แรงรัก แรงสวาท 20+

5

ภายในรถ

บรรยากาศภายในรถขณะที่เรากำลังเดินทางไปบ้านฉันถูกปกคลุมด้วยความเงียบ ไม่มีบทสนทนาใดๆ สักคำระหว่างฉันกับเขา เราต่างคนต่างก็นั่งนิ่งไม่พูดไม่จา สายตาจ้องมองไปยังท้องถนน

ณ บ้านของฉัน...

"ผมรออยู่ในรถแล้วกัน" เขาหันมาบอกฉันพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากเบาๆ ราวกับจะสื่อถึงอะไรบางอย่าง

ฉันนิ่งเงียบไม่ได้ตอบอะไรกลับเขาไป แล้วรีบก้าวขาลงจากรถเดินเข้าไปภายในบ้าน ตอนนี้ในใจมันรู้สึกสับสน อยากจะถามแม่ให้แน่ใจถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น

"อ้าว อีบัวแกกลับมาทำไม"

"แม่ ทะ ทำไมแม่ถามบัวแบบนี้" น้ำตาฉันตีรื้นขึ้นมาคลอเต็มสองข้างทันทีเมื่อได้ยินคำถามของแม่ หรือว่าเรื่องที่ผู้ชายคนนั้นพูดจะเป็นความจริง...

"ก็ฉันขายแกไปให้กับเสี่ยดินเขาแล้ว แกจะกลับมาทำไม ไปๆ เดี๋ยวได้ซวยกันหมดพอดี เงินที่เสี่ยดินให้ฉันเอาไปใช้หนี้พนันหมดแล้ว ถ้าเสี่ยมาทวงคืนฉันจะทำยังไง ไม่ฉิบหายกันหมดหรือไง" แม่บ่นร่ายยาวพร้อมกับผลักไสฉันให้ออกไปจากบ้านอย่างร้อนรน

"ขะ ขาย แม่ขายบัวจริงๆ ใช่ไหม ฮึก..." ฉันร้องไห้สะอื้นออกมาอย่างหนักด้วยความผิดหวังเสียใจ จู่ๆ แขนขามันก็อ่อนแรงจนแทบจะยืนไม่อยู่

แม่ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง ทำไมถึงขายฉันให้คนอื่น อยากจะถามเหลือเกินว่าที่ผ่านมาแม่เคยรักฉันบ้างไหม ที่ฉันพยายามทำงานหาเงินมาให้แม่ก็เพราะหวังว่าสักวันแม่จะรักและมองเห็นฉันอยู่ในสายตาของท่านบ้าง แต่ไม่เลย

อย่าพูดไปถึงเรื่องความรักเลย เพราะแม้แต่อ้อมกอดอันอบอุ่นฉันก็ยังไม่เคยได้รับจากแม่เลยด้วยซ้ำ

"บัว แม่เป็นหนี้พนัน แม่ไม่มีทางเลือกจริงๆ บัวช่วยแม่นะ กลับไปหาเสี่ยดินเถอะ แม่รับเงินเขามาแล้ว ถ้าบัวกลับมาอยู่บ้านแล้วแม่จะเอาเงินที่ไหนไปคืนเขา"

แม่นิ่งไปก่อนจะหันมาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าตอนแรก ซึ่งมันทำให้ฉันแปลกใจมากเพราะที่ผ่านมาแม่ไม่เคยแทนตัวเองว่าแม่กับฉันเลยสักครั้ง

นี่เป็นครั้งแรกและมันก็ทำให้หัวใจของฉันพองโตขึ้นมาทันที

"ละ แล้วทำไมแม่ไม่บอกบัวสักคำ ทำไมแม่ไม่ถามบัวเลยสักคำ ฮึก..." ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังเสียใจมากอยู่ดีที่แม่ขายฉันให้คนอื่น โดยไม่ถามไถ่ความสมัครใจจากฉันเลย

"ช่วยแม่นะลูก ใบหนาดมันก็ยังเด็กแม่ไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ" แม่พยายามหว่านล้อมพร้อมกับเลื่อนมือขึ้นมาลูบหัวฉันเบาๆ อย่างอ่อนโยน

"ตะ แต่บัวอยากอยู่กับแม่ หนี้ผู้ชายคนนั้นเดี๋ยวบัวทำงานหาเงินใช้ให้เอง ฮึก..."

"หาเงินใช้ชาตินี้เมื่อไหร่จะหมด เอาน่าบัว ยังไงลูกก็เป็นเมียเสี่ยดินแล้ว ถือซะว่าช่วยแม่นะลูกนะ"

"กะ ก็ ได้ค่ะ บัวยอมกลับไปกับเขาก็ได้ ฮึก...." ฉันก็ไม่ได้อยากที่จะตัดสินใจแบบนี้หรอก แต่ในเมื่อแม่พูดมาขนาดนี้แล้วจะให้ฉันปฏิเสธได้ยังไง

แม่คลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจทันทีที่ได้ยินฉันตอบตกลง

"แต่แม่ต้องสัญญากับบัวนะคะ ว่าแม่จะไม่เล่นการพนันอีก ฮึก..."

"จ้ะ แม่จะไม่เล่นการพนันอีกแล้ว ไปเถอะเดี๋ยวเสี่ยดินรอนาน"

แม่พาฉันเดินมาส่งที่รถของผู้ชายคนนั้น ขณะที่กำลังจะเดินไปขึ้นรถฉันก็หันไปมองแม่พร้อมกับเอ่ยปากขอร้องท่านเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เราจะไม่ได้เจอกันอีก

"บะ บัวขอกอดแม่ได้ไหม ฮึก..."

"ได้สิลูก ทำไมจะไม่ได้ล่ะ"

เมื่อได้ยินแม่พูดแบบนั้นฉันก็ไม่รอช้าที่จะโผเข้ากอดแม่อย่างแนบแน่น นี่คือครั้งแรกเลยที่ฉันได้กอดแม่จริงๆ มันอบอุ่นมากเสียจนฉันไม่อยากจากอ้อมกอดนี้ไปเลย

"บัว ไปได้แล้วเสี่ยดินรอนานแล้ว" แม่เปิดประตูแล้วดันฉันเข้าไปในรถโดยไม่ลืมที่จะปิดประตู

หลังจากนั้นก็ไม่มีคำลาใดๆ จากแม่อีก รถยนต์หรูค่อยๆ เคลื่อนผ่านหน้าบ้านฉันไปอย่างช้าๆ ฉันหันกลับไปมองภาพแม่ที่ยืนโบกมือให้จนสุดสายตา ทำเอารู้สึกจุกแน่นในอกอย่างบอกไม่ถูก

"ทีนี้เชื่อผมหรือยัง ว่าแม่ของคุณขายคุณให้กับผมแล้ว"

"แม่บัวจำเป็นต้องใช้เงิน แม่ไม่ได้ตั้งใจจะขายบัวให้กับคุณ"

"งั้นเหรอ ?" เขาคลี่ยิ้มบางๆ ไม่ได้พูดอะไรต่อ

"บัวต้องอยู่กับคุณนานเท่าไหร่ กี่เดือน กี่ปี" ฉันหันหน้าไปถามเขาที่กำลังขับรถอยู่

"จนกว่าผมจะเบื่อคุณ..."

สิ้นสุดคำพูดของเขาฉันก็ได้แต่เงียบ มันรู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมาซะดื้อๆ บอกตามตรงว่าฉันไม่อยากอยู่กับเขาเลยจริงๆ อยากกลับไปอยู่บ้านกับแม่และน้องเหมือนเดิมมากกว่า

"คุณให้เงินแม่บัวไปสิบล้านใช่ไหมคะ"

"อื้ม..."

"ถะ ถ้าบัวอยากจะผ่อนจ่ายเดือนละหมื่น..."

"ไม่ได้!!"

ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เอ่ยถามจนจบ เขาก็ตะคอกสวนขึ้นมาทันควัน

"ผมซื้อคุณด้วยเงินสด ถ้าอยากจะไปจากผมคุณก็จ่ายเงินคืนมาสิบล้านซะ"

ฉันนั่งเงียบก้มหน้าหลบสายตาเย็นชาของเขา เงินตั้งสิบล้าน ฉันจะหาจากที่ไหนมาให้เขาล่ะ ลำพังแค่เงินหมื่นเดียวฉันยังต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำจนเลือดตาแทบจะกระเด็น

ณ ห้างสรรพสินค้า...

ฉันเดินตามแผ่นหลังของเขาไปโดยไม่กล้าเอ่ยถามอะไรอีก ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะพาฉันมาทำอะไรที่ห้าง

พอเดินมาได้สักพัก เขาก็พาฉันตรงเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้าผู้หญิง

"ไปเลือกเสื้อผ้ามา ผมจะรออยู่ตรงนี้"

ฉันเดินไปเลือกเสื้อผ้าตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย เพราะก่อนที่จะมาฉันเองก็ไม่ได้เตรียมเสื้อผ้าเลยสักชุด

หลังจากซื้อเสื้อผ้าเสร็จสรรพ เขาก็พาฉันไปซื้อของอย่างอื่นต่อ เผลอแป๊บเดียวสองมือฉันก็เต็มไปด้วยข้าวของที่เขาซื้อให้

"พอแล้วค่ะ บัวถือไม่ไหวแล้ว..." ฉันร้องท้วงเขาอย่างอดไม่ได้ หิ้วถุงหลายใบจนเลือดที่นิ้วจะไม่เดินอยู่แล้ว

เขาหันมามองหน้าฉันแล้วเลื่อนสายตาลงไปยังข้าวของพะรุงพะรังที่ฉันถืออยู่

"อื้ม งั้นกลับ" พูดเสร็จเขาก็เดินนำหน้าฉันไปเลย

ฉันถอนหายใจออกมายาวๆ ก่อนจะก้าวขาเดินตามหลังเขาไป

"...เสี่ยขา" ระหว่างนั้นก็มีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ตรงเข้ามากอดแขนเขาอย่างสนิทสนม เธอเป็นผู้หญิงมีใบหน้าสวยเอามากๆ สวยจนฉันรู้สึกอิจฉาขึ้นมาเลยแฮะ

"เอาเงินนี่ไป แล้วก็กลับไปรอผมที่ห้อง" เขาเอ่ยอย่างไร้อารมณ์ ก่อนจะยื่นเงินมาให้ฉันหนึ่งพันบาท

แล้วพอเห็นว่าฉันไม่ยอมรับเงินสักที เขาก็ตวัดหางตามองมาอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะพยายามยัดเงินนั้นใส่มือฉันแล้วเดินออกไปพร้อมกับผู้หญิงคนนั้นโดยไม่พูดอะไรอีก