ณคุณมองหน้ายศวินที่ตบบ่าตนสองสามครั้ง ก่อนลุกขึ้นยืนก้าวเดินออกไปจากเพิงพัก จากนั้นจึงหันไปมองพิมรดาที่กำลังขุดดินเตรียมปลูกผักด้วยประกายตาลุกวาว คำเตือนเพื่อนรักวิ่งเข้าวิ่งออกในหัว ซึ่งเขาก็เห็นด้วยว่า หากพิมรดาตายตอนนี้ ทุกอย่างก็จบง่ายๆ เธอยังไม่ได้รู้ซึ้งถึงคำว่าสูบเสีย ยังไม่ได้รับความเจ็บปวดมากพอในระดับที่ณคุณพอใจ เขาต้องเชือดให้เธอเจ็บทีละนิด มากกว่าให้เจ็บร้าวทรมานมากๆ จนทนไม่ไหว
ณคุณนึกย้อนกลับไปเรื่องเมื่อคืน เขารู้ว่าตัวเองทำร้ายพิมรดาอย่างป่าเถื่อน ไร้ความปรานี เขารู้ตัวแต่ก็ห้ามอารมณ์ความโกรธแค้นในใจไม่ได้ มารู้ตัวหลังจากทุกอย่างสิ้นสุดลง เขามองดูร่างหมดสติของพิมรดาด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก แต่มีอย่างหนึ่งที่คิดได้ตรงกับคำเตือน
ต้องคิดใหม่ทำใหม่เสียแล้ว...
ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืน เดินไปหาพิมรดาที่เวลานี้เหนื่อยล้าทั้งกายและใจมาก เชลยสาวมือสั่นเมื่อเห็นณคุณเดินอาดมาหา เธอกลัวว่
