“ลิน่าเคยบอกคุณแม่ว่า ลิน่าเป็นภูมิแพ้ผิวหนัง เกามากมันจะเป็นผื่น” แองเจลิน่าเอ่ยเสียงเบา นึกน้อยใจมารดา “ยาที่ลิน่าจะต้องกินหมดแล้วด้วย ลิน่าบอกคุณแม่ไปเมื่อวันก่อน คุณแม่บอกว่าจะไปเอายาให้ แต่คุณแม่ก็ไม่ได้ไปเอา”
ณิชาภาแทบไม่ได้สนใจเวลาที่แองเจลิน่าพูด เธอฟังแบบหูซ้ายทะลุหูขวา เรื่องอาการภูมิแพ้ของบุตรสาวก็เช่นกัน ถึงเธอรู้จะช่วยอะไรได้เพราะตนเองไม่ใช่หมอ จะให้มานั่งดูแลเอาใจใส่ก็ไม่ไหว ณิชาภาไม่มีน้ำอดน้ำทนพอที่จะดูแลใครนอกจากตัวเอง แต่พอได้ยินน้ำเสียงน้อยใจของลูกสาว เธอจึงรู้ตัวเองว่า ทำพลาดไป
“แม่ไม่ได้ลืมนะลูก แม่ไปเอายาให้แล้ว แต่ยาตัวนี้มันหมดจ้ะ แม่มัวแต่ยุ่งๆ เลยไม่ได้บอกลูก ทางโรงพยาบาลบอกว่า ให้มาเอาอาทิตย์หน้าจ้ะ” ณิชาภาหาข้อแก้ตัว แต่เป็นข้อแก้ตัวที่ฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลย เป็นเพราะยาชนิดนี้ไม่ได้ไปเอาที่โรงพยาบาล แต่ไปเอาที่คลินิกของเพื่อนสนิทเลอันโดร ซึ่งเจ้าของคลินิกเป็นแพท
