ตอนที่ 17 หมาเห่า
สิริรัตน์เบียดเสียดขึ้นมาบนรถประจำทางได้ในที่สุด เธอพยายามจับห่วงด้านบนให้แน่น เวลาเช้า ๆ อย่างนี้ ที่นั่งบนรถเมล์หากยากยิ่งกว่าทองคำเสียอีก หญิงสาวเอนตัวไปมาตามแรงเหวี่ยงของรถที่ออกตัวตามจังหวะของโชเฟอร์เท้าไฟ ถึงแม้เธอจะรีบไปทำงานมากแค่ไหน แต่เมื่อมาขึ้นรถที่คนขับรีบร้อนยิ่งกว่า ก็ทำเอาพลังชีวิตเธอถดถอยไปเช่นกัน นี่ไม่ใช่การขึ้นรถเมล์ครั้งแรกของเธอ ซึ่งแน่นอนไม่ว่าจะขึ้นกี่ครั้ง เธอก็ไม่ชอบเลยสักครั้ง
หญิงสาวจ้องมองป้ายข้างทางตลอดเวลา เพราะกลัวว่าเผลอเพียงนิดเดียวเธออาจจะนั่งเลยป้ายก็ได้ บ้านพงษ์พัทและบริษัทอยู่ไกลกันพอสมควร ยิ่งรถติด ๆ แบบนี้ เธอก็ยิ่งเหนื่อยเป็นอย่างมาก ขายืนจนเมื่อยล้า ครั้นเมื่อเห็นป้ายที่ต้องการจะลงเธอก็รีบเดินเบียดผู้คนไปกดกริ่งที่หน้าประตู หญิงสาวเดินลงจากรถเมล์ เธออดจะเปรียบเทียบกับครั้งที่เธอนั่งรถเมล์กับพงษ์พัทไม่ได้ ครั้งนั้นรถก็แน่นเหมือนก
