ชีคฮาริคพยักหน้ารับช้าๆ ก่อนจะตรัสตอบเสียงแผ่วเบาติดหมองเศร้า “เราจำเป็นต้องฆ่ามันนะไข่หวาน แม้เราจะรักเจ้ารอคและเลี้ยงดูมันมากับมือ แต่เราก็ปล่อยให้มันทำร้ายเจ้าไม่ได้ รอคมันจะจู่โจมจนกระทั่งสิ่งที่มันคิดว่าเป็นเหยื่อ หรือสิ่งที่จะมาทำร้ายมันได้ล้มลงต่อหน้า หากเราไม่ฆ่ามันในนาทีนั้น มันจะทำร้ายเจ้าไม่ปล่อยแน่ ซึ่งเจ้าจะไม่ได้รับบาดเจ็บเล็กๆ น้อยอย่างที่เห็น ปากที่มีจะงอยแหลมคมจะฉีกเนื้อเจ้าออกเป็นชิ้นๆ เหมือนตอนที่มันได้ฉีกเนื้อของกระต่าย”
บัณฑิตาถึงกับน้ำตาคลอ สงสารชีคฮาริคจับใจ พระองค์คงเสียใจเป็นอย่างมาก ที่ต้องตัดใจฆ่าสัตว์เลี้ยงแสนเชื่องที่พระองค์ได้เลี้ยงมากับมือ เพียงเพื่อไม่ให้มันได้ทำร้ายตัวเธอ ที่มีค่าตัวน้อยกว่าเจ้ารอคด้วยซ้ำไป
“ท่านชีคคะ ไข่หวานขอโทษ หากไข่หวานไม่ดื้อกับท่านชีค ไม่ต่อต้าน ไม่เอาแต่ใจตัวเอง และไม่เอะอะโวยวายจนปัดมือไปโดยตัวเจ้ารอคเข้า มันก็คงไม่ทำร้ายไข่หวาน
