1 ชีวิตที่แสนเพอร์เฟคของอัญชัน
1115 คำ
1
ชีวิตที่แสนเพอร์เฟคของอัญชัน
อัญชัน หญิงสาววัย 21 ปี เรียนมหาวิทยาลัยปีที่ 3 เธอเป็นลูกสาวนักธุรกิจที่เพรียบพร้อมไปด้วยเงินทองมากมายก่ายกอง เธอไม่เคยรู้จักคำว่าลำบากเธอมีแฟนหนุ่มที่หล่อดูดีที่แสนจะเพอร์เฟคอย่าง ‘โดม’ นัทธา รุ่นพี่ปี 4ที่คบกับเธอมาตั้งแต่หญิงสาวเข้ามาเรียนปีที่ 1 และโดมยังเป็นที่หมายปองของสาวๆ ในมหาวิทยาลัยอีกด้วย
“อัญชันตอนเย็นพี่มารับกลับบ้านพร้อมกันนะครับ เย็นนี้พี่จะพาไปดินเนอร์รับรองว่าร้านนี้บรรยากาศดีอัญชันต้องชอบแน่นอน” โดมที่มาส่งอัญชันที่หน้าตึกคณะของอัญชัน
“ได้ค่ะ แล้วเจอกันนะคะ รักพี่โดมมากนะคะ” อัญชันส่งจูบให้โดมโดยไม่ได้สนใจว่าใครกำลังมองมาที่เธอเพราะมันเป็นเรื่องปกติของเธอไปแล้วที่มีคนจับจ้องเธอกับแฟนหนุ่มของเธอ
“แกดูสิสงสัยกลัวคนไม่รู้ว่าเป็นแฟนพี่โดมทำเป็นส่งจงส่งจุ๊บจะอ้วก” เสียงของดาด้าหญิงสาวที่เป็นเพื่อนร่วมห้องของอัญชันที่ชอบโดมมาตั้งแต่แรกเห็นแต่โดนอัญชันปาดหน้าเธอไป อัญชันได้ยินทุกอย่างที่ดาด้าพูดแต่เธอยังไม่วีนเธอรอให้โดมขับรถออกไปก่อนและแน่นอนว่าสาวมั่นอย่างเธอไม่ปล่อยให้ดาด้าวางงานแน่ๆ
หลังจากที่โดมเหยียบรถออกไปจากตรงนั้นอัญชันก็ตรงไปยังที่ดาด้ากำลังนั่งอยู่แล้วพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่ดัง “นี่ดาด้าเธอคิดว่าฉันหูหนวกไม่ได้ยินที่เธอพูดหรือไง ถ้าเธออิจฉาฉันมากที่ได้เป็นแฟนพี่โดมเธอก็แย่งฉันให้ได้สิแต่หน้าอย่างเธอก็คงต้องศัลยกรรมอีกหลายหมอแต่ถึงจะผ่านมาหลายหมอก็อาจจะแย่งไม่ได้อยู่ดี” อัญชันพูดจบก็ทำให้ดาด้ากรี๊ดออกมาเสียงดังจนเพื่อนของเธอที่อยู่ตรงนั้นต้องรีบห้ามไว้
“อย่าร้องเสียงดังสิดาด้าเดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก แต่ที่อัญชันพูดฉันก็คิดว่าน่าจะจริงนะ” เพื่อนของดาด้าเองยังตอกย้ำสิ่งที่อัญชันพูดยิ่งทำให้ดาด้าแทบจะบีบคอเพื่อนของเธอ
“กรี๊ดๆ ๆ นี่แกเป็นเพื่อนฉันหรือเปล่าเนี่ย” ดาด้าตีไปที่แขนเพื่อนของเธอพร้อมกับกรีดร้องแล้วก็ต่อว่าเพื่อนของเธอ
“ฮ่าๆ ขนาดเพื่อนของเธอยังไม่เข้าข้างเธอเลยดาด้า ฮ่าๆ ๆ” อัญชันหัวเราะเยาะเย้ยให้กับอัญชัน
“นี่แกปากดีนักใช่มั้ยแกต้องเจอฝ่ามือฉันหน่อยแล้ว” ดาด้ากำลังจะยกมือขึ้นตบอัญชันแต่โดนเพื่อนของเธอห้ามไว้ส่วนอัญชันก็ยกมือขึ้นพร้อมที่จะสู้ดาด้าเหมือนกันแต่โดน มิ้งค์ ‘อภิลดา’ เพื่อนรักของเธอเดินมาห้ามไว้
“อย่าไปทะเลาะกับยัยนี่เลยฉันว่าเรารีบไปเรียนกันดีกว่าเพราะวันนี้อาจารย์บอกให้เข้าเรียนก่อนเวลายี่สิบนาทีอาจารย์จะปล่อยก่อนเวลาเพราะอาจารย์มีธุระที่ต้องไปทำ ใครไปช้าอาจโดนหักคะแนนนะแก แกก็รู้ว่าอาจารย์อาจารียาเคี่ยวแค่ไหน” มิ้งค์กระซิบที่หูของอัญชันตามความจริงที่เธอรู้มาซึ่งอัญชันก็ฟังที่เพื่อนพูด
“ถ้าอย่างนั้นฉันฝากไว้ก่อนแล้วกันนะยัยผีดาดา” อัญชันพูดแล้วก็รีบเดินไปกับมิ้งค์ทันทีปล่อยให้ดาด้ายืนร้องกรี๊ดด้วยความโกรธ
“นี่ดาริกาเธอมายืนกรีดร้องอะไรตรงนี้ทำไมไม่ขึ้นไปรอเรียนเธอรู้หรือเปล่าว่าวันนี้ฉันเลื่อนคลาสให้เร็วขึ้น” อาจารย์อาจารียาอาจารย์ที่วัยใกล้เกษียณซึ่งขึ้นชื่อเรื่องความดุ
“หนูไม่เห็นรู้เรื่องเลยค่ะอาจารย์” ดาด้าพูดกับอาจารย์อาจารียาแต่ยังยืนอยู่ตรงนั้นไม่ยอมเดินไปเรียน
“เธอจะไปรู้ได้ยังไงวันๆ เอาแต่ร้องกรี๊ดๆ แล้วยังไม่ไปอีกยืนรอให้ฉันจุดธูปให้ไปหรือไง” เพื่อนของดาด้ารีบจับมือของดาด้ารีบวิ่งไปเรียนทันที
“เป็นเพราะยัยอัญชันแท้ๆ ที่ทำให้อาจารย์ต่อว่าฉันอย่างนี้” ดาด้ายังคงโทษว่าเป็นคสามผิดของคนอื่นทั้งๆ ที่เรื่องนี้เธอเองเป็นคนเริ่ม
ร้านอาหารสุดหรู
อัญชันมาดินเนอร์กับโดมแต่การดินเนอร์ครั้งนี้ทั้งสองไม่ได้ดินเนอร์คนเดียวเพราะมีมิ้งค์มาดินเนอร์ด้วย
เหตุการณ์ตอนอยู่ที่มหาวิทยาลัย
“มิ้งค์เย็นนี้ฉันมีนัดดินเนอร์กับพี่โดมด้วย พี่โดมนี่โรแมนติกจริงๆ คบกันมาหลายปีแล้วยังหวานกับฉันอยู่เลย” อัญชันบอกกับมิ้งค์พร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“แกน่าอิจฉาจริงๆ ที่มีแฟนหล่อนิสัยดีอย่างพี่โดมดูอย่างฉันสิไม่เคยมีแฟนดีๆ กับเขาสักที” มิ้งค์ทำหน้าหงอยๆ พร้อมกับพูดออกมาเสียงเบาๆ เศร้าๆ เมื่อเธอนึกถึงความรักครั้งที่ผ่านมาของเธอ
“คนดีอย่างแกสักวันแกต้องเจอคนที่ดีๆ อย่างฉันแน่นอนเชื่อฉันสิ” อัญชันพูดพร้อมกับจับมือเพื่อนเพื่อให้กำลังใจ
“ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้ไปดินเนอร์กับฉันสิเธอจะได้หายเศร้า” อัญชันพูดพร้อมกับทำหน้าสดใสให้กับเพื่อน
“มันจะดีหรออัญชันมันเป็นดินเนอร์ของเธอกับพี่โดมนะถ้าฉันไปด้วยก็เป็นก้างขวางคอเธอกับพี่โดมน่ะสิ”
“ไม่เป็นไรหรอกเธอเป็นเพื่อนรักของฉันทั้งคนแค่นี้สบายมากอีกอย่างพี่โดมก็เห็นเธอเป็นเหมือนน้องสาวคนหนึ่งพูดยังกะแกไม่เคยไปกินข้าวกับฉันกับพี่โดมอย่างนั้นแหละ” อัญชันมีมิ้งค์เป็นเพื่อนที่ไปไหนมาไหนด้วยกันแทบทุกที่รวมถึงไปกินข้าวกับเธอแล้วก็โดมอย่างนี้อยู่บ่อยครั้ง
“มารอพี่นานหรือยัง อ้าววันนี้มิ้งค์มาด้วยหรอเนี่ย ดีเลยจะได้มีเพื่อนกินข้าวกินหลายๆ คนสนุกดี” โดมพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆ อัญชัน ทั้งสามคนเลือกเมนูที่ตัวเองอยากกินแล้วก็ดินเนอร์กันสามคนอย่างเอร็ดอร่อย
- ผู้เขียน
