3
1150 คำ
“เฮอะ... แต่ตอนนี้ เขียนแบบอยู่กับพี่วิน ผัวอะไรนั่นเก็บไว้ที่บ้านเถอะครับ และไอ้นั่นคงขี่ม้าสามศอก มาหาเขียนแบบไม่ทันหรอก ให้พี่เอาสักยกสองยก น้ำแตกเมื่อไหร่ ค่อยให้ผัวล้างเนื้อ ล้างตัวให้ อย่างนั้นก็คงดีใช่ไหม”
ชัยชนะโมโหเลยพูดจาน่าเกลียดมาก และเขาดื่มไปเยอะจึงไม่มีสติเท่าไหร่ คราวนี้เลยถือวิสาสะ ก้าวเข้ามาใกล้เขมชาดา และด้วยความที่เธอมือเท้าไว ทั้งยังต้องการป้องกันตัว แม้จะดื่มไปพอสมควร แต่เธอไม่ใช่คนบอบบาง แล้วตอนนี้ก็มีแรงล้นเหลือ
ผลั๊วะ เสียงดังหนักๆ มันตามมาด้วยภาพที่น่าชมทีเดียว
เท้าข้างหนึ่งของเธอยกสูง แล้วถีบเข้าที่กลางหน้าอกของชัยชนะ และมันหนักพอทำให้เขาล้มก้นจ้ำเบ้า
ฉิบหาย ฉิบหายจริงๆ เธอกำลังทำเรื่องใหญ่เข้าแล้ว หัวอีกฝ่ายไปฟาดเข้าขอบกระถางตนไม้ด้วย แตกไหมนั่น เธอไม่อยากรู้หรอก แต่ขออย่าให้เป็นฆาตกรรมฆ่าไอ้ตี๋หิดคนนี้ก็พอ
กว่าชัยชนะจะลุกขึ้นได้ เกือบหนึ่งนาทีเต็มๆ เขาเจ็บจุก ทั้งอับอาย ใครจะคาดคิด นังหมวยที่ดูหวานน่ารัก จะดุเด็ดเผ็ดมัน และกล้าทำเขารุนแรงถึงเพียงนี้ ชายหนุ่มชี้มือชี้ไม้ แล้วโวยวายว่า
“อีเขียนแบบ มึง... มึง กล้าทำร้ายกูเหรอ เฮอะ ขอให้ผัวมึงตายด้าน ขอให้มึง... ผัวมึงเป็นมะเขือเผา ทั้งเหี่ยว และอ่อนพ่นน้ำไม่ได้ คิดว่าสวยเลือกได้หรือยังไงห๊า ให้ดีก็นมใหญ่เท่าลูกมะพร้าว และก้นเด้งชวนให้กูฟาดเล่นก็เท่านั้นแหละ ส่วนหน้าตาเหรอ กูบอกตรงๆ คิ้วก็บาง ปากบวมๆ จมูกไม่รู้จะโด่งไปไหน อีผีจีน มึง... มึงต้องโดนกูสั่งสอน”
ชัยชนะเผยธาตุแท้ออกมา ไอ้นี่มันหน้าตัวเมียชัดๆ แถมปากโคตรเสีย เธอไม่สวยพอจะเป็นดาวมหาวิทยาลัย แต่ก็ไม่ใช่ไก่กานะโว้ย งามพอตัว...แน่นอนไอ้หอกหัก
“ไอ้เวรวิน หยุดนะ ถ้าพูดเชี่ยๆ แบบนี้ เป็นรุ่นพี่ อีเขียนแบบก็จะไม่ขอไว้หน้า”
เธอด่าเขากลับ จากนั้นก็คว้าเอากระเป๋าของตน แล้วออกไปจากร้านอาหารโดยปิดมือถือ เพราะทั้งหงุดหงิด เซ็งและไม่อยากคุยกับหมาตัวไหนอีก
เขมชาดาเสียใจช่วงเวลาเฮงซวยของชีวิตมันเป็นแบบนี้เองหรอกหรือ ยามนี้ต้องการกลับมหาวิทยาลัย ไม่ก็ไปพักใจที่บ้านเกิดสักพัก แต่คิดไปคิดมา ตอนนี้ คงไม่เหมาะที่จะกลับไปพบหน้าเตี่ยกับน้องชาย (แม่หญิงสาวเสียแล้ว) ถึงโลกนี้มันกว้างมาก แต่สำหรับเธอก็เหมือนมีตัวคนเดียวเสมอมา ทั้งหมดคงเริ่มตั้งแต่อากงจากไป (ปู่)
เชี่ยๆ ความฉิบหายเป็นอย่างนี้ เธอไม่โทษใครหรอกที่เกิดมาเป็นลูกสาวคนโต ต้องดูแลน้องๆ ช่วยเตี่ย และเธอก็ดัน ชอบสร้างภาพเป็นคนเก่ง แถมอวดดีนิดๆ แล้วก็แข็งกร้าวด้วย ดังนั้น จึงกลายเป็นผู้หญิงที่ห้าวข้างนอกแต่โคตรเปราะบางในความรู้สึก
เขมชาดาเดินเตร่มาจนถึงร้านสะดวกซื้อ แล้วเปิดมือถือ ตั้งใจจะกดโทร.หาเพื่อนในกลุ่มที่มาด้วยกัน ให้เอารถจักรยานยนต์พ่วงข้างมารับ พวกนั้นอยู่ที่ร้านอาหารนั่นแหละ ซึ่งบางคนก็อยากหาทางหนีออกมาจะตายอยู่แล้ว แต่ถูกรุ่นพี่บางคนล็อคตัวไว้
เธอมองหน้าจอมือถือสามทุ่มกว่าแล้ว หญิงสาวถอนหายใจ และคิดว่าคืนนี้คงตัดสินใจนอนที่โรงแรมละแวกนี้ แทนบ้านพักซึ่งจัดไว้ให้
แต่ระหว่างที่รอเพื่อน เธอเปรี้ยวปากขึ้นมา คงเพราะแอลกอฮอล์ยังไม่ถึงลิมิตของตัวเอง นอกเหนือจากนั้น เขมชาดาไม่รู้ว่า คุกกี้ที่รุ่นพี่นำมาให้พวกเธอกับเพื่อนๆ นั้นผสมกัญชา
เขมชาดาเดินไปยังร้านสะดวกซื้อ เลือกเบียร์มาหนึ่งกระป๋อง เท่านี้คงทำให้หลับสบาย พอจ่ายตังค์เรียบร้อย จึงตัดสินใจเดินเตร่อยู่ถนนที่ติดกับสวนสาธารณะซึ่งด้านหลังเป็นโรงพยาบาลประจำอำเภอ สายลมต้นฤดูหนาวนี้เย็นสบายมาก และเธอชอบธรรมาชาติที่สุด จึงเดินไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้ว่าห่างมาไกลจากเขตที่ผู้คนพลุ่กพล่าน ตอนนี้กำลังมุ่งหน้าไปยังหนองน้ำซึ่งเป็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจ แน่นอนว่ามันค่อนข้างลึก เปลี่ยวทั้งอันตราย
การเดินของเธอโงนเงนอยู่สักหน่อย แถมรองเท้าก็ไม่รู้มันหายไปไหนแล้ว
เอ๊ะ... พอเผลอตัว เดินลงไปในหนองน้ำกว้างๆ นั้น เอวของเธอถูกมืออุ่นจัดรวบไว้ได้ทัน
หญิงสาวตกใจในวินาทีแรก เลยนิ่งค้างหลายวินาที ทว่าพอบั้นท้ายสัมผัสความนุ่มนิ่มก่อนที่มันจะพองตัว แล้วแข็ง แข็งขึ้นและร้อนจี้อย่างเร็ว เธอก็ดิ้นปัดไปมา ใจไพล่คิดว่าอีกฝ่ายคงเป็นชัยชนะที่ตามมา คราวนี้คงได้ไข่แตก ไม่ก็ไอ้หนอนน้อยที่ถูไถบั้นท้ายเด้งๆ ของเธออยู่นี้ คงได้ถูกเชือดทิ้งแน่
“ไอ้พี่วิน มึงปล่อยกูเลยนะ สัดหมาเอ๊ย”
ขึ้นมึงขึ้นกูแบบนี้ คือไม่ต้องเคารพกันแล้วล่ะค่ะ
และจู่ๆ มือที่ใหญ่และอุ่นจัดจับเธอพลิกตัวให้มาเผชิญหน้ากัน วินาทีที่แสงสว่างจากดวงจันทร์และแสงจากเสาไฟตกกระทบใบหน้าอีกฝ่าย และมันล้อกับแว่นตาหนาๆ ของเขา ส่งผลให้หัวใจของเขมชาดากระตุกรุนแรง
หล่อ... หล่อฉิบหาย เธอบอกตนเองได้แค่นั้น อีกอย่างเขาทำให้เธอไม่อาจ มีโอกาสป้องกันตัว ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา
“นักศึกษา... ออกมาทำตัวเหลวไหลคนเดียวที่นี่มันผิดกฎรู้ไหม”
เขมชาดาไม่ได้เถียงเขา เธอได้แต่อ้าปากหวอ สับสนมึนงง และไม่รู้ว่าเขาคือใคร แต่จะว่าไปก็คุ้นหน้า ก่อนนั้นเคยเห็นแวบๆ ว่าใส่แมสกับแว่นที่เป็นเลนส์สีชา และมักนั่งอยู่ในกลุ่มของอาจารย์ ไม่ก็พวกรุ่นพี่คณะสถาปัตยกรรม นั่นคือครั้งเดียวกระมัง ที่เห็นผู้ชายที่โดดเด่นคนนี้
“นักศึกษา...”
เขาเรียกเขมชาดาอีกหน
“เขียนแบบค่ะ... หนูรหัส XXXX529...คุณเป็นใครคะ”
ชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจ และเอ่ยสิ่งที่ฟังแล้วทะแม่งอยู่สักหน่อย
“ผมรู้ ตั้งแต่เห็นก้นเราเด้งไปมาไกลๆ และมั่นใจว่า ตามไม่ผิดตัวแน่”
อีหยังวะ... เขมชาดา ช็อตฟิวส์ ผู้ชายคนนี้ตามหาเธออยู่เหรอ แล้วมาดี หรือร้าย หวังว่าคงไม่gคนเหี้ยแบบชัยชนะหรอกนะ
- ผู้เขียน
