‘มาถามตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วย่ะ แหม! ซัดข้าวต้มเสียเกลี้ยง ป่านนี้กระเพาะของพระองค์คงเริ่มทำงานอย่างเต็มที่แล้ว’
บัณฑิตานึกค่อนขอดราชนิกุลหนุ่มผู้ชาญฉลาดอยู่ในใจ อีกทั้งยังนึกโมโหที่พระองค์มักจะคาดเดาเหตุการณ์ทุกอย่างได้เกือบถูกต้อง
“ไม่มี๊...ไม่มีเลยค่ะท่านชีค ไข่หวานไม่ได้ใส่อะไรลงไปในอาหารเลยนะคะ นอกจากความรักที่ไข่หวานได้ใส่ลงไปตอนที่ทำข้าวต้มมาให้ท่านชีคทาน”
แม้ในใจนั้นนึกโมโหชายชาติกษัตริย์ผู้นี้จับใจ ที่ทรงล่วงรู้ไปเสียทุกอย่าง แต่ปากและใบหน้างามนั้นจำเป็นต้องแย้มยิ้มหวานเอ่ยปฏิเสธ พร้อมกับหลอกล่อด้วยน้ำคำหวานๆ ให้พระองค์ได้ตายใจ
“ปฏิเสธเสียงสูงเชียวนะไข่หวาน”
ชีคฮาริคตรัสแซวยิ้มๆ นึกชอบใจในประโยคท้ายของหญิงสาวยิ่งนัก พระองค์ไม่รู้ว่าคนที่เอ่ยพูดออกมาจะรู้ตัวหรือเปล่าว่าประโยคคำพูดของเธอ ทำเอาหัวใจของพระองค์นั้นถึงกับพองโตคับอกเลยทีเดียว
“แหม! ถ้าปฏิเสธเสียงราบเรียบ
