ณิชาภาไม่ได้ใส่ใจกับอาการป่วยของบุตรสาว เธอเพียงเข้ามาดูไม่ถึงห้านาทีก็เดินออกจากห้อง การดูของเธอในที่นี้คือ แค่ยืนมองแองเจลิน่าที่หลับบนเตียงเท่านั้น ไม่คิดจะเอามือจับตัวบุตรสาวหรือถามไถ่อาการ ปล่อยให้ไอรีณทำหน้าที่พยาบาลจำเป็นเพียงคนเดียว
ไอรีณทำหน้าที่ของตนเองอย่างดีเลิศ เธอแทบจะไม่แตะต้องอาหารที่โซเฟียนำขึ้นมาให้ หญิงสาวเอาแต่เช็ดตัวให้แองเจลิน่าเพื่อให้ไข้ลด ซึ่งมันก็ได้ผล ไข้และความร้อนในร่างเริ่มลด แต่เธอก็ไม่หยุดดูแลคนไม่สบายทั้งที่ตัวเองเริ่มอ่อนเพลีย ก่อนจะหลับไปไม่รู้ตัว
ราวตีสองแองเจลิน่าขยับตัวเล็กน้อย ไม่นานนักเปลือกตาบางค่อยๆ ปรือขึ้นเชื่องช้า เธอนอนมองเพดานห้องนิ่ง ไม่อยากขยับศีรษะที่มีอาการหนักอึ้งและปวดตุ้บๆ แต่ความที่กระหายน้ำมาก เธอจึงเริ่มขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ตั้งใจจะหยิบน้ำมาดื่ม และแรงยวบไหวบนที่นอน ทำให้คนที่ฟุบหน้านอนบนเตียงสะดุ้งตัวตื่น
“ลิน่าตื่นมาทำไม ทำไมไม่น
