ดวงใจนั่งดูรูปถ่ายเก่า ๆ ของปานฤทัยด้วยน้ำตานองหน้า เธอนั่งอยู่ในห้องรับแขกตั้งแต่เช้าแล้ว เพราะเอาแต่ดูรูปของบุตรสาวคนเล็กรูปแล้วรูปเล่าจากอัลบั้มต่าง ๆ ที่ขนออกมาจากตู้
ตั้งแต่สัปดาห์แรกที่เก็บทารกน้อยได้จนกระทั่งเติบใหญ่เป็นสาวน้อยน่ารักน่าเอ็นดู ดวงใจถ่ายภาพบุตรสาวทั้งสองคนไว้ตลอดเพราะรู้ดีว่ากาลเวลาไม่อาจย้อนกลับ หากแต่เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะต้องมีสักวันที่ปานฤทัยจะจากไปอย่างไม่หวนคืนเช่นนี้
“แม่” ปานชีวาเดินมานั่งข้างมารดา ยื่นแขนไปกอดเอวท่านไว้อย่างปลุกปลอบ
“แม่อย่าร้องไห้สิ มิ้วจะร้องตามนะ” หญิงสาวพูดเสียงสั่น เพราะนึกถึงเหตุการณ์วันนั้นครั้งใด เธอก็เศร้าโศกเสียใจจนแทบไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้น
“เมื่อคืนแม่ฝันถึงยายมาย” ดวงใจยกมือขึ้นปาดน้ำตา พยายามสะกดอาการสะอื้นเอาไว้แล้วเล่าต่อ
“ในฝัน น้องเราเขาใส่ชุดโบราณแบบล้านนาด้วยนะ สวยเชียวละ ยายมายขี่ม้ากับผู้ชายคนหนึ่ง ยายมายนั่งหน้า
