เช้าตรู่ของวันคริสต์มาสขณะที่นิโคลัสกำลังหลับอย่างเป็นสุขหลังจากบทรักที่สุขสมที่สุดในชีวิตจบลง กลับถูกรบกวนด้วยเสียงพูดเล็ก ๆ และเสียงคล้ายแมลงตีปีกที่บินวนเวียนอยู่ที่ข้างหู ไม่ต้องลืมตาเขาก็รู้ว่าเป็นใคร เขารีบคว้าผ้าห่มคลุมร่างเล็กที่ตระกองกอดไว้ทันที
“ว่ายังไงพิกซี่” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงง่วงงุนทั้งที่ยังไม่ลืมตา เขาเพิ่งจะหลับเมื่อครู่นี้เองดันถูกรบกวนเสียได้
“นายท่านบอกให้ท่านกลับไปรายงานเรื่องงานที่ได้รับมอบหมายขอรับ” เสียงเล็ก ๆ ตอบกลับ
“เดี๋ยวค่อยไปไม่ได้เหรอ” เขายังอยากกอดร่างเล็กนุ่มนิ่มกลิ่นกายหอมกรุ่นอยู่อย่างนี้ ไม่อยากลุกจากไปเลย
“ไม่ได้ขอรับ” สิ่งมีชีวิตตัวจิ๋วบอกพร้อมบินมาอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มแล้วเตือนอีกครั้ง “คุณนิคขอรับ”
“ก็ได้ ๆ” เขารับคำไปเพราะรู้ว่าถ้าไม่ตกลงเจ้าพิกซี่คงไม่ยอมไปไหนแน่ ๆ
พิกซี่หรือภูติตัวจิ๋วนับว่าเป็นจิตวิญญาณชั้นสูง มีรูปร่างไม่ใหญ่ไปกว่าฝ่ามือ
