“ปัง” เสียงปิดประตูรถดังสนั่น ทำให้คนที่ยืนอยู่หน้าบ้านหันมามอง กอแก้วนึกหวาดหวั่นกับท่าทางเหมือนหมาบ้าของเพื่อนสนิทยิ่งนัก ตาขวาง หน้าบึ้งตึงเหมือนโกรธใครมาเป็นพันปี
“ทำไมยังไม่กลับบ้าน” กอแก้วเอ่ยถามคนหน้าดุ
“แล้วทำไมเธอถึงไม่เข้าบ้าน” วัชริศย้อนถามกลับเสียงเข้ม
“แก้วกำลังคุยเรื่องสมัครงานกับพี่โด่งอยู่ เดี๋ยวก็เข้าบ้านแล้ว”
“งั้นพี่ไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจ็ดโมงเช้าเจอกันนะแก้ว”
“ค่ะพี่โด่ง” ทรงภพย้ำวันเวลาที่นัดหมายกับกอแก้วอีกครั้ง ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปบ้านของตนเองที่อยู่ห่างเพียงสามหลังเมื่อได้ยินเธอตก ปากรับคำเขา
วัชริศหูผึ่งขึ้นมาทันทีทันใด ความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนกระจุกแน่นในหัวใจ ส่งตรงความรู้สึกไปยังสมองสั่งการให้ปากเอ่ยถาม
“นัดกับมันไปไหน” เสียงเข้มห้วนจัดถามสาวร่างเล็ก
“มันเรื่องอะไรของนายด้วยล่ะ ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน” กอแก้วเริ่มไม่ชอบใจกับน้ำเสียงที
