พรีมฝืนตัวเองลุกขึ้นยืนแม้จะเจ็บส่วนนั้นมากแต่ก็ไม่ถึงกับเดินไม่ไหว จากนั้นก็พาตัวเองไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ร่องรอยความสุขอันวาบหวามยังปรากฏชัดอยู่บนเนื้อตัวของเธอ และดีที่มันอยู่ใต้ร่มผ้า พอสวมใส่เสื้อผ้าก็มองไม่เห็นรอยจ้ำเหล่านั้นแล้ว
พรีมเดินออกจากห้องแต่งตัวมายืนที่ข้างเตียง หันไปมองบนเตียงที่เรานอนด้วยกัน หันมองถาดอาหารที่มียาวางอยู่ด้วย แล้วหยิบถาดนั้นไปวางที่โต๊ะกระจกหน้าโซฟาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
เธอคิดว่าธีร์คงกลัวพลาดถึงได้ซื้อยาคุมฉุกเฉินมาให้เธอกิน ในเมื่อคิดได้เช่นนั้นพรีมก็เริ่มตักข้าวต้มที่เย็นชืดเข้าปากจนพล่องลงไปครึ่งถ้วย แล้วนำยาที่ธีร์ซื้อมาให้กินพร้อมกับน้ำ และรอเวลาอีกสิบสองชั่วโมงก็กินอีกเม็ดที่เหลือ
เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เขาไม่อยากมีลูกกับเธอ และเธอเองก็ไม่อยากจะเอาเรื่องนี้ไปผูกมัดชีวิตใคร เพราะถึงอย่างไรเธอก็มีเวลาอยู่กับเขาเพียงแค่สองปีเท่านั้น
ธีร์กลับ
