EP 14
1124 คำ
“ป้าไปนะคะ เย็นๆ เจอกันค่ะ ถ้าคุณหนูอยากกินอะไรก็โทรบอกนะคะ”
“ค่ะ”
“ย้า! ทางนี้ๆ”
หันไปตามเสียง ก็เห็นเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรวมตัวกันเป็นกลุ่มได้ในวันรับน้อง
“วันนี้คุณพ่อมาส่งเหรอย้า”
วายุสส่งเสียงนุ่ม กับสายตาออกแววหวาน ที่ไม่ว่าจะเดินไปทางไหน ใครต่อใครต่างพันกันหันมามอง เพราะความสวยเปล่งออร่า ดึงดูดสายตาผู้คนได้ไม่ยากเย็นเลย ผิวขาวราวกับไม่เคยออกแดด รูปร่างผอมบาง ยิ่งเอวนั้น บางจนเขากลัวจะขาด เวลาเจ้าตัวเดินเร็วๆ อย่างนี้
เกือบหนึ่งเดือนที่รู้จักกัน ทำให้เขาแอบเก็บเอาใบหน้าสวย สะดุดตากว่าสาวไหน ไปนอนฝันหวานได้แทบจะทุกค่ำคืน บวกกับนิสัยดีขั้นเทพ เรียกว่าฐานะทางบ้านรวยล้น แต่เธอไม่เคยเมินเพื่อนจนๆ อย่างเขา หรือคนในกลุ่มเลย
“เปล่าจ้า ลุงอ่อนกับป้าเอียดเหมือนเดิม” ไรยายิ้มให้เขา
“แต่รถไม่คุ้นเลยนะ”
“นั่นน่ะรางวัลของนาง ที่ป๊ะป๋าถอยให้จ้ะไอ้คุณเวย์”
กรรัมภาหันไปหาเขา เพราะเดาใจไรยาได้ ว่าไม่อยากอวดรวยด้วยการบอกว่ารถป้ายแดงนั้นเป็นของขวัญที่พ่อซื้อให้ เนื่องจากเธอตัดสินใจเรียนมหาวิทยาลัยในเมืองไทย แทนการไปเรียนอังกฤษหรืออเมริกาตามที่ตั้งใจไว้ แต่จะไปต่อโทกับดอกเตอร์ ช่วงนี้ขออยู่กับพ่อก่อน
“จริงเหรอวะอีกุ้ง”
กรกันต์ หรือชื่อที่เขาบอกให้เพื่อนเรียกว่ากิ๊ฟซี่ยกมือทาบอก ตามองตามท้ายรถยุโรปสีแดงสด กำลังแล่นใกล้จะถึงประตูมหาวิทยาลัยแล้ว
“เอ่อ”
“แล้วทำไมไม่ขับมาเองล่ะมึง”
กิ๊ฟซี่จ้องเพื่อนสาวที่อุตส่าห์มีรถใหม่ แต่ดันให้คนขับมาส่ง เพราะถ้าเป็นตัวเอง ป่านนี้คงจะซิ่งไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
“นั่นสิ” กรรัมภาเองก็สงสัย
“ป๊อดหรือไงแกร” กิ๊ฟซี่แซว
“เปล๊า” ไรยาเสียงสูง
“หรือว่ายังขับไม่เป็น เวย์สอนให้ได้นะ”
วายุสส่งท่าทีจริงจังอย่างไม่ปิดบังเพื่อนคนไหนเลย เพราะเขาก็ขับรถมาทำงาน เนื่องจากทางบ้านก็พอมีฐานะ ถึงจะไม่ร่ำรวยเท่าไรยา แต่ก็ไม่ได้จนเหมือนเพื่อนอีกสามคนในกลุ่ม เรื่องหน้าตานั้นก็หล่อไม่เบา เดินไปไหนสาวก็มองเป็นแถบ
“ขับเป็น มีใบขับขี่แล้วจ้า แต่คุณพ่อยังไม่ยอมให้ขับมาเอง”
“แดดดี๊ห่วงและหวงน่ะสิยะ มีลูกสาวคนเดียวนี่นา แถมยังขาวจั๊วะ ออร่าจับเกิ๊น หนุ่มๆ มองคอจะพลิกละ ไม่หวงสิกูว่าแปลก จริงมั้ยไอ้คุณเวย์”
กรรัมภารู้ดีว่าวายุสเหล่เพื่อนร่วมรุ่นตั้งแต่วันรับน้องแล้ว
“อุ๊ยๆๆ นั่นๆๆๆ เวย์ๆๆ จอดๆๆ ...”
ไรยาสะดุ้งน้อยๆ กับเสียงดังและแหลมในรถ เมื่อวาร์ปกลับจากอดีตได้แล้ว ก็เห็นพชิราออกไปยืนอยู่หน้ารถเข็นขายผลไม้ สักพักก็กลับมาพร้อมถุงหลายใบ
“เอามั้ยย้า”
พชิรายกถุงอวด ปากก็คาบมะม่วงไว้ ไรยาส่ายหน้า
“ฉันก็อยากจะไปสอนนะ”
อีกฝ่ายจ้อต่อ ทั้งที่น่าจะเดาออกว่าเธอไม่อยากรับรู้ใดๆ
“แต่เวย์น่ะสิ กลัวเราเหนื่อยเพราะกำลังท้อง คลอดแล้วก็ต้องเหนื่อยกับลูกอีก เลยให้เราทำงานที่เดียวพอ ในเมื่อสามีห่วง เราก็ต้องยอมตามใจหน่อยล่ะ จริงมั้ยคะที่รัก...”
ไรยาพยายามสั่งตาไม่มองไปหาคนทั้งสอง สั่งหูไม่ให้ฟังบทสนทนาอันหวานฉ่ำ ถึงจะทำได้บ้างไม่ได้บ้าง อย่างน้อยก็ยังดีกว่านั่งมองพวกเขาสวีตก็แล้วกัน
“ถึงแล้วใช่ไหมย้า เรามาตามจีพีเอสนะ”
ไรยาเงยหน้าจากไอแพดไปมองซุ้มทางเข้าหมู่บ้าน มีอักษรสีทอง เขียนว่า ‘Sharanya The Reverside’
“อืม ต้องรอแป๊บนะ รปภ. จะเข้มหน่อย”
เท่าที่นั่งรถมากับสามีเอ็กเมนซ์หลายวัน รู้ว่าระบบรักษาความปลอดภัยเข้มงวดมาก โดยเฉพาะไม่ใช่รถของคนในหมู่บ้าน
“ไม่ต้องรอร๊อก พี่ฮั้นท์บอกว่าแจ้ง รปภ. ไว้ให้แล้ว เราผ่านได้แบบไม่ต้องตรวจเข้ม”
ไรยาพยักหน้ารับ กับเก็บไอแพดเข้ากระเป๋า เพราะใกล้จะถึงบ้านแล้ว
“บ้านสวยจังเลยอะ จะอิจฉาดีมั้ยวะ” ไม่รู้จะเอ่ยอะไรต่อ เพราะไม่ใช่บ้านตัวเอง
“หลังใหญ่ด้วยล่ะ” อีกฝ่ายก็จ้อไม่หยุด
“ยังไม่ใช่หลังนี้หรอก ต้องเข้าไปอีกลึกพอสมควร”
“รู้แล้วล่ะน่า แถมยังรู้ด้วยว่าลูกค้าส่วนใหญ่ เป็นเศรษฐีดูไบ”
“เหรอ”
“พี่ฮั้นท์ไม่ได้บอกเหรอ”
“ไม่”
“อะไร เป็นแฟนกันมาตั้งนาน ยังไม่เคยคุยกันเรื่องพวกนี้หรอกเหรอ”
“ไม่”
“หลังแต่งแล้ว ก็ไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังเลยรึ”
“ไม่”
“ย้าอาจจะมีเรื่องอื่นต้องคุยกับพี่ฮั้นก็ได้” วายุสเห็นภรรยาถามซอกแซก ก็เลยต้องปราบไว้บ้าง
“พีชก็แค่แกล้งเล่นเท่านั้นแหละเวย์ ว่าแต่ แกไม่เกี่ยวกับหมู่บ้านนี้รู้จริงๆ เหรอ”
“ไม่”
“จะบ้าตาย มีสามีรวยซะเปล่า แทนที่จะถามว่ามีทรัพย์สินอะไรบ้าง”
“ไม่ใช่ของเรานี่ จะไปถามทำไม”
“ไม่ได้หรอกนะย้า ของสามีก็เหมือนของเรา เช่นตอนนี้เวย์มีอะไร ก็เป็นของเราด้วยไงล่ะ”
ไม่อยากต่อคำ เลยเงียบ ใจก็อยากให้รถแล่นถึงบ้านไวๆ
“ถ้าไม่รู้จริงๆ เราจะบอกให้” พชิราไม่ยอมจบ
“หมู่บ้านนี้เป็นโปรเจ็กต์แรกของ AHD”
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ คงต้องถามแล้วล่ะว่าคืออะไร แต่ตอนนี้ไรยารู้แล้ว ว่ามาจาก AH Development Co., Ltd. เห็นในเอกสารก่อตั้งโดยบังเอิญ ว่ามีเขากับอัฟแนนถือหุ้นเยอะสุด แต่ก็ยังเป็นบริษัทลูกของ Triple A อยู่ เดาว่าน่าจะเพื่อความสะดวกในเรื่องเรียกใช้พนักงาน โดยเฉพาะฝ่าย Sale & Marketing
และน่าจะง่ายต่อการโปรโมตตัวเอง ก็ตั้งใจสร้างไว้รองรับเศรษฐีดูไบทั้งหลายนี่นะ ถ้าไม่มีชื่อบริษัทแม่ ซึ่งมีชื่อเสียงในแถบโน้น ใครจะกล้ามาเป็นลูกค้ากันล่ะ
“หลังใหญ่ติดริมแม่น้ำเจ้าพระยา มีทั้งหมดสิบหลัง อีกสิบห้าหลัง ที่อยู่สองฝั่งถนนเนี่ย ก็จะเป็นเศรษฐีระดับรองลงมา แต่ส่วนใหญ่ก็จะเป็นชาวดูไบนะจ๊ะ”
“เหร๊อ”
ตั้งใจส่งเสียงสูงเพื่อประชดอีกฝ่าย ที่ไม่สนว่าใครอยากฟังหรือเปล่า
- ผู้เขียน
