ปาหนัน

1

“ทำอะไรกันน่ะ เฮ้ย! ตำรวจมา ตำรวจมา!!!”

กล้า ใจซื่อ ชายหนุ่มวัยยี่สิบเจ็ดปีร้องตะโกนโหวกเหวกเมื่อเห็นกลุ่มชายฉกรรจ์จำนวนหนึ่งกำลังทำอะไรสักอย่างลับๆ ล่อๆ ในบริเวณที่เขาวางเบ็ดตกปลา เพราะเป็นกลางคืน เขาจึงเห็นหน้าพวกมันไม่ชัด พอได้ยินเสียงตะโกนว่าตำรวจมา พวกมันก็วิ่งหนีไม่คิดชีวิต แสดงว่าพวกมันคงกำลังทำเรื่องผิดกฎหมายเป็นแน่

“ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันที ปวดหัว... ปวดหัวเหลือเกิน”

เสียงครางที่ลอยมากระทบหูทำให้กล้าหยุดกึก เขาส่องไฟมองหาที่มาของเสียง เพราะไม่ใช่คนกลัวผีสางนางไม้ที่ไหน เขาคิดว่าคนดีผีคุ้ม ทำดีซะอย่างไม่ต้องกลัวอะไร

“เฮ้ย! คนนี่หว่า น้องๆ... เป็นยังไงบ้าง” กล้ามองเห็นหญิงสาวคนหนึ่งนอนครางอยู่บนพื้นดินใกล้ๆ กับหนองน้ำ รอบข้างมีจอบวางอยู่และถูกใช้งานโดยการขุดดินไปแล้วบางส่วน

“ไอ้พวกนั้นคิดจะฝังคนเป็นๆ เลยเหรอนี่” กล้าตกใจเมื่อเริ่มลำดับเหตุการณ์ เขามองคนในอ้อมแขนที่ตัวอ่อนปวกเปียก เลือดไหลซึมจนแห้งกรังบนศีรษะ สภาพเหมือนโดนทำร้ายจนสลบ นึกแล้วทั้งเวทนาและสงสารจับใจ

“น้องไม่เป็นอะไรนะ พี่จะพาน้องไปหาหมอ ทำใจดีๆ เอาไว้” กล้าบอกคนในอ้อมแขน ก่อนจะอุ้มพาร่างอ่อนแรงไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด!!!

กล้านั่งมองร่างบอบบางที่สลบไสลไปหลายวันด้วยความรู้สึกเป็นห่วง ใจเขาว้าวุ่นไปหมดเมื่อไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร มีความแค้นอะไรกับใคร ถึงได้ถูกตามฆ่าจนแทบเอาชีวิตไม่รอดแบบนี้ ดูจากรูปร่างหน้าตาและผิวพรรณ เขาคิดว่าเธอต้องเป็นลูกผู้ลากมากดีหรือค่อนข้างจะมีฐานะ กล้าปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก สวยหวานยิ่งกว่านางในวรรณคดีไทยเสียอีก ทุกครั้งที่มองหน้าคนป่วยบนเตียง หัวใจของเขาก็เต้นแรงอย่างประหลาด แม้ใบหน้าของเธอจะซีดเซียว แต่อาการป่วยกลับไม่ได้กลบใบหน้าอันงดงามไปเลยแม้แต่น้อย

“น้ำ... หิวน้ำ ขะ... ขอน้ำหน่อย” เสียงแหบแห้งที่เปล่งออกมาจากเตียงนอนขาวสะอาดของโรงพยาบาลทำให้กล้ารีบถลาเข้าไปหา

“น้ำครับ ค่อยๆ ดื่มนะ ไม่ต้องรีบ” เขารีบหมุนเตียงให้สูง ประคองศีรษะของเธอเอาไว้อย่างอ่อนโยนแล้วจับหลอดไปสัมผัสกับริมฝีปากซีดๆ เพื่อให้เธอดื่มน้ำดับความกระหาย

“แค่กๆๆๆ” แม้จะบอกให้เธอค่อยๆ ดื่ม แต่เพราะความกระหายเธอจึงรีบดื่มจนสำลัก

“อย่ารีบสิ ค่อยๆ ดื่ม” เขารีบบอกอีกครั้ง ลูบหลังลูบไหล่ให้คนป่วยที่ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองรอบกาย

“ที่นี่ที่ไหนคะ” เธอเอ่ยถาม มือกุมศีรษะเอาไว้ด้วยความรู้สึกมึนงง แถมยังมีอาการปวดหัวเป็นริ้วๆ เกิดขึ้นอีก

“โรงพยาบาล น้องสลบไปหลายวันเลยนะ” เขาบอกสาวน้อยตรงหน้าที่กำลังขมวดคิ้วมึนงง

“คุณเป็นใครคะ?” สาวน้อยเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะเธอไม่คุ้นหน้าเขาสักนิด ถ้าจะพูดให้ถูก เธอจำอะไรไม่ได้เลย

“เอ่อ...” กล้ากำลังจะตอบก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อได้ยินประโยคถัดมา

“แล้วฉันเป็นใครคะ ฉันชื่ออะไร โอ๊ย! ปวดหัวจัง”

“ปวดหัวเหรอ งั้นไม่ต้องคิดอะไรนะ พักผ่อนก่อน เดี๋ยวพี่จะไปตามหมอมาดูอาการ” กล้าตกใจถลาเข้าหาสาวน้อยที่กำลังกุมหัวตัวเองแล้วร้องครางโอดโอย

“ปวดหัวจังเลย โอ๊ย! ปวด!!!”

กล้าตกใจรีบตามหมอมาดูอาการของหญิงสาว ตอนเขาพบเธอ สภาพศีรษะถูกทุบด้วยของแข็ง สมองของเธอคงได้รับการกระทบกระเทือนเลยจำอะไรไม่ได้ หมอเจ้าของไข้บอกว่าเธอมีอาการสมองเสื่อม ทำให้กล้ายิ่งหนักใจ

กล้าไม่รู้จะทำยังไง เขาเลยต้องพาเธอกลับบ้านไปด้วย แต่เพราะสาวน้อยหน้าหวานทำให้เขาตกหลุมรักอย่างมิอาจหักห้ามใจ เขาไม่อยากเสียเธอไป จึงคิดเห็นแก่ตัวแอบอ้างว่าเขาคือสามีของเธอ

กล้าแต่งเรื่องเพิ่มเติมอีกว่าเขาและเธอออกไปหาปลาที่บึงและถูกคนร้ายชิงทรัพย์ ทำร้ายเธอจนบาดเจ็บ ศีรษะได้รับการกระทบกระเทือน เธอเลยความจำเสื่อม แม้สาวน้อยที่จำอะไรไม่ได้จะไม่คุ้นเคยกับสิ่งที่เขาบอก แต่เธอก็รู้สึกอบอุ่นใจที่ได้อยู่ใกล้ๆ เขา เพราะเขาดีกับเธอมาก และเป็นคนเดียวที่เธอไว้ใจที่สุด เมื่อฟื้นขึ้นมาจากโรงพยาบาลก็ได้เขาคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง

“นี่บ้านของเราเหรอจ๊ะพี่กล้า”

ดารา... สาวน้อยวัยยี่สิบ ที่จำอะไรไม่ได้เอ่ยถามชายหนุ่มที่บอกเธอว่าเขาเป็นสามีของเธอด้วยความไม่คุ้นชิน ยิ่งมองไปรอบกายยิ่งไม่คุ้น เธอขมวดคิ้วพยายามนึก แต่นึกเท่าไหร่กลับนึกไม่ออก

“ใช่จ้ะแก้ว นี่บ้านของเราสองคนไง” กล้าโกหกคำโต เขาบอกว่าเธอชื่อดอกแก้ว ชื่อดอกแก้วเป็นอีกอย่างที่ทำให้สาวน้อยขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความไม่คุ้นหู เธอจำไม่ได้สักนิดว่าตัวเองชื่อนี้

“ทำไมที่นี่ดูไม่คุ้นเลยคะพี่กล้า แล้วชื่อแก้ว ทำไมมันไม่คุ้นหู โอ๊ย! ปวดหัว” สาวน้อยกุมศีรษะเพราะรู้สึกปวดหัวขึ้นมาอีกเมื่อพยายามนึกทบทวน แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ยิ่งนึกก็ยิ่งปวดหัวจนแทบจะระเบิด

“ถ้าปวดหัวก็ไม่ต้องนึกนะแก้ว พักผ่อนกันดีกว่า”

กล้ากุมมือนิ่มกระชับเอาไว้ เขาเองนึกชื่ออะไรไม่ออกเลยเอาชื่อง่ายๆ ว่าดอกแก้ว สีหน้าของกล้ามีแววกังวลจนเห็นได้ชัด เขาเป็นห่วงเรื่องสมองของเธอ เพราะถูกทำร้ายแบบได้รับการกระทบกระเทือนมากจนเบลอ บางครั้งเธอก็ใจลอยจนเขาต้องเรียกซ้ำหลายๆ ครั้ง อีกทั้งเขายังโกหกเธออีก ทำให้เธอไม่ได้นึกทบทวนความทรงจำเก่าๆ เลยสักนิด

คุณหมอบอกว่าต้องพาเธอไปยังสถานที่ที่เธอเคยไปบ่อยๆ เล่าเรื่องที่เธอเคยทำให้ฟังถึงจะจำได้ แต่เขากลับทำตรงกันข้าม กล้ารู้สึกหวงแหนอยากครอบครองหญิงสาวในอ้อมแขน ดังนั้นเขาจึงยัดความคิดใหม่ๆ ให้เธอได้จดจำและลืมเรื่องอดีตทิ้งไปเสีย ในเมื่อในอดีตเธอถูกตามฆ่าจนแทบเอาชีวิตไม่รอด คงไม่ใช่เรื่องดีนักที่ต้องมาจดจำเรื่องราวเลวร้ายพวกนั้น เขาคิดว่าตัวเองสามารถเลี้ยงดูเธอได้โดยไม่ลำบาก เขาจะทำให้เธอมีชีวิตใหม่ที่นี่กับเขา และลืมเรื่องในอดีตไปเสียให้หมด

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวแก้วช่วยพี่กล้าจัดของดีกว่า”

หญิงสาวสะบัดศีรษะไปมา พยายามไม่นึกอะไรให้ปวดหัวอีก เธอมองบ้านไม้หลังขนาดกะทัดรัดแล้วต้องขมวดคิ้ว ทำไมเธอไม่คุ้นชินกับบ้านหลังนี้เลยนะ แถมยังรู้สึกแปลกๆ กับการที่ต้องรับรู้ว่าตัวเองมีสามีแล้วอีกด้วย

“ไหวเหรอแก้ว พี่ว่าพักผ่อนดีกว่า แก้วเพิ่งออกจากโรงพยาบาลนะ ไม่ต้องทำหรอก พี่จะจัดการเอง” กล้ารีบพูด เขาเป็นห่วงไม่อยากให้เธอทำงานอะไร

“ไม่เป็นไรจ้ะพี่กล้า แก้วทำได้” เธอรีบยืนยันด้วยความจริงใจ

ดาราในนามของดอกแก้วช่วยกล้าผู้อ้างตัวว่าเป็นสามีปัดกวาดเช็ดถูบ้านอย่างเรียบร้อย กล้าถึงกับยกมือขึ้นลูบท้ายทอยเมื่อเห็นการกระทำของหญิงสาว เธอเรียบร้อย สะอาดสะอ้าน แถมยังทำอาหารอร่อยจนเขานึกทึ่ง

“อาหารอร่อยที่สุดเลย พี่ไม่เคยกินอาหารอะไรอร่อยเท่านี้มาก่อน” กล้าเติมข้าวเป็นจานที่สอง ขณะเอ่ยชื่นชมหญิงสาวข้างกาย

“เอ๊ะ! พี่กล้าไม่เคยกินอาหารฝีมือของแก้วเหรอคะ” สาวน้อยเอ่ยถามด้วยความสงสัย เธอเองก็ยังแปลกใจตัวเองที่สามารถทำอาหารได้มากมายขนาดนี้ในเวลาอันรวดเร็ว มันเหมือนเป็นความเคยชินว่าเธอทำแบบนี้อยู่บ่อยๆ

“แค่กๆๆ” กล้าถึงกับสำลัก ยกขันน้ำขึ้นดื่มแทบไม่ทัน ชายหนุ่มผินหน้าหนี กลอกตาไปมาเมื่อตัวเองเกือบหลุดปากทำให้สาวน้อยสงสัย ก่อนจะหันมาแก้ตัวเสียงอ่อย

“พี่หมายถึง ตั้งแต่แก้วมาเป็นเมียพี่ พี่ก็กินอาหารอร่อยมาตลอด และไม่เคยกินอาหารใครอร่อยเท่าฝีมือแก้วอีกแล้วล่ะจ้ะ”

กล้ารีบอธิบายเร็วรี่ หญิงสาวจึงพยักหน้ารับยิ้มๆ ก่อนจะทานข้าวกันต่อ หลังจากทานอาหารเสร็จ สาวน้อยก็ทำหน้าที่เก็บกวาดและยกจานชามไปล้าง กล้ารีบห้ามเพราะเห็นมือบางๆ ของอีกฝ่ายแล้วไม่อยากให้ทำอะไร กลัวมือนิ่มๆ จะหยาบกร้านเสียหมด ผิวบางแบบคุณหนูและกิริยามารยาทเรียบร้อยอ่อนหวานนั้น กล้าคิดว่าเธอคงถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี ไม่เคยทำอะไรแบบนี้เป็นแน่ แต่ที่ไหนได้ หญิงสาวกลับทำได้ดีเยี่ยมอย่างที่เขานึกทึ่ง จานชามเก็บล้างและจัดเข้าที่เป็นระเบียบ