อย่าให้คนใหม่ของตุลย์คือเรา เราเลิกกันแล้ว อย่าทำตัวหาเรื่องได้ไหม เราไม่ชอบ เลิกปั่นหัวเรากับเจค็อบได้ไหม เราขอร้อง”
“นี่ริตาคิดจะจริงจังกับไอ้นักบาสนั่นจริงๆ เหรอ” เตชสิทธิ์ส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจ
“เราก็จริงจังกับความรักของเราทุกครั้ง
