“อ้าวมาแล้วเหรอ ทำไมมากันที่นี่ก่อนล่ะ ฉันนึกว่านายจะไปที่บ้านเสียอีก” ไมเคิล วางปากกาอยู่แล้วกันมาทักเพื่อนทั้งสองคน แต่พอเห็นพราวตะวันที่ยืนตัวลีบอยู่เขาก็ปรับสีหน้าเป็นเคร่งขรึมทันที “แล้วพราวตะวันเข้ามาที่นี่ทำไม เธอต้องอยู่หน้าร้านไม่ใช่เหรอ” คำพูดแข็งกระด้างของเขาทำให้เธอยิ่งตัวลีบกว่าเดิม เธอไม่ชอบไมเคิลในมาดดุอย่างนี้เลยเธอชอบคนอ่อนโยนที่ปลุกเธอจากห้วงนิทราด้วยจูบอันแสนหวานอย่างเมื่อเช้านี้มากกว่า แต่เขาทำอย่างนี้ก็เพราะอยากรักษาความลับให้อยู่ตลอดไปเธอเข้าใจเขาดี
“อะไรวะไมค์ นายดุเด็กเส้นฉันได้ไงเนี่ย มาคุยแค่นี้ไม่เห็นจะเป็นไรเลยโยโกะเป็นเพื่อนสนิทฉันกับเมียเขาก็แค่มาคุยกันเท่านั้นไม่ได้หรือไง”
“เมีย” ไม่มีใครสนใจคำพูดอื่นของภาคินนอกจากคำนี้ พราวตะวันและไมเคิลเอ่ยคำนี้ออกมาพร้อมกันก่อนที่จะเบนสายตามาที่อมาวดีที่ยืนเงียบๆ อยู่
“นายมีเมียตั้งแต่เมื่อไหร่ภาค ทำไมฉันไม่รู้เลยวะ” ไ
