“ทำไมทำหน้างั้น” ไอ้เนมเงยหน้าจากกองเอกสารขึ้นมาถามเมื่อผมเดินมานั่งลงตรงข้ามกับมัน พร้อมกับไวน์ชั้นดีที่อยู่ในมือ
“หน้าปกติ” ผมบอกและค่อย ๆ เทไวน์ลงแก้ว จากนั้นก็ยกขึ้นดื่ม
“เหอะ มึงไม่ปกติมานานแล้วนะ” ไอ้เนมแย้งแล้วก้มหน้าอ่านเอกสารงานต่อ
“อะไรของมึง” ผมชักสีหน้าพร้อมน้ำเสียงฉุนเฉียวใส่มัน
“เรื่องนี้กูไม่ต้องพูดมึงก็คงรู้ตัวเองดี เพราะมึงฉลาดทุกเรื่อง จริงไหม” ไอ้เนมเงยหน้าขึ้นมาแล้วเลิกคิ้วกวน ๆ เมื่อพูดจบ
“มึงพูดให้เคลียร์”
“ก่อนเคลียร์กับกู มึงเคลียร์กับตัวเองก่อนไหม” แล้วไอ้เนมมันก็ย้อนผมอีกรอบ
“เคลียร์บ้าอะไร กูไม่มีอะไรให้เคลียร์” ผมตั้งท่าทะเลาะ
“กูจะทำงานไม่ได้ว่างมาทะเลาะกับมึง” ไอ้เนมว่าและมองหน้าผม
“กูไม่ได้ทะเลาะ กูแค่ไม่เข้าใจว่ากูไม่ปกติตรงไหน มึงเคลียร์มาให้กูฟังหน่อย”
“เรื่องง่าย ๆ แค่นี้มึงไม่รู้ได้ไง”
“อย่ากำกวม แค่นี้กูก็จะประสาทแดกละ” ผมว่ามันอีกรอบ พูดจากำ
