“น้องจื่อถิงช่วยไปแจ้งแก่นายหญิงได้หรือไม่ ว่าท่านแม่ทัพจะกลับจวนวันนี้แล้ว แล้วก็บอกนายหญิงด้วยว่า จะมีสหายของท่านแม่ทัพมากินข้าวที่จวนอีกหนึ่งคน” ตงผิงกล่าวกับจื่อถิงด้วยรอยยิ้มหวาน พลางมองสตรีตัวเล็กที่ตนรู้สึกชมชอบด้วยสายตาสื่อความนัย
“ท่านแม่ทัพจะกลับจวนวันนี้พร้อมสหายหรือเจ้าคะพี่ตงผิง” แม้เขินอายกับสายตาของอีกฝ่ายที่ใช้มองตน จื่อถิงก็ต้องแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นไป มิเช่นนั้นคงจะสนทนากันมิรู้เรื่อง
“ใช่แล้วละ น้องจื่อถิง เมื่อวานพี่ไปตลาดนอกเมืองมา บังเอิญยิ่งที่ได้ไปเจอปิ่นปักผมประดับด้วยไข่มุกอมชมพูอันนี้ คาดว่าหากจื่อถิงได้ใช้งานปักลงบนกลุ่มผมของเจ้า น้องจื่อถิงย่อมต้องงดงามเป็นแน่ พี่เลยรีบแย่งชิงมาเป็นของตน ตั้งใจซื้อมาฝากเจ้า น้องจื่อถิงช่วยรับน้ำใจของพี่ไว้ด้วย”
“พี่ตงผิง” นางเอื้อนเอ่ยอย่างขวยอาย ใบหน้าสาวใช้คนสนิทของไป๋ฟางเซียนแดงระเรื่อ ก้มหน้าหลบสายตาอย่างน่ารัก พร้อมกับย
