เสียงร้องไห้พิมรดาดังไม่หยุด เธอไม่รู้ว่าจะทานรับความโกรธแค้นเขาได้กี่ครั้งกี่หน เจ็บเกินกว่าเจ็บ ทรมานยิ่งกว่ายืนทำงานกลางแดดร้อนระอุ ณคุณเสมือนสัตว์ป่าเลือดร้อน กระชากร่างเธอเป็นชิ้นๆ
แต่เมื่อนึกถึงความเจ็บปวดของณคุณ พิมรดารู้อย่างหนึ่งว่า ร้าวรานทางร่างกายไม่เท่าทางใจ เขาเสียใจแทบไม่เป็นผู้เป็นคนหลังเสียลูกเมีย จมอยู่กับบ่อบาดาลแห่งความทุกข์ ความเศร้าโศกเสียใจ บ่อนั้นลึกมาก ลึกจนเขาตะกายขึ้นมาไม่ได้ จมอยู่ที่นั้นเช่นเดิมและเรื่อยมาจนถึงวันนี้
พิมรดาเปรียบเสมือนเชือกที่หย่อนลงไปในบ่อลึก เชือกให้ณคุณจับเป็นหลักยึดในการนำพาตัวเองขึ้นมาจากบ่อ มาใช้ชีวิตได้ตามปกติเช่นเดิม แม้เธอต้องเจ็บจากการถูกเขาดึงเชือก เธอก็ต้องทน ทนเพื่อปลดปล่อยความรู้สึกทั้งของตนเองและณคุณให้เป็นอิสระอย่างที่ควรเป็น
20 วันต่อมา
กิจวัตรประจำวันพิมรดาเปลี่ยนไปเล็กน้อย แปลงผักที่เธอพรวนดินกับมือ ตอนนี้ผักกำลังเจริญ
