EP.10
ถึงจะฟื้นมาพร้อมกับอาการที่ครบสามสิบสอง ไม่มีส่วนไหนบุบสลายไป แต่สำหรับชายหนุ่มแล้ว ในเวลานี้เขากลับยังไม่วางใจ ตราบใดที่ยังไม่รู้จุดยืนที่ตนอยู่ให้แน่นอนเสียก่อน
“บ้านของฉันเองจ๊ะ” เสียงหวานนั้นดังขึ้นอีกครั้ง
“บ้านของคุณ...” กรวิชญ์หันมามองกรอบหน้าสวยหวานน่ารักนิ่ง บ้านของเธอ แล้วมันที่ไหน “บ้านคุณ แล้วมันที่ไหนกันล่ะครับ ผมหมายถึง ชื่อหมู่บ้านของคุณ ตำบล หรืออำเภอก็ได้”
“หมู่บ้านของฉันอยู่ในป่าลึก คุณไม่รู้จักหรอก เอาไว้คุณหายดีก่อนแล้วค่อยรู้จะดีกว่านะจ๊ะ”
“ในป่าลึก”
กรวิชญ์ทวนประโยคนั้นก็พลันขนลุก นึกหวนถึงเหตุการณ์ครั้งสุดท้ายที่รู้สึกว่ามันจะยังไม่ประติดประต่อกันมากนัก
“ผมจำได้ว่าครั้งล่าสุดผมขับรถอยู่นี่”
ประโยคเรียงคำจากเขาที่หลุดออกมาทำให้ก่อเกิดรอยยิ้มบางๆ ขึ้นที่มุมปากของหญิงสาวที่มองเขาอย่างตั้งใจฟัง
“คุณจำได้ นี่แสดงว่าคุณไม่ได้หลงลืมอย่างที่พวกเรากลัว”
“หลงลื
