“ขอบคุณนะคะ” เธอหันไปขอบคุณเขาแล้วรีบเปิดประตูเพื่อลงจากรถ
เฉินหมิงยังไม่ออกรถในทันที เขามองคนตัวเล็กที่กำลังเดินลับหายไปในซอยที่ทั้งมืดและคับแคบเสียจนรถยนต์ไม่สามารถเข้าถึงแล้วตัดสินใจเปิดประตูเดินตามเจ้าหล่อนไป
แม้ว่ามีไฟสาธารณะส่องสว่างตลอดทาง แต่กระนั้นสำหรับสุภาพสตรีตัวเล็กๆ อย่างปารวตีมันก็ยังดูอันตรายมากอยู่ดี
“เปลี่ยวโคตร จะโดนดักฉุดวันไหนก็ไม่รู้” พอคิดได้ หัวใจก็เต้นแรงขึ้นเพราะนึกเป็นห่วงหญิงสาวที่กำลังนึกคะนึงถึง “บ้าน่า.. จะห่วงเขาทำไมวะ”ดูจากท่าทางระแวดระวังตัวของหญิงสาวแล้ว ปารวตีก็คงรู้ดีว่าที่นี่ไม่ปลอดภัยนัก
“แล้วทำไมไม่ย้ายไปอยู่ที่อื่นวะ” เขาหัวเสียเล็กน้อยเมื่อนึกถึงทุกๆ วันที่เจ้าหล่อนต้องใช้ชีวิตสุ่มเสี่ยงจากอันตรายเช่นนี้
เขาเดินตามเธอไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง..
“ช่วยด้วยยย อร้าย! เอากระเป๋าฉันมานะ. ปารวตีพยายามยื้อแย่งกระเป๋าผ้าของตนจากมือชายฉกรรจ์ร่างยักษ์ที่พุ่ง
