ไอ้หน้าเห็น
1163 คำ
“แง้” ฟ้ามุ่ยวิ่งออกมา หนูน้อยที่แบกภาระเป็นมรดกจากพี่ชายเต็มสองบ่าร้องไห้เป็นจริงเป็นจัง หน้าตาแดงเรื่อ “แง้ ไม่อาวฉมบัตร มีเยอะแย้ว เอาเฮียอันเดียว”
“หมอมุ่ย มารักษาเฮียเร็ว” ฉลามกวักมือเรียกสาวน้อยที่มีหูฟังหมอของจริงแขวนคอ ยืนน้ำตาท่วม กรีดเสียงร้องไม่หยุด
“หยาม-ไม่-มี-มุด-ทำ” เสียงสะอึกสะอื้นกว่าจะพูดจนจบประโยค
โป๊ก
“โอ๊ย” ฉลามปล่อยแขนทีเร็กซ์ เอามือคลำหัวป้อยๆ “เจ็บ เลือดออกไหมเนี่ย” เขาหยิบกระบอกฉีดยาพลาสติกกระบอกใหญ่บรรจุน้ำที่ถูกใช้เป็นอาวุธขว้างปาขึ้นมาจากพื้นหญ้า โชคดีที่ไม่ใช่ของจริง
“แง้”
โป๊ก โป๊ก
คราวนี้เป็นลูกเด้งขนาดเท่าลูกปิงปองสองลูกที่ฟ้ามุ่ยชอบหยอดเหรียญเวลาไปห้างสรรพสินค้า
“แม่นซะด้วย”
“หนูไม่ต้องร้องไห้ ลูกบอดี้การ์ดต้องเข้มแข็ง” ทีเร็กซ์ร้องขึ้นมาจากพื้น ยังลุกไม่ได้เพราะมีขาฉลามพาดไว้
“ม่าย หมอมุ่ยยูกหมอต้า แง้”
“หมอมุ่ยคร้าบ ง่วงหรือเปล่า โมโหอะไร” ฉลามงงมาก
“เหี้ย เหี้ย” คราวนี้ฟ้ามุ่ยร้องเรียกพี่ชายที่ยักย้ายส่ายตัวอยู่ใต้ขาฉลามเสียงสูง ดึงหูฟังหมอออกมาจะปาฉลามอีก
“เอาของมาปาน้าทำไม ฟ้ามุ่ยไม่มารักษาเฮียเหรอ” ฉลามไม่ยอมโดนปาเป็นครั้งที่สาม ฟ้ามุ่ยไม่ได้เล่นสนุกแล้ว เด็กน้อยต้องมีอะไรกับเขาแน่ๆ เขารีบลุกไปหาฟ้ามุ่ย แต่เด็กหญิงวิ่งหน้าเริดหนีไปทางแกรี่ซึ่งรีบเดินมาหาเพราะได้ยินเสียงลูกสาวร้องไห้บาดหัวใจคนเป็นพ่อ พอเห็นฉลามก็ค่อยเบาใจว่าไม่มีเหตุอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นกับลูก
แกรี่รวบตัวลูกสาวขึ้นมาอุ้ม “นางฟ้าของพ่อ ไม่ต้องกลัวนะครับ ฉลามไม่ได้น่ากลัว ฉลามน่ารักเหมือนเดิม”
“ม่าย แง้” ฟ้ามุ่ยกรีดร้องอยู่ตรงไหล่พ่อ ชี้ไม้ชี้มือ ทำตัวแอ่นอย่างไม่ยอมแพ้ “หยามหม่ำเหี้ย หม่ำเหี้ย”
“มุ่ยมุ่ยเป็นอะไรพี่ต้าร์” ฉลามเดิมเข้ามาถาม
“หยาม ไป๊ ไอ้หน้าเห็น ไอ้หน้าเห็น” ฟ้ามุ่ยดิ้นอยู่บนตัวพ่อ ยกขาสะบัดถีบฉลามไม่ให้เข้าใกล้
“ยังไม่ได้หอมน้าเลย จะมาว่าน้าหน้าเหม็นได้ยังไง” ฉลามท้วงคนที่ได้รับการทอดถ่าย DNA ความปากจัดจากรุ่นสู่รุ่น จากเพชรพลอย มายังไข่มุก และฟ้ามุ่ย
“เดี๋ยวพี่เล่าให้ฟัง แต่ไปนั่งที่ร้านกาแฟดีกว่า แอร์เย็นๆ น้องมุกกับขวัญเอยจะลงมาหาพี่ที่นั่น” เขาบอกฉลามซึ่งยังมีสีหน้าไม่สู้ดีที่หลานๆ พากันหลบ
“ครับ”
“ทีเร็กซ์ไปที่ร้านกาแฟกันครับ” แกรี่ตะโกนเรียกทีเร็กซ์ เด็กชายเดินจ้ำมาหาพ่อ ปัดมือฉลามออกไม่ยอมให้จับ
พอมาถึงร้านกาแฟ เด็กๆ ก็เลือกนั่งฝั่งเดียวกับแกรี่ ฟ้ามุ่ยซึ่งนั่งกอดพี่ชายแน่นทำตายิบหยีไม่กล้ามองฉลามเต็มตา พนักงานเอานมเย็นมาให้เด็กๆ ส่วนแกรี่เป็นกาแฟร้อนเช่นเดียวกับฉลาม
“คืองี้” แกรี่เริ่ม “พี่ต้องขอโทษฉลามด้วย พี่เป็นต้นเหตุเอง แต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องชุลมุนแบบนี้”
“อะไรล่ะ เล่ามาซะทีสิพี่ต้าร์” ฉลามร้อนใจ
“อย่าว่าพี่นะ คือพี่ไม่เคยมีความลับกับน้องมุก”
“แค่นี้ผมก็รู้ละ” คนร้อนตัวสังหรณ์ใจตั้งแต่แรกแล้วว่าต้องเป็นเรื่องที่คิดไว้
“พี่เล่าว่าฉลามเลี้ยงเด็ก น้องมุกตกใจเผลออุทานเสียงดังว่าฉลามกินเด็ก แล้วตอนนั้นขวัญเอยอยู่ด้วย” แกรี่ก้มหน้ากลั้นหัวเราะทั้งที่ฉลามกำลังซีเรียส แบบนี้ไงเอเดรียนถึงได้กลัวขวัญเอย เด็กก็คือเด็ก ได้ยินอะไรก็พูดแบบนั้น ไม่รู้หรอกว่าบางครั้งมันทำให้ผู้ใหญ่ขายหน้า
“ทีเร็กซ์ เจ้เล่าว่าอะไร” ฉลามถามหลาน
ทีเร็กซ์มองอย่างกล้าๆ กลัวๆ จนกระทั่งแกรี่พยักหน้าให้ “เจ้บอกว่า แม่พูดว่าหยามกินเด็ก”
“น้องขวัญเอยก็พูดตามน้องมุกนั่นแหละ แกไม่เคยมีความลับกับน้องๆ เล่าไปทำการบ้านไปเรื่อยเปื่อย” แกรี่แก้ตัวแทนเด็กที่รับมาอุปการะเป็นลูก
“ก็เหมือนพี่ต้าร์ไม่มีความลับกับพี่มุกนั่นแหละ ผมไม่ได้โทษขวัญเอย แล้วมนุษย์ทำคืออะไรครับ” ฉลามสงสัยคำนี้ไม่หาย
“อ๋อ พอดีวันก่อนครูที่โรงเรียนสอนหัวข้อมนุษยธรรม ทีเร็กซ์ก็เลยจำเอามาผสมกับเรื่องที่ขวัญเอยเล่า”
“อ้อเหรอ หัวข้อนี้มันยากเกินไปสำหรับเด็กอายุแค่นี้ไหม เดี๋ยวผมยึดโรงเรียนเลย” ฉลามระบายอารมณ์เสร็จก็ถอนหายใจ และยอมจำนน “เอาเป็นว่าไม่มีใครผิดหรอก แต่ผมยังไม่ได้กินก็แค่นั้น” ฉลามส่ายหัว ก่อนจะเคลียร์กับเด็กๆ ซึ่งเป็นเรื่องสำคัญที่สุดในตอนนี้ “ทีเร็กซ์ครับ น้าไม่กินเด็กนะครับ เจ้กับแม่เข้าใจผิด น้าฉลามรักเด็ก”
“ชัวร์ปะ” ทีเร็กซ์ทำตาโต
“ชัวร์สิครับ” ฉลามยกมือให้ทีเร็กซ์ตบเป็นการทำสัญญา ทีเร็กซ์ยอมตบด้วยเมื่อได้รับคำยืนยัน
“หมอมุ่ยครับ น้าฉลามไม่กินเด็กนะครับ” ฉลามหันมาเคลียร์กับหลานสาว
ฟ้ามุ่ยหันไปมองพี่ชายขอคำยืนยัน ตอนนี้เด็กน้อยเชื่อพี่ชายมากกว่าใคร แม้แต่พ่อแม่ ขวัญเอย และเอเดรียนยังไม่ได้รับความไว้วางใจจากฟ้ามุ่ยเท่ากับทีเร็กซ์
“หยาม น่ารัก ไม่กินเด็ก รักเด็ก รักหนู รักเฮีย รักเจ้” ทีเร็กซ์เคลียร์ให้
“ยักหมอมุ่ย ยักเฮีย ยักเจ้เหยอ” ฟ้ามุ่ยถามพี่ชาย แววตาเริ่มมีความกล้า
“คับ” ทีเร็กซ์พยักหน้า และดึงมือฉลามซึ่งนั่งฝั่งตรงข้ามมาให้ทำท่าสัญญา
“น้าฉลามรักหมอมุ่ย รักเฮียเร็กซ์ แล้วก็รักเจ้ขวัญเอยที่สุดเลยครับ”
“ดินดินอะ” ฟ้ามุ่ยยังไม่หายกังวลเสียทีเดียว
“น้าฉลามรักซาร์ดีนด้วยครับ”
ฟ้ามุ่ยได้ฟังก็ยิ้มหวานเต็มหน้า แปะมือกับฉลาม
“แล้วตอนนี้น้าฉลามยังหน้าเหม็นอยู่หรือเปล่าครับ” ฉลามชี้ที่แก้มตัวเอง
“เด็กๆ จะยอมให้น้าฉลามกอดได้หรือยังครับ” แกรี่ถามลูกๆ
“คับ ปะ หนูไปหอมแก้มหยามกัน” ทีเร็กซ์จูงน้องสาวเดินไปที่ฝั่งฉลาม ต่างคนต่างปีนขึ้นไปบนโซฟาคนละด้านของฉลาม คราวนี้แย่งกันกอดแย่งกันหอมฉลามด้วยความดีใจที่ฉลามไม่กินเด็ก
ระหว่างที่เด็กๆ แข่งกันดึงดูดความสนใจฉลาม แกรี่ก็ลุกขึ้นเมื่อเห็นไข่มุกกำลังเดินมาแต่ไกล ตามด้วยทับทิมและขวัญเอย
- ผู้เขียน
