สามวันแล้วสินะที่ความหงุดหงิดงุ่นง่านเกาะแน่นติดหนึบไม่ยอมห่างหายไปไหน เพราะอะไรน่ะหรือ ก็เพราะว่าตั้งแต่คืนนั้น... คืนที่เขาขับไล่พริมาออกไปจากห้องนอน เขาก็ไม่ได้พบเจอหน้าหล่อนอีกเลย
เขาควรจะดีใจสิ ใช่... ควรจะยินดี และลืมๆ รสสวาทของเจ้าหล่อนไปซะ เขาเป็นผู้ชายที่รักความสนุกโลดโผน เกลียดความจำเจเป็นที่สุด รสเสน่หาที่เคยชิมลิ้มลองแล้ว เขาจะไม่หวนกลับไปคิดถึงมันอีก ไม่เคยมีข้อแม้ ไม่มีข้อยกเว้น และเขาก็ทำมันได้ดีตลอดมา จวบจนกระทั่ง...
ลมหายใจถูกกระแทกออกมาแรงๆ ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งขรึมตลอดเวลา
เพราะพริมาทำให้เขาหลุดหลงเข้าไปในห้วงของอีกมิติหนึ่ง มิติที่เต็มไปด้วยความเร่าร้อนและหวานฉ่ำในเวลาเดียวกัน เขาลุ่มหลง และโหยหาหล่อนทุกวินาที แม้จะพยายามห้ามปรามยังไง แต่ร่างกายและจิตวิญญาณก็ร่ำร้องหาแต่หล่อน
เขาบ้าไปแล้ว ไร้สติจนน่าสะอิดสะเอียน นี่มันไม่ใช่วิสัยของเขาเลย โหยหาสวาทจากของที่เคยใช้แล้ว
