บรรยากาศภายในบ้านเงียบสนิท เงียบซะจนฉันได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองที่กำลังเต้นรัวอยู่ตอนนี้
"งั้น บัวจะไปทำงาน แต่บัวขอเวลาสักสองปีได้ไหมคะ"
พี่ดินเงียบไม่ตอบอะไรฉัน พอฉันเหลียวหันไปมองด้านหลังก็เห็นเขาเอาแต่นั่งขบกรามแน่น
"บัวขอกลับไปอยู่บ้าน...."
"ไม่ได้!" พี่ดินจ้องหน้าฉันตาเขม็งเลย เขาตอบมาแบบไม่หยุดคิดสักนิดเลยด้วยซ้ำ
"งะ...งั้นบัว..."
"คุณไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น อยู่กับผมจนกว่าผมจะตักตวงร่างกายของคุณจนพอใจก็พอ"
พูดจบพี่ดินก็ดันฉันให้นอนราบไปกับโซฟาตัวใหญ่อีกครั้ง ฉันเม้มปากเข้าหากันแน่น ไม่ว่าจะคิดหรือทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจเขาเลยสักอย่าง ฉันนี่มันแย่จริงๆ
พี่ดินเองก็เอาแต่จ้องหน้าฉันด้วยสายตาคมกริบ สายตาเขาดูแฝงความหมายเอาไว้หลายอย่าง เพียงแต่ฉันอ่านมันไม่ออกเลยก็เท่านั้น
เอาจริงๆ ยังไม่รู้เลยว่าเขาต้องการจะสื่ออะไรให้ฉันรู้หรือเปล่าด้วยซ้ำ
"ล้มเลิกความคิดที่จะขายตัวของคุณซะก
