ทั้งที่เขาวางตัวดีมาเกือบครอบอาทิตย์ เธอกับเขาเว้นระยะห่างกันได้เป็นอย่างดี
“จะมาเอง หรือจะให้ฉันไปอุ้มหะ!!” เสียงของคาลินดังขึ้นอีกเล็กน้อย
ณิรินย่นจมูกใส่ เธอจำใจเดินมาหาเขา “กินเองไม่เป็นหรือไงคะ” เชฟกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ เหงื่อเม็ดเล็กๆ เริ่มซึมออกมาที่หน้าผาก
“มือไม่มีแรง เมื่อคืนหนักไปหน่อย” คาลวินตอบกลับสีหน้าเรียบเฉย
ณิรินเดือดปุดๆ “ฉัน เออ รินไม่หิวค่ะ” เธอเปลี่ยนคำแทบไม่ทัน เพราะเมื่อเผลอตัว สายตาของคาลวินก็ตวัดผ่านเหมือนเป็นการเตือนแบบอ้อมๆ
“ไม่หิวก็ควรกินสักนิด เธอผอมมีแต่ซี่โครง ฉันชอบผู้หญิงมีน้ำมีนวลกว่านี้นะ”
ณิรินถลึงตาใส่ มือเธอกำชายเสื้อ พยายามระงับความโกรธสุดฤทธิ์
“นั่งลงเลย อย่าให้ถึงกับลุกไปอุ้ม” คาลวินจงใจพูดเสียงดัง
เขาเจตนาแสดงให้ทุกคนในที่นี้รู้ ณิรินเป็นของเขา ใครก็ห้ามยุ่ง
แน่นั่นเท่ากับคาลวินล้ำเส้น เขาพยายามเปิดเผยความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา เพื่อฉีกหน้าเธอ
