“เสด็จแม่ทรงสบายพระทัยได้พ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันไม่มีทางทำให้ชื่อเสียงของราชวงศ์มัวหมองแน่นอน”
“แม่เชื่อเจ้า เพราะเจ้าคือลูกชายที่สุดแสนวิเศษของแม่ จามีล”
จามีลยิ้มให้กับมารดา มารดาที่คาดหวังในตัวของเขามากมายเหลือเกิน
“งั้นแม่ไปละ เจ้าก็เตรียมเนื้อเตรียมตัวเจอน้องก็แล้วกัน”
“พ่ะย่ะค่ะ เสด็จแม่”
ใบหน้าขององค์สุลตาน่าเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มแห่งความพึงพอใจ ก่อนจะเดินออกไปจากตำหนักของลูกชาย
ชมพูนุชรอจนองค์สุลตาน่าเสด็จกลับออกไปแล้ว หล่อนจึงก้าวเท้าจะเดินออกไปจากตำหนักของจามีลเงียบๆ แต่เขาหันมาเห็นเสียก่อน และก็คว้าแขนเรียวเอาไว้
“เจ้าจะไปไหน”
ร่างของหล่อนถูกกระชากเข้าไปกอดรัด อ้อมอกที่แน่นหนั่นไปด้วยมัดกล้ามเนื้อแนบชิดเข้ามาหา
“หม่อมฉัน... หมดหน้าที่แล้วเพคะ”
“ใครบอกว่าเจ้าหมดหน้าที่แล้ว”
“ก็...”
หล่อนช้อนตาขึ้นมองเขาน้ำตาซึม
“พระองค์ได้ไปหมดแล้วนี่เพคะ”
“หึ เรายังไม่พอ”
“พระองค์หมาย
