อพาร์ตเม้นต์กลางเก่ากลางใหม่คือจุดหมายที่ณิชาภาเดินทางไป เธอก้าวเดินเข้าไปภายในอาคารหลังดังกล่าวอย่างคุ้นเคย ตรงไปยังห้องพักที่อยู่ชั้นสอง ก่อนจะมายืนหยุดหน้าห้องหมายเลข 202 หลังจากที่เธอเคาะประตู บานประตูห้องเปิดออกด้วยมือของชายหนุ่มร่างสูงโปร่งหน้าตาดี
“ทำไมมาเร็ว ไหนบอกมาตอนบ่าย” ลูก้าเจ้าของห้องเอ่ยถาม
“ถามแบบนี้ แสดงว่าพาผู้หญิงมากกแน่ๆ” แววตาหึวหวงของผู้พูดแดงจ้า ผลักร่างสูงให้ถอยห่าง แล้วรีบก้าวเดินเข้าไปในห้อง กวาดตามองไปรอบห้องราวกับจะจับผิด
“มีที่ไหนกัน ฉันมีเธอแค่คนเดียวก็ปวดหัวจะแย่” ลูก้าทำหน้าเซ็ง ก้าวเดินไปนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียง “ที่ฉันบอกว่า ทำไมเธอมาเร็ว เพราะฉันจะออกไปธุระข้างนอกก่อน จะกลับมาตอนบ่ายไง แต่เธอดันโผล่มาตอนนี้ ฉันก็เลยแปลกใจ” ณิชาภาเบาใจ เดินไปทรุดตัวนั่งบนตักลูก้า ลำแขนเรียวเล็กโอบรอบคอแกร่ง หอมแก้มเขาซ้ายขวา ซบลงบนบ่าของเขา
“ฉันรักของฉันนี่คะ ถ้าไม่รัก
