ณ ค่ายทหาร
“มัวรออะไรอยู่ ชักช้ายิ่ง”
“ออกแรงให้มากกว่านี้ไม่ได้หรือ เรี่ยวแรงเช่นนี้จะสู้กับศัตรูได้เช่นไร”
“ข้าวปลาที่พวกเจ้ากินไปหายไปไหนหมด เหตุใดจึงได้เหลาะแหละเช่นนี้ ซ้อมให้หนักขึ้นอีก ต่อให้ไม่มีศึกสงครามพวกเจ้าก็ต้องเตรียมตัวให้พร้อม และฝึกปรือฝีมือของตนต่อไปอย่าได้ขาด มิเช่นนั้นหากบ้านเมืองเกิดศึกผู้ใดจะมาช่วยชายชาตรีเช่นพวกเจ้า เอ้า! ฝึกต่อไป ฝึกเสร็จแล้วจึงไปกินข้าว พวกที่วิ่งอยู่นั่นก็ด้วย วิ่งอีกสิบรอบค่อยพัก”
น้ำเสียงนุ่มทุ้มน่าฟังยามพูดกับไป๋ฟางเซียน บัดนี้ไม่หลงเหลือแล้ว หลี่เหวินหลางบอกทหารที่ตนต้องดูแลฝึกสอนด้วยน้ำเสียงห้าวหาญกล้าแกร่ง ทั้งยังต้องประพฤติตนให้เป็นเยี่ยงอย่าง มิเช่นนั้นคงจะบอกสอนใครไม่ได้ ตลอดหลายวันที่ผ่านมา แม่ทัพหนุ่มตรากตรำทำงานไม่หยุด และไม่ยอมให้ตนว่างจนเกินไป เพราะหากว่างคราใดเป็นอันว่าต้องเหงาเดียวดายทุกที ยามนี้ก็เช่นกัน
หลี่เหวินหลางคิดถึง
