หลีเหลียนถูกมัดแขนขา สวมใส่เสื้อผ้างดงาม ในยามที่องค์จักรพรรดิหลวนหลงและองค์จักรพรรดินี นำองค์ชายน้อยเสด็จกลับ ร่างองค์จักรพรรดิขยับดำเนินเข้ามาหาหลีเหลียน และจุมพิตบนเรือนผมของนางเบาๆ
"ต้องจากกันแล้ว ขอให้เจ้ามีความสุขนะหลีเหลียน"
หลีเหลียนถูกสกัดจุด นางอ้าปากประท้วงขึ้นมามิได้ นางดวงตาเศร้าหมองมองร่างหนาและขบวนเกี้ยวลอยฟ้า ลอยล่องไปบนผืนฟ้า นางทำท่าจะติดตามไป คล้ายดวงใจของนางนั้นหายไปจนหมดสิ้น มือหนาดึงนางเข้าในอก และจุมพิตนางเบาๆ
"อย่าเศร้าไปเลย ป้อมของข้านั้นสนุกนัก ต้องสู้รบกันทุกวัน เสี่ยงตายจนมิมีความเหงามาแทรกซึมได้ นักรบเช่นเจ้าจะมีมิเวลาเหงาเลย ในยามเจ้านั้นใกล้จะตายแล้ว"
ซื่อหมินยิ้มให้นาง และอุ้มนางขึ้นม้า พาควบม้าไปประจำการที่ป้อมปราการ ยามที่ทั้งคู่มาถึง มีการสู้รบกับชนเผ่าอื่นๆ ไฟท่วมรายรอบป้อมปราการ ร่างหนาคลายจุดให้หลีเหลียนและส่งอาวุธให้นาง ก่อนจะทะยานนำหน้านางไปก่
