หายไปไหนมา
โยเยเดินตามหลังคนตัวโตมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ท่าทางและน้ำเสียงสดใสของเธอทำให้คนตัวโตที่เดินนำอยู่อดยิ้มตามไม่ได้
จาร์กัวมองกระเป๋าในมือตัวเองก่อนจะฉุกคิดขึ้นได้ว่าเขากำลังถือกระเป๋าให้คนอื่นอยู่ ทั้งที่ปกติเขาไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครเลย แต่เมื่อหันไปเห็น คนตัวเล็กที่เดินชมนกชมไม้ด้วยรอยยิ้มน่ารักนั่นก็ไม่กล้าขัดเธอ
สุดท้ายจาร์กัวเลยถือกระเป๋ามาให้โยเยจนถึงบ้านของเขา โยเยเองก็รีบวิ่งเข้าบ้านจาร์กัวอย่างคุ้นเคย เนื่องจากเธอไม่ได้มาที่นี่สอง สามวันแล้ว
“ไหนบอกว่าแม่ให้โยเยมานอนที่บ้านเฮียเสือแล้วไหนแม่ล่ะคะ ?”
คนตัวเล็กชะเง้อมองเข้าไปในครัว สถานที่ที่แม่ของจาร์กัวอยู่เป็นประจำแต่กลับไม่เห็นใครเลย เรียกได้ว่าในบ้านเขาตอนนี้ไม่มีใครเลยมากกว่า
เมื่อไม่ได้รับคำตอบ โยเยเลยหันไปถามอีกครั้ง แต่ต้องสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายเข้ามาประชิดด้านหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ตั้งใจจะเล่นอะไรกันแน่”
ใบหน้าน่
