กวินหงุดหงิดงุ่นง่านตั้งแต่เสร็จกิจกับพริมาจวบจนกระทั่งตอนนี้ ตอนนี้ย่ำเท้ากลับเข้ามาในบ้านก็ยังไม่หายเลยสักนิด
“บ้าชิบ!”
นี่เขาสบถคำนี้ซ้ำๆ ไปกี่รอบแล้วนะ ตั้งแต่ไล่ตะเพิด พริมาออกไปจากห้อง หลังจากรู้ว่าตัวเองลืมตัวใส่ถุงยางอนามัยตอนเปิดซิงเจ้าหล่อน
หยาดน้ำตาในดวงตากลมโตคู่นั้น ทำให้เขาหวั่นไหว และเขาก็เลือกที่จะไม่มองมัน
“เธอทำอะไรฉันไม่ได้หรอก พริมา”
ชายหนุ่มกระแทกเท้าเข้ามาในบ้าน เจอมารดานั่งอยู่ภายในห้องรับแขก หน้าตาของท่านเต็มไปด้วยความดีใจ ซึ่งเขารู้ทันทีว่าท่านจะต้องทราบเรื่องนั้นแล้ว
“สวัสดีครับคุณแม่ หน้าตาดูสดใสกว่าทุกวันนะครับ”
เขาประชดมารดา แต่ท่านไม่สะทกสะท้าน แถมยังยิ้มกริ่มตอบกลับมาอีกด้วย
“ก็แม่กำลังมีความสุขนี่ คนกำลังจะมีหลาน”
แก้มของกวินกระตุกเป็นริ้ว “มันคงไม่ติดง่ายแบบนั้นหรอกมั้งครับ”
“แม่ก็แค่หวัง”
คุณหญิงปรานีตอบ และหันมามองลูกชายที่หน้าตาบูดบึ้งอย่างแค
