หลังจากพาเจ้าสิปไปพบแพทย์ที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดแล้ว แพทย์ซักถามอาการและตรวจร่างกายอีกครู่ก็ให้นอนพัก ให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาล แจ้งว่าไม่ใช่อาการอาหารเป็นพิษอย่างที่พวกผู้ใหญ่กังวล
ดรัลรัตน์ยิ้มทั้งน้ำตา เมื่อรู้ว่าอาการเจ้าสิปไม่ได้หนักอย่างที่คิดเครียดไปก่อนหน้า เข้าไปลูบผม เอาผ้าชุบน้ำเช็ดตัว โดยไม่ได้สนใจรุจิภาสแม้แต่นิด เกือบลืมไปด้วยซ้ำว่ารุจิภาสก็ตามมาที่โรงพยาบาลด้วย
เมื่ออาการดีขึ้น แพทย์ก็อนุญาตให้กลับได้
รุจิภาสไม่พูดอะไร เขาขับรถพากลับมาที่โรงแรมอย่างเดิม อุ้มลูกของเขากลับไปที่ห้องแล้วก็เข้ามาบอกว่าเขามีเรื่องต้องการคุยกับเธอ
ดรัลรัตน์ส่งสายตาบอกให้ออกไปคุยข้างนอก ตามกันออกไปแล้ว รุจิภาสถึงได้พูดด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเครียด “ทำแบบนี้มันไม่ดีเลยนะรัล”
“ฉันทำอะไร”
“ก็ที่คุณกับใหญ่...”
ดรัลรัตน์เงยหน้ามองเขา ค้นเข้าไปในแววตาของเขา พบแววระแวงที่แฝงไว้ด้วยอาการไม่พอใจ ไม่สบายใ
