“โดนมาอีกแล้วเหรอโยโกะ” หมิง ลี่เฟยเพื่อนสาวพนักงานขายด้วยกันเข้ามาถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นพราวตะวันวิ่งออกมาจากห้องเจ้านายมายืนทำใจอยู่
เป็นเรื่องธรรมดาที่ทุกคนเห็นจนชินว่าไมเคิลนั้นไม่ถูกโฉลกกับพราวตะวันอย่างแรง เขาจะด่าเธอไม่เคยไว้หน้าหากเธอทำผิด เขาคาดโทษว่าพร้อมจะไล่หญิงสาวน่าสงสารผู้นี้ออกตลอดเวลา
หมิงลี่เฟยสงสารพราวตะวันมากที่ต้องเป็นที่รองรับอารมณ์ของเจ้านายทั้งที่พราวตะวันเป็นคนดีมากคนหนึ่ง ด้านการทำงานก็ไม่ได้ขาดตกบกพร่องอะไรเลย ถ้าไม่อย่างนั้นไมเคิลคงหาเรื่องไล่เธอออกได้แล้ว
พราวตะวันเป็นที่รักของเพื่อนร่วมงาน แต่ไม่ใช่เจ้านาย
“เฮ้อ สงสัยเธอจะทำบุญไม่ขึ้นนะโยโกะ โดนเจ้านายสับโขกซะเละตลอดเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกอาหมิง ฉันชินแล้ว” พราวตะวันชินกับการเป็นที่รองรับอารมณ์ของไมเคิลมานานแล้ว นับตั้งแต่เขาย้ายห้องทำงานจากสำนักงานใหญ่มาอยู่ที่ร้านเพชรแห่งนี้
“คุณชายไมค์นี่แย่จริงๆ ฉ
