ตอนที่ 8
1996 คำ
ผู้ชายคนนั้นเอียงคอมองลูกน้องของพี่ดินสลับกับมองหน้าฉัน ราวกับต้องการยียวนกวนประสาทกลายๆ
"แล้วพบกันใหม่นะครับ^_^" เขาส่งยิ้มหวานทิ้งทายแล้วเดินออกไปอย่างสบายใจ
ลูกน้องพี่ดินมองตามหลังเขาคนนั้นไปสักพัก แล้วหมุนตัวหันมาจ้องฉันแทน
"คุณกอบัวน่าจะรู้ข้อห้ามของเสี่ยดีนะครับ" ไม่จำเป็นต้องย้ำบ่อยก็ได้ ฉันรู้ดีอยู่แล้วน่า
"ค่ะ บัวรู้"
"งั้นก็ห้ามยุ่งกับผู้ชายคนไหนเลยนะครับ เพราะเสี่ยไม่ชอบจริงๆ" เขาย้ำอีกครั้งราวกับไม่เชื่อที่ฉันเพิ่งพูดเมื่อกี้
"บัวยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ ผู้ชายคนนั้นเขาชื่ออะไรบัวยังไม่รู้เลย"
"ผมเตือนด้วยความหวังดีนะครับ เพราะผู้หญิงของเสี่ยไม่ว่าใครถ้าคิดจะทรยศ เสี่ยไม่เก็บเอาไว้สักคน"
ได้ยินแบบนั้นฉันก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ
"พี่ดินคงมีผู้หญิงที่ซื้อมาแบบบัวเยอะเลยใช่ไหมคะ"
"ครับ"
ฉันเหยียดยิ้มก่อนพยักหน้ารับ "อ๋อ...ค่ะ ไม่ต้องห่วงบัวจะไม่ยุ่งกับใคร"
ฉันหันกลับไปเลือกผักต่อโดยไม่สนใจอะไรอีก เสร็จแล้วก็หาซื้อของที่ต้องการต่อทันที ไม่อยากมานั่งคิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้แล้ว
ณ คอนโด
หลังจากซื้อของมาฉันก็เข้าครัวลงมือทำอาหารกินทันทีด้วยความหิวโหย พอทำเสร็จฉันก็ออกไปชวนพี่ที่เฝ้าฉันอยู่หน้าห้องมากินด้วยกัน เห็นว่ายืนเฝ้าอยู่ทั้งวันไม่รู้ได้กินข้าวปลาบ้างหรือเปล่า
แต่เขาไม่ยอมเข้ามากินข้าว เห็นบอกว่าถ้าพี่ดินรู้เขาเจอสั่งเก็บแน่ๆ แต่มันก็แค่เข้ามากินข้าวเองนะ ถึงขั้นต้องทำอะไรแบบนั้นเลยเหรอ ไม่เข้าใจจริงๆ เลยแหะ โลกของคนรวยเนี่ย...
[ Talk แผ่นดิน ]
ตอนนี้ผมกำลังเคลียร์งานที่บริษัทอยู่ แต่ไม่ค่อยมีสมาธิกับงานสักเท่าไหร่ เพราะผมเอาแต่คิดถึงแต่เธอ คิดถึงผู้หญิงที่ชื่อกอบัว ผมยอมรับว่าตอนนี้ผมกำลังหลงเธออย่างหนัก คงเป็นเพราะเธอกำลังใหม่สำหรับผมล่ะมั้ง
แต่เธอดูเป็นผู้หญิงที่แสนจะซื่อบื้อไม่ค่อยจะทันโลกสักเท่าไหร่ ถ้าเธอมีความฉลาดมากกว่านี้หน่อย คงจะรู้ได้ไม่ยากว่าเเม่ของเธอจงใจขายตัวเธอให้กับผมแล้ว
ทั้งๆ ที่ผมติดต่อไปเพียงแค่อยากจะซื้อพรหมจรรย์ของเธอแท้ๆ แต่แม่ของเธอกลับเสนอขายเธอให้กับผมสิบล้าน แล้วแม่แบบนี้เธอยังอยากจะกลับไปหาอีกหรือไงกัน ขายได้แม้กระทั่งลูกตัวเองเนี่ย
ไอ้เรื่องขายพรหมจรรย์ถ้าให้ผมเดาก็คงเป็นสิ่งที่แม่เธอทำอีกนั่นแหละ ช่างเป็นคนที่ไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวอะไรเลยจริงๆ นะกอบัว หึ
ผู้หญิงคนนี้ทำให้ผมหงุดหงิดทุกครั้งที่คิดถึงความซื่อบื้อของเธอจริงๆ จะเรียกว่าซื่อจนโง่เลยก็ว่าได้
ผมล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วกดโทรศัพท์โทรหาลูกน้องที่ผมใช้เฝ้าหน้าห้องเธอเอาไว้
"ถ้าเธออยากจะกลับบ้านมึงก็พาเธอไป แต่ห้ามปล่อยให้เธอคลาดสายตาเด็ดขาด" ผมสั่งย้ำเสียงแข็ง สื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าผมไม่ต้องการให้เกิดความผิดพลาด ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม
"ครับนาย แต่ตอนผมพาคุณกอบัวไปตลาด ผมเห็นเอ่อ..."
ปลายสายเงียบไปราวกับลังเลที่จะพูด ทำเอาผมที่รอฟังอยู่เริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมา
"เห็นอะไร"
"เอ่อ...เห็นคุณเดเนียลครับ แถมคุณเดเนียลยังทำท่าทางเหมือนรู้จักกับคุณกอบัวด้วย"
พอได้ยินแบบนั้นผมก็กดวางสายทันที รู้สึกโมโหจนต้องกำโทรศัพท์ในมือแน่น เป็นมันอีกแล้ว ไอ้เวรนี่อีกแล้ว!
สักวันผมคงต้องฆ่ามันทิ้งจริงๆ แน่
[ Talk กอบัว ]
เช้าวันใหม่
วันนี้ฉันรีบตื่นแต่เช้า หลังจากบิดขี้เกียจเล็กน้อยฉันก็รีบอาบน้ำแต่งตัว เสร็จแล้วก็ขอให้พี่ที่เฝ้าอยู่หน้าห้องพาฉันกลับบ้าน
ก่อนจะกลับไปฉันเเวะกดเงินก่อนด้วย เพราะจะเอาเงินไปไว้ให้แม่ซื้อของเอาไว้กินกับน้องสองคน
ณ บ้านของฉัน
ฉันรีบเดินลงจากรถแล้วเดินเข้ามาในรั้วบ้านที่เงียบสนิท พอเห็นแม่กุญแจล็อกติดประตูอยู่ก็ได้แต่หันไปมองรอบๆ ด้วยความสงสัย
"แม่ไปไหนนะ..." ฉันบ่นพึมพำอย่างเซ็งๆ อุตส่าห์ได้กลับมาหาแม่ทั้งที แต่ดันไม่เจอใครเลยเนี่ยนะ
"ไม่มีคนอยู่ เรากลับกันเถอะครับ" หลังจากรอมาสักพักพี่ที่พาฉันมาก็เอ่ยชักชวนอย่างสุภาพ
"ขอบัวนั่งรอแม่ก่อนได้ไหมคะ บัวว่าเดี๋ยวแม่กับหนาดคงใกล้จะกลับมาแล้ว" ฉันหันไปขอร้องพี่ผู้ชายอย่างไม่เต็มใจจะกลับ อย่างน้อยก็อยากเจอหน้าทั้งคู่ก่อนจะต้องกลับไปที่นั่นอีกครั้ง
"งั้นก็ได้ครับ"
ฉันพยักหน้ารับอย่างขอบคุณ ก่อนจะเดินไปนั่งรอแม่อยู่ตรงโต๊ะไม้หินอ่อนข้างบ้าน
นั่งรอแม่กลับมาบ้านจนดึกดื่นก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าแม่จะกลับมาเลย แม่ไปไหนกันเนี่ย ใบหนาดเองก็ด้วย นี่มันดึกมากแล้วนะ
"ผมว่ากลับเถอะครับ มันดึกแล้ว" พี่ผู้ชายเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากอดทนรอกับฉันมานาน
ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมายาวๆ จะฝืนรอต่อไปก็คงไม่ได้แล้ว เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ก็แล้วกัน
ณ คอนโด
ฉันนั่งถอนหายใจทิ้งอยู่หลายคราบนโซฟาตัวใหญ่ ไม่รู้ว่าแม่จะแอบไปเล่นการพนันอีกหรือเปล่า
ใบหนาดเองก็ด้วย ไม่ใช่ว่าแอบหนีไปเที่ยวหรอกนะ เพราะเวลาอยู่บ้านส่วนมากฉันก็อยู่คนเดียวด้วย
แม่กับหนาดมักจะไม่อยู่ติดบ้านกัน เงินที่ฉันหามาได้ตอนนั้นแม่ก็เอาไปเล่นการพนันเสียหมด ส่วนหนาดก็ไม่วายขอตังฉันเพื่อเอาไปเที่ยวเล่นอยู่เสมอ
ถึงจะรู้ว่าไม่ดีแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเอาเงินให้แม่กับน้องไปทุกครั้ง ว่าแต่ตอนนี้แม่จะเอาเงินที่ไหนใช้กันล่ะ หนาดกับแม่จะมีเงินพอใช้หรือเปล่านะ ฉันเป็นห่วงแม่กับน้องจัง
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป
พี่ดินเขาไม่ได้มาหาฉันสักครั้งในหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ส่วนฉันก็ไปหาแม่ที่บ้านอยู่ตลอด นั่งเฝ้ารอจนมืดค่ำทุกวันก็ไม่มีวี่แววของแม่กับใบหนาดเลย
ฉันเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดีแล้ว ภายในหัวเริ่มคิดมากกลัวว่าแม่กับน้องจะเป็นอันตราย
แกร่ก!
เสียงเปิดประตูดังเบาๆ ไม่ต้องหันไปมองฉันก็รู้ทันทีว่าใคร เพราะคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่ดินที่มีสิทธิ์เดินเข้ามาในนี้
พี่ดินเขายืนกอดอกจ้องหน้าฉันด้วยแววตาแปลกๆ ราวกับกำลังจ้องจับผิดอะไรฉันสักอย่าง ทำให้ฉันต้องก้มหน้าหงุดหลบสายตาไม่กล้าสู้หน้าเขา
ทำไมเขาต้องมองฉันเหมือนกับว่าฉันไปทำอะไรผิดมาอย่างงั้นแหละ
"มะ...มองบัวแบบนั้นทำไมคะ"
"อย่ายุ่งกับมัน" พี่ดินพูดเสียงแข็ง พ่นคำพูดชวนงุนงงออกมา
"พี่ดินหมายถึงอะไรคะ บัวไม่เข้าใจ"
พี่ดินไม่อธิบายอะไร เขาเดินมานั่งลงข้างๆ แล้วดึงฉันเข้าไปกอดแน่น แถมยังฝังจูบลงมาที่ต้นคอฉันแรงๆ ราวกับต้องการประกาศความเป็นเจ้าของ
"คงไม่ต้องให้ผมบอกนะว่าต้องทำอะไร"
พูดจบเขาก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอน ส่วนฉันก็ได้แต่เดินตามหลังเขาไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ภายในห้องนอน
"ถอดเสื้อผ้าออกสิ ทำไมต้องให้ผมบอก" เขามองหน้าฉันอย่างคนไม่สบอารมณ์
"อะ ค่ะๆ" ฉันรีบถอดเสื้อผ้าออกตามที่เขาบอกอย่างว่าง่ายถึงแม้จะยังไม่ชินก็ตาม
ส่วนเขาเองก็กำลังถอดเสื้อผ้าตัวเองออกเหมือนกัน และเมื่อความเป็นชายของพี่ดินเผยออกมาให้เห็น มันทำเอาฉันรู้สึกหวั่นใจขึ้นมาทันที เพราะยิ่งมองขนาดของมันก็ยิ่งใหญ่มากจริงๆ
"จัดการมันซะ" พี่ดินสั่งขณะเบนสายตาลงมองที่ท่อนเอ็นของตัวเอง
หน้าฉันร้อนผ่าวขึ้นมาทันที ได้แต่กัดริมฝีปากตัวเองข่มความเขินอาย ก่อนจะค่อยๆ นั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเขาอย่างว่าง่าย
แต่ยิ่งมาเห็นใกล้ๆ ฉันก็ยิ่งไม่กล้าทำอะไรกับมัน แค่มองเห็นแก่นกายตรงหน้าลำคอมันก็รู้สึกแห้งขึ้นมาซะดื้อๆ จนต้องกลืนน้ำลายดับกระหาย
"ทำสิ" พี่ดินย้ำเสียงเรียบ แววตาจ้องกดดันฉันที่นั่งเงอะงะอยู่เบื้องล่าง
"บัว ทะ...ทำไม่เป็น"
พี่ดินถอนหายใจออกมายาวๆ หัวคิ้วชนกันเป็นปมแน่น "น่ารำคาญจริงๆ!"
"...." ฉันได้แต่นั่งเม้มปากไม่โต้ตอบอะไร แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ ก็คนมันทำไม่เป็นนี่ เพราะฉันไม่เคยทำแบบนี้กับใคร เขาคือคนแรกของฉันเลยก็ว่าได้
หมับ!
พี่ดินจับฉันให้ยืนขึ้นแล้วดันตัวฉันจนติดกับผนังห้องด้านหลัง เขาโน้มใบหน้าลงมาซุกไซ้คอฉันอย่างซุกซน
สักพักฉันก็รู้สึกเจ็บจี๊ดตรงต้นคอเบาๆ เหมือนพี่ดินเขากำลังกัดคอฉันอยู่เลย
"หอม ตัวคุณหอมมากบัว" น้ำเสียงอู้อี้ของเขาดังอยู่ตรงซอกคอ
"อื้อ พะ...พี่ดิน อ๊า"
ฉันหลุดส่งเสียงครางที่น่าอายออกมา เพราะตอนนี้พี่ดินกำลังยกขาฉันพาดบนบ่าเขา แล้วใช้ลิ้นละเลงบดขยี้เม็ดเสียวของฉันอยู่
มันเสียวมากซะจนฉันเผลอเอามือไปขยำผมของเขา แต่เขาเองก็ไม่ได้ว่าหรือห้ามอะไรฉันเลย แต่กลับลากไล้เรียวลิ้นร้อนๆ เลียไปมาตรงน้องสาวของฉันเร็วขึ้น มันเสียวจนฉันแทบจะทรงตัวไม่อยู่แล้วตอนนี้ แบบนี้ใช่ไหมที่เขาว่ากำลังจะถึงสวรรค์
ฉันแหงนหน้าขึ้นอย่างลืมตัว แล้วลงมือเคล้นคลึงหน้าอกตัวเองอย่างลืมอาย
พี่ดินยังคงรัวลิ้นใส่น้องสาวของฉันไม่พัก มันเสียวมากจนต้องบิดสะโพกแอ่นไปมาเพื่อบรรเทา
"อ๊า อ๊า อ๊า พะ...พี่ดิน บะ...บัวใจจะขาดแล้ว พอก่อน" ฉันร้องห้ามพี่ดิน เพราะมันรู้สึกเสียวมากเกินไปจนจะขาดใจตายเอาจริงๆ
พี่ดินยอมหยุดมือ ค่อยๆ เอาขาฉันลงจากบ่าแล้วยืนขึ้นเผชิญหน้าฉัน
"พร้อมหรือยัง..."
พี่ดินกดจูบลงมาที่ริมฝีปากของฉันอย่างร้อนแรงโดยไม่รอคำตอบ แล้วเขาจะถามทำไมกัน
มือหนาของเขาจับขาฉันยกขึ้นข้างหนึ่ง แล้วก็ดันท่อนเอ็นอันใหญ่สอดใส่เข้ามาในรูเสียวของฉันรวดเดียว จนฉันต้องนิ่วหน้าเพราะความเจ็บปวดตรงช่วงล่าง
"อ๊า แน่นมากบัว "
"บัวเจ็บ...อ๊ะ~ ซี๊ด"
พอพี่ดินเริ่มขยับเอวสอบกระแทก ฉันก็เริ่มรู้สึกว่าความเจ็บปวดมันเริ่มจางหายไป เหลือไว้เพียงความเสียวซ่านเข้ามาแทนที่
พี่ดินกระแทกท่อนเอ็นเข้ามารัวๆ แถมยังบีบเคล้นหน้าอกฉันอย่างแรง พอฉันร้องท้วงก็ไม่ฟัง เอาแต่กระแทกอยู่อย่างนั้นอย่างคนไม่รู้จักเหนื่อย
- ผู้เขียน
