ทีเร็กซ์สั่งเสีย
1259 คำ
แซลม่อนเหลือบเห็นฉลามทำหน้าเลิ่กลั่กหลังจากหยกคว้าจดหมายตรงหน้าทูน่าแล้วผลุนผลันไปหาปรางค์ทิพย์ ก็พอจะเดาบางอย่างได้เลาๆ เขาเอ่ยเสียงราบเรียบแต่คนฟังเจ็บปวด
“พวกเราเคยเห็นคลิปตามโซเชียลไหม เวลาเมียสั่งของออนไลน์แล้วกลัวผัวรู้ วันที่ของจะมาถึง เมียนั่งไม่ติดเก้าอี้ กลัวไปรษณีย์มาในจังหวะที่ผัวอยู่พอดี แล้วส่วนใหญ่...”
“แล้วส่วนใหญ่ไปรษณีย์ก็มา” ทูน่าต่อให้พี่ชายฝาแฝด
“หยกหยิบแว่นให้แม่หน่อยซิ เส้นยึด ปวดเมื่อยไปหมด” เสียงปรางค์ทิพย์ดังขึ้นตรงโน้น
ครืด
“เชี่ย” เสียงไถเก้าอี้ครูดพื้นดังขึ้นตรงฉลามทันควัน
ฉลามวิ่งไปยังห้องรับแขกทันที แต่เสียงภายในห้องนั้นดังขึ้นก่อนที่เขาจะไปถึง
“ไม่ต้องแม่ ผมอ่านให้เอง สวัสดีค่ะคุณอาสมบูรณ์...”
“พ่อหยุด”
“อะไรกันฉลาม นี่มันจดหมายของทวด ไม่ใช่ของฉลาม” ปรางค์ทิพย์เอ็ดหลาน
“จดหมายของผม”
“ฉลามชื่อมหาสมุทรไม่ใช่เรอะ” ปรางค์ทิพย์ทบทวนความจำ ยิ่งกลัวว่าตนเองจะเป็นอัลไซเมอร์อยู่
“ใช่ครับ แต่ผมชื่อสมบูรณ์ด้วย” ฉลามยื้อแย่งจดหมายที่หยกชูสูงขึ้นเหนือหัว “ขอเถอะพ่อ นะๆๆ”
ปรางค์ทิพย์ก้มลงอุ้มซาร์ดีนที่ผวาตื่นและกำลังแบะปากร้องไห้เพราะเสียงของน้ากับตา พอพ่อไม่ยอมให้ก็หันไปโอดครวญกับย่า
“ของผมครับย่า ไม่ใช่จดหมายทวด เมื่อวานผมจุดธูปบอกทวดแล้วว่าขอยืมชื่อ”
“อ้อ ถึงว่าสิ เมื่อวานกลับมาถึงบ้านรีบเข้าห้องพระ ควันธูปโขมงนึกว่าเผาป่าอ้อย” ปรางค์ทิพย์หัวเราะเมื่อพอจะเข้าใจอะไรบ้างแล้ว
“เอาไป ไอ้วัยรุ่นยุค 80” หยกยอมคืนจดหมายให้ลูกชายคนเล็ก
“ขอบคุณครับพ่อ” ฉลามรับแล้วรีบออกไปจากห้องรับแขก ก้าวขึ้นบันไดทีละสองขั้นไม่ฟังเสียงพี่ๆ ที่ตะโกนเรียกมาจากห้องกินข้าว
“ฉลามจีบสาวเหรอ” ปรางค์ทิพย์ถามหยกซึ่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวดจ้องหน้าหลาน
“เด็กมั้ง อยู่ชลบุรี เขียนจดหมายมาขอบคุณเรื่องเงินที่ฉลามโอนให้ จับใจความได้แค่นี้แหละ”
“แค่นี้ก็เดาได้แล้วละว่าคนของเราชอบเขาไปเต็มๆ แต่มันก็ช่างแกล้งเด็กนะ สมมุติตัวเองเป็นคนอื่น ต้องให้เขาเขียนจดหมงจดหมาย วุ่นวายจริงๆ” ปรางค์ทิพย์สรุปพลางส่ายหัว
“ก็ลุ้นดีนะแม่”
“เออ แต่แม่มีเรื่องให้ลุ้นอยู่แทบทุกวัน ตอนนี้ไม่ตื่นเต้นอะไรแล้ว” ปรางค์ทิพย์ค้อนหยก เจ้าตัวเองก็รู้ว่าแม่หมายถึงเขาซึ่งมักจะถูกลูกเขยและทูน่าหาเรื่องมากวนประสาท บางทีเขาก็แกล้งโมโห แต่บางครั้งก็โมโหจริง
“เป็นผม ผมไม่ทำแบบนี้หรอก เสียเวลา ความอดทนมีไม่พอด้วย”
“แล้วแกจะให้ลูกทำยังไง ในเมื่อแกบอกว่านังหนูนั่นยังเด็ก ถ้าไปเจอกันแล้วอดใจไม่ได้ ไม่จับเขาทำเมียรึ อีกอย่างฉลามอาจจะพิสูจน์ใจตัวเองและนังหนูคนนั้นด้วย ไม่คิดอะไรก็ไม่อยากจะทำลาย”
“ผมว่าผมเข้าข้างลูกเก่งแล้ว เจอแม่เข้าไป ผมชิดซ้ายเลย ช่างหาเหตุผลมาได้สารพัด”
“อ้าว ก็หลานแม่ แม่เลี้ยงมากับมือ แม่รู้ว่าฉลามมีเหตุผล”
“คร้าบ หลานสามคนของแม่ ผมแตะต้องไม่ได้เลย เนอะซาร์ดีนเนอะ” หยกหันมาหาพวกเขากับหลานในอ้อมกอดของปรางค์ทิพย์ “วันนี้คิ้วซาร์ดีนเหมือนน้าฉลามเลย หล่อๆ หลานตาหล่อที่สุด ฉลามกันคิ้วแล้วทำรอยบากให้ซาร์ดีนใช่ไหมแม่”
“อื้อ ฉลามบอกว่าจะได้หล่อเหมือนน้า แกนี่นะ เจอหน้าหลานแต่ละที สำรวจคิ้วก่อนเลยนะ” ปรางค์ทิพย์ค่อนแคะ “แล้วคนที่ชอบยุ่งกับคิ้วของซาร์ดีนก็มีแต่แกกับฉลามนั่นแหละ พ่อแบลซเขาเป็นผู้บริสุทธิ์”
“บริสุทธิ์อะไร มันนั่นแหละตัวตั้งต้น ถ้าลูกคนที่สองทำออกมาแบบนี้อีก ผมพามันไปทำหมันเองเลย”
“ปากแบบนี้ ระวังท้องหน้าจะแฝดสามนะ”
ปรางค์ทิพย์ประชด ในขณะที่หยกยิ้มกรุ้มกริ่มกับคำว่าแฝดสาม
“แฝดสามเหรอ เข้าท่าๆ ซาร์ดีน พ่อผมมีน้ำยาไหม ซาร์ดีนอยู่กับทวดก่อนนะ ตาไปกินข้าวต่อ เดี๋ยวมาเล่นด้วย” หยกพยักหน้าให้หลานชายก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร
*********
ฉลามลงมาจากห้องนอนอีกครั้ง พบว่าโต๊ะอาหารว่างเปล่าแล้ว ได้ยินเสียงทูน่ากับแบลซช่วยกันล้างจานเหมือนทำสงครามอยู่ในครัว วันนี้เป็นวันหยุดของแอนนา พ่อกับแม่ก็คงจะเอาซาร์ดีนไปเลี้ยงในห้องนอนของตัวเอง ส่วนปรางค์ทิพย์นั่งปักหลักดูข่าวอยู่ตรงห้องนั่งเล่น ฉลามคว้าถุงของฝากที่หยกวางไว้บนโต๊ะกินข้าวเดินไปทางประตู
“ย่า ผมไปหาพี่มุกกับหลานๆ นะ กลับมาค่ำๆ” ฉลามแวะบอกย่า
“เอ้อ เมื่อกี้พ่อเราฝากบอกว่า ของที่ฝากให้เด็กๆ น่ะ เขียนโน้ตบอกไว้แล้วว่าของใครอันไหน เด็กๆ จะได้ไม่ต้องแย่งกันเลือก”
“ครับ”
ถึงจะเป็นวันเสาร์ ถนนก็ไม่ได้โล่งเสียทีเดียว ฉลามใช้เวลาถึงครึ่งชั่วโมงขับรถจากบ้านย่านบางแคมาตามถนนเพชรเกษมมุ่งไปสะพานสมเด็จพระเจ้าตากสิน และเลี้ยวเข้าสู่ถนนเส้นที่จะไปยังโรงแรมเดอะ คิงดอม ออฟ ไดมอนด์ ริมแม่น้ำเจ้าพระยา
เมื่อนำรถไปจอดที่ลานจอดรถเสร็จ ก็หิ้วถุงของฝากตรงไปยังครัวเบเกอรี่ซึ่งเวลานี้เพชรพลอยจะต้องอยู่ในนั้นกับเด็กๆ แต่เขามองเห็นความเคลื่อนไหวที่บริเวณสนามเด็กเล่นก่อนจึงสาวเท้าไปทางนั้น
“หยามมา” ฟ้ามุ่ยชี้ไปทางฉลามซึ่งเดินมาไกลๆ จากนั้นก็วิ่งไปหลบหลังพี่ชาย
“หนูไม่ต้องกัวนะ” ทีเร็กซ์หันไปหาน้อง กอดหัวฟ้ามุ่ยจมเข้ามาในอก
“หมอมุ่ยหยบหยาม” ฟ้ามุ่ยผลักพี่ชายออก วิ่งหน้าตาตื่นไปแอบหลังต้นไม้
“เฮียจะปกป้องหนูเอง” ทีเร็กซ์หยิบปืนเนิฟที่บรรจุกระสุนโฟมไว้พร้อมมาจากโต๊ะ ท่ามกลางของเล่นทั้งของเด็กชายเด็กหญิงมากมาย ในขณะที่พี่เลี้ยงสาวทำหน้าที่เดินเก็บกระสุนโฟมที่ถูกยิงไปก่อนหน้าซึ่งกลาดเกลื่อนในสนามมาวางไว้ให้ทีเร็กซ์ได้บรรจุใส่ปืนต่อ
“ทีเร็กซ์ โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย”
ฉลามทำท่าเจ็บปวดเหมือนโดนกระสุนจริง
“ไปเลย ที่นี่ไม่ต้อนรับคนไม่มีมนุษย์ทำ”
ปิ้ว ปิ้ว
ทีเร็กซ์ขับไล่ ยิงปืนไม่หยุด
“มนุษย์ทำอะไร” ฉลามหัวเราะ “น้าทำอะไร”
ปิ้ว ปิ้ว
“หยามต้องตาย”
“โอ๊ยๆๆๆ คร็อก” ฉลามทิ้งตัวลงนอนบนพื้นหญ้าโดยไม่กลัวเปื้อน
“นี่แน่ะ” ทีเร็กซ์กระโดดขึ้นไปนั่งคร่อม มืออ้วนๆ ทุบบนอกฉลาม “ไอ้คนชั่ว ไม่มีมนุษย์ทำ”
ฉลามคว้ามือป้อมๆ ไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง แขนอีกข้างโอบรอบเจ้าหลานตัวอ้วนลงมานอนแทน เขากดแขนของทีเร็กซ์ไว้เหนือหัว พาดขายาวๆ บนลำตัวของเจ้าหลานตัวแสบ
“หนู เฮียต้องตายแล้ว เฮียฝากเปิดปิดชิงช้าสวรรค์ ฝากดูแลเจ้กับตาเลด้วยนะ สมบัติทั้งหมดเฮียให้หนูคนเดียว” ทีเร็กซ์ตะโกนสั่งเสีย หลับตาหยีรอรับชะตากรรม
- ผู้เขียน
