ป๊ะป๋าตัวร้ายกับยัยจุ้นจ้าน

ค่อยๆก่อตัว

ร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง

"เอาอะไรอีกไหม"

โอโซนถามอีกคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามขึ้นมาในตอนที่เห็นว่าเธอจัดการอาหารตรงหน้าจนหมดแล้วตัวเล็กนิดเดียวกินเยอะฉิบหายนี่คือสิ่งที่โอโซนคิดในใจ

"อิ่มแล้วค่ะอิ่มมากหนูบัวทานอีกไม่ไหวแล้ว"

"สมควร!"

โอโซนพูดแล้วส่ายหัวให้คนตรงหน้าอย่างเอือมๆเด็กอะไรโตเป็นสาวขนาดนี้กินอะไรไม่ห่วงสวยเอาซะเลย

"ป๊ะป๋าขาหนูบัวอยากคุยกับคุณแม่หนูบัวขอยืมมือถือป๊ะป๋าหน่อยได้ไหม"

ใบบัวพูดออกมาพร้อมกับมองหน้าโอโซนตาปริบๆอ้อนๆ

"มือถือเธอไม่มีรึไงถึงมายืมของคนอื่นเขา"

"มือถือหนูบัวพังเมื่ออาทิตย์ที่แล้วคุณแม่ยังไม่ได้พาไปซื้อใหม่เลยอีกอย่างป๊ะป๋าไม่ใช่คนอื่นสำหรับหนูบัว"

ใบบัวตอบคนตัวโตออกมาตามตรงเพราะเวลาจะซื้ออะไรคุณแม่จะเป็นคนจัดการพาไปซื้อเสมอแต่เธอไม่รู้เลยว่าคำพูดประโยคท้ายของเธอทำให้หัวใจแกร่งของใครบางคนเต้นแรง

"โทรไปตอนนี้ม๊าก็รับสายไม่ได้หรอกเพราะยังอยู่บนเครื่องเดี๋ยวม๊าถึงฝรั่งเศสม๊าก็โทรมาที่เบอร์ฉันเอง"

ใบบัวพยักหน้ารับเมื่อได้ยินโอโซนพูดแบบนี้ออกมาเธอลืมคิดไปว่าคุณแม่บุญธรรมของเธอกำลังอยู่ระหว่างการเดินทาง

"ป๊ะป๋า!"

"เรียกฉันดีๆไม่ได้รึไง"

โอโซนอดที่จะดุใบบัวไม่ได้ที่เธอเรียกเขาแบบนี้กลางร้านอาหารจนโต๊ะข้างๆหันมามอง

"เรียกแบบนี้แหละดีที่สุดแล้วป๊ะป๋าของหนูบัว..ว่าแต่ทำไมป๊ะป๋าทานนิดเดียวเองคะ"

"ใครจะไปกินจุเป็นหมูอย่างเธอเป็นสาวเป็นแซ่กินเยอะขนาดนี้เดี๋ยวก็อ้วนเป็นหมูเหมือนตอนเด็กๆหรอก"

"ป๊ะป๋าจำหนูตอนเด็กๆได้ด้วยเหรอ"

ใบบัวพูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้นดีใจที่อีกฝ่ายจดจำเธอตอนเด็กๆได้ก่อนที่เธอจะพูดประโยคนี้ออกมา

"ดีใจจังนึกว่ามีแค่หนูบัวซะอีกที่จดจำป๊ะป๋าตอนเด็กๆได้ป๊ะป๋าเป็นเจ้าชายของหนูบัวเลยนะตอนเด็กๆถึงจะไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยๆก็เถอะแต่ป๊ะป๋าอยู่ในความทรงจำของหนูบัวตลอดเลย"

โอโซนรู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกที่ได้ยินคำพูดนี้ออกจากปากผู้หญิงตรงหน้าเป็นคำพูดที่ฟังแล้วจริงใจไม่ได้ปรุงแต่งอะไรทั้งสิ้น

"ทำไมถึงบอกว่าฉันเป็นเจ้าชายของเธอล่ะ"

"ก็ป๊ะป๋าเป็นคนดีถึงจะดูนิ่งๆแต่หนูบัวก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นในตัวป๊ะป๋า..ป๊ะป๋ารู้ไหมตอนที่ป๊ะป๋าอยู่โรงเรียนประจำหนูบัวตั้งตารอเย็นวันศุกร์มากเลยนะ"

"รอทำไม"

"ก็คุณพ่อจะไปรับป๊ะป๋ากลับมาบ้านไงหนูบัวคิดถึงป๊ะป๋าแต่พอป๊ะป๋ามาก็ไม่ค่อยจะคุยกับหนูบัวเลย"

แล้วก็เป็นอีกครั้งที่หัวใจแกร่งของเขาสั่นไหวเด็กคนนี้กำลังทำอะไรกับเขากันแน่นะ

"อิ่มแล้วใช่ไหมไปกันเถอะ"

เขาเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับอีกคนในสถานการณ์แบบนี้โดยการชวนใบบัวกลับ

"เธออยากได้อะไรไหม"

"ไม่อยากได้อะไรค่ะหนูบัวไม่มีเงิน"

"ไม่มีเงิน...ม๊าฉันไม่ให้เงินเธอติดตัวรึไง"

"ให้ค่ะ..แต่หนูบัวไม่กล้าใช้ฟุ่มเฟือยหนูบัวเก็บไว้ในธนาคารเพราะทุกวันนี้คุณพ่อกับคุณแม่ก็มีบุญคุณกับหนูบัวมากมายแล้ว"

"ใช้ๆไปเหอะน่า ม๊าฉันมีให้เธออีกเยอะไม่รู้ตัวรึไงว่าเธอเป็นคนโปรดของม๊า"

"แล้วเป็นคนโปรดของป๊ะป๋าด้วยรึเปล่า"

ใบบัวเอียงคอมองหน้าโอโซนแล้วก็ถามออกมา

"หึ!!ไร้สาระอยากได้อะไรก็ซื้อเดี๋ยวฉันจ่ายเอง"

"ป๊ะป๋าพูดจริงเหรอคะ"

ใบบัวยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจก่อนที่จะถามย้ำเขากลับไป

"อืม!!ถือซะว่าเป็นของขวัญเรียนจบมอปลายแล้วจะเข้ามหาลัยของเธอก็แล้วกัน"

พูดจบเขาก็เดินนำใบบัวไปทิ้งให้ใบบัวยืนยิ้มอยู่คนเดียวด้วยความดีใจที่เจ้าชายของเธอใจดีกับเธอแบบนี้

"ป๊ะป๋ามาทำอะไรร้านนี้"

ใบบัวถามโอโซนออกมาในตอนที่เขาเดินนำเธอเข้าไปในร้านขายสมาร์ทโฟนแบรนด์ดัง

"เธอชอบสีอะไร"

"ถามหนูบัวเหรอคะ"

"ก็มากับเธอจะให้ฉันไปถามแมวที่ไหน"

"สีขาวค่ะ"

"เอารุ่นนี้สีขาวครับ"

พอได้คำตอบจากใบบัวโอโซนก็หันไปชี้ที่สมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดที่ราคาเกือบครึ่งแสนแล้วบอกพนักงานออกไปไม่นานพนักงานก็จัดการตรวจเช็คสมาร์ทโฟนเครื่องนั้นพร้อมกับรับบัตรแบล็คการ์ดวงเงินไม่จำกัดของโอโซนไป

"ได้แล้วค่ะขอบคุณมากนะคะ"

โอโซนรับบัตรกับถุงใส่กล่องสมาร์ทโฟนเครื่องนั้นมาถือไว้แล้วหันไปคว้ามือใบบัวมาจับแล้วพาเดินออกไปจนทำให้ใบบัวรู้สึกแปลกใจที่อยู่ๆเขามาจับมือเธอแบบนี้แต่ในขณะเดียวกันแก้มขาวๆของเธอก็เห่อร้อนขึ้นมาซะอย่างงั้นก่อนที่จะได้สติแล้วจะดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขา

"ป๊ะป๋า"

"มีอะไร"

ไม่บัวไม่พูดอะไรแต่ก้มลงไปมองที่มือของเขาที่จับมือเธอไว้

"ทำไมจับไม่ได้เหรอก็เธอบอกเองไม่ใช่เหรอว่ากลัวหลงกับฉัน"

พูดจบเขาก็เดินจับมือเธอเดินไปหน้าตาเฉยปล่อยให้ใบบัวที่ตอนนี้เขินจนหน้าแดงไปหมดแล้วการกระทำของเขาช่างมีผลกับหัวใจดวงน้อยของเธอเหลือเกิน