เขาแค่พูดแท้ๆ แต่เหมือนมีคนเอามีดมากรีดลงตรงกลางใจฉันเลยจริงๆ มันเจ็บแปล๊บไปทั่วอกจนแทบทนไม่ไหว
นี่ฉันไม่มีทางเลือกอื่นเลยนอกจากต้องยอมอย่างงั้นใช่ไหม
ฉันควรจะทำยังไงดี ฉันไม่รู้เลยว่าเพราะอะไรพี่ดินถึงคิดอยากจะมีลูกขึ้นมาดื้อๆ แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วยข้อเสนอแบบนี้ล่ะ นี่ถ้าฉันคลอดเสร็จแล้วก็ต้องยกลูกของตัวเองให้เขาไปอย่างงั้นเหรอ
"อย่าเงียบกอบัว" พี่ดินท้วงขัดจังหวะความคิด สายตาคมคายจ้องกดดัน ราวกับไม่ต้องการให้ฉันปฏิเสธ
"มะ...ไม่ค่ะบัวไม่อยากมีลูก" ฉันกลั้นใจพูดออกไปเสร็จก็รีบหลบหน้าพี่ดิน สายตาเขาตอนนี้มันน่ากลัวเกินไป
"ไหนเมื่อกี้คุณยังบอกผมว่าคุณอยากมีลูกอยู่เลย คุณนี่มันขี้ลืมจริงๆ เลยนะกอบัว" พี่ดินแค่นหัวเราะอย่างเย็นชา ถ้าต้องมีลูกกับคนแบบนี้ด้วยเงื่อนไขแบบนี้ ฉันยอมเป็นนางบำเรอให้เขาเอาเสียดีกว่า
"...."
"คุณไม่อยากมีลูกเองหรือเพราะคุณแค่ไม่อยากมีลูกกับผมกอบัว" พี่ดินเอ่ยถ
