“ขอโทษแทนเขาด้วย เขาแค่หยอกเจ้าเล่นเท่านั้น” นางจึงหันไปขอโทษสหายตนแทน ทว่านั่นยิ่งทำให้หลี่เหวินหลางไม่พอใจมากกว่าเดิม
“จริงสิเจ้าเอาของมาให้ข้าไม่ใช่หรือ เอาออกมาเร็วเข้า ข้าอยากดูยิ่ง แล้วก็นะเจ้าสบายใจได้ ข้าสบายดี แค่มีข่าวไม่ดีนิดหน่อยจึงต้องอยู่เงียบ ๆ ในจวนชั่วคราวน่ะ คาดว่าอีกวันสองวันก็ไปตลาดได้แล้วละ”
“ดียิ่ง เอาเป็นว่าเจ้าออกจากจวนเมื่อไหร่ก็ให้คนไปแจ้งข้าเล่า ข้าจะได้พาหลินหลินมาแนะนำให้รู้จัก” ดวงตาของไป๋ฟางเซียนพราวระยับพยักหน้ารับด้วยความตื่นเต้นทันที หลี่เหวินหลางมองแล้วขัดตายิ่งนัก แต่ก็ไม่อยากพูดแทรก เพราะกลัวว่าตนจะพลาดข้อมูลสำคัญอื่น ๆ ที่คนทั้งสองจะพูดคุยกัน
“ไหนเล่าของที่ข้าสั่ง เอามาสิข้าจะได้ดู” ไป๋ฟางเซียนเอ่ยเร่งรัดจน
หยางตงเยว่ส่ายหน้าด้วยความอ่อนใจ ก่อนจะหันไปหาคนสนิทให้นำของสิ่งนั้นที่เขาถืออยู่ให้ตน เสร็จแล้วจึงยื่นมาให้นาง
ระหว่างที่ไป๋ฟางเซียนกำลัง
