“คุณแม่...คุณแม่มารับพิมไปอยู่ด้วยใช่ไหมคะ”
ณคุณถึงกับชะงัก หัวใจเต้นแรงมาก เขารู้จากบัญชาว่า พิมพร มารดาพิมรดาเสียชีวิตไปสิบกว่าปีแล้ว เธอเพ้อแบบนี้ ณคุณใจไม่ดีขึ้นมาทันใด
“ฉันเองพิม นายหัวเพชรไม่ใช่แม่เธอ” ณคุณเรียกสติ
“คุณแม่...พิมคิดถึงคุณแม่” พิมรดาเพ้อต่อ ลำแขนเล็กโอบร่างหนาไว้ ก่อนรั้งเข้าหาตัว “คุณแม่”
“เฮ้ยพิม” เขาไม่ทันตั้งตัว ร่างจึงเอนทับร่างเล็ก
“คุณแม่กอดพิมหน่อยค่ะ พิมหนาว” คนพูดเป็นฝ่ายรัดร่างคนที่คิดว่าเป็นแม่แน่น
“ฉันไม่ใช่แม่เธอ” ณคุณดึงแขนสาวออก คิดผลักร่างเล็ก แต่ก็ต้องชะงักกับประโยคเพ้อนี้
“แม่จ๋า...พิมเจ็บ...ฮือ” พิมรดาเหมือนเด็กน้อยร้องหาแม่ หาอ้อมกอดอบอุ่น หาคำปลอบโยนเพื่อให้ตนคลายจากความรู้สึกบีบรัดจิตใจ “แม่จ๋า...กอดพิมหน่อย...แม่จ๋า”
กำแพงความเกลียดชัง ความแค้น ความโกรธที่ณคุณก่อตัวไว้สูง คล้ายพังคลายลงมาในพริบตาเมื่อเขาเห็นน้ำตาของคนไม่ได้สติ เป็
