“มะ...ไม่จริง”
1638 คำ
เปลวกนก... TALK
@สนามบิน
“เดินทางปลอดภัยนะลูก”
“ค่ะ ถึงโน่นจะโทรหานะคะ”
“จ้า แม่รักหนูนะ”
“เปลวก็รักแม่ค่ะ”
ฉันเข้าไปกอดแม่ คงคิดถึงท่านมากแน่ๆเลย แต่ฉันต้องไปเพื่ออนาคต ไม่กี่ปีก็กลับมาแล้ว
“เดินทางปลอดภัยนะ โทรหากันบ้าง”
“ขอคุยด้วยได้ไหม”
ฉันจับมือวศินเดินออกมาจากแม่คะน้า มันอยากรู้มันเก็บเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
“ได้สิ เรื่องเหมียวใช่ไหม”
“อืม”
“จะว่าความผิดพลาดก็ไม่ใช่ ตอนนั้นศินไปกินเหล้า เมาหนักไปหน่อย เลยมีอะไรกับเหมียว “
“ก่อนหรือหลังที่โดนจัดฉาก”
“ก่อน”
“อืม”
“เหมียวเป็นคนพาศินไปนอนที่คอนโด จากนั้นศินก็มีอะไรกับเหมียว หลังจากนั้นไม่นานเลยมีข่าวกับเปลว มันโกรธเลยระรานไปทั่ว”
“เหมียวคงรักวศิน”
“แต่ศินไม่ได้รักเหมียว ศินรักเปลว”
“ทำไมวศินไม่ลองเปิดใจคุยกับเหมียวบ้างล่ะ เหมียวรักวศินแน่ๆ”
“ช่างเถอะ เดินทางปลอดภัยนะ อยากให้เปลวว่ารู้ศินรักเปลวไม่เปลี่ยนแปลง” เขาเอ่ยในขณะที่ฉันนิ่งเงียบ ฉันไม่อยากจะพูดอะไรให้เพื่อนรักของฉันต้องเสียใจ
“ขอบคุณนะ ไปแล้ว บ๊ายบาย! ไปก่อนค่ะแม่”
“โชคดีนะลูก”
ผ่านไปอีกหลายเดือน
ชุมพล... TALK
เปลวกนกหายไปจากชีวิตของผม รู้สึกดีอยู่ไม่น้อยเลยที่ไม่ต้องระแวงว่ามันจะกลั่นแกล้งอะไรผมอีก ผมชอบเที่ยวชอบดื่ม
ตบท้ายด้วยการพาหญิงเข้าห้อง ผมป้องกันทุกครั้ง ผมไม่เคยสดกับใคร ยกเว้นเปลว ผมไม่ออรัลเซ็กซ์ใครด้วย
ผมยังคงใช่ชีวิตไปเรื่อย ในขณะที่ช่วงนี้พ่อผมหายบ่อยๆ กลับบ้านไม่ค่อยตรงเวลา
“แม่พ่อยังไม่กลับเหรอ”
“ยังเลยลูก”
แม่ใช้มือปาดน้ำตา ก่อนจะส่งยิ้มเศร้าๆให้ผม ผมรู้ว่าแม่ต้องมีเรื่องไม่สบายใจแน่นอน
“แม่เป็นอะไรหรือเปล่า บอกผมได้นะ”
“ถ้าแม่ตายพลจะอยู่ได้ไหม”
“แม่พูดอะไรของแม่เนี่ย แม่ต้องอยู่กับผมไปนานๆ คอยเลี้ยงหลาน ถ้าผมแต่งงานมีครอบครัว แม่ต้องเลี้ยงลูกให้ผมนะ”
“พล ความตายมันห้ามกันไม่ได้หรอกนะ สักวันหนึ่งแม่ก็ต้องตายอยู่ดี”
“แต่วันนั้นมันอีกยาวไกลนะแม่”
“อืม ไปพักผ่อนเถอะลูก “
“ครับ”
ผมขึ้นมาอาบน้ำพักผ่อน จากนั้นก็นอนดูทีวีไปเรื่อย ๆ ไม่รู้เกิดเฮี้ยนอะไร นอนไม่หลับเลย จนเวลาประมานตี1ผมได้ยินเสียงคนทะเลาะกันอยู่ข้างล่าง ผมเลยเดินลงมาตรงบันได พ่อผมกลับมาแล้ว ตอนนี้กำลังทะเลาะกับแม่
“ไปอยู่กับอีนั่นมาใช่ไหม”
“อีไหน ผมไปคุยกับลูกค้า จากนั้นก็ไปกินเลี้ยงต่อ”
“ฉันไม่เชื่อ ฮึก!!คุณโกหก!!
“อย่าไร้สาระหน่อยเลย ผมยิ่งเหนื่อยๆอยู่”
“คุณมีเมียน้อยก็บอกมาเถอะ”
“โธ่เว้ย รำคาญ!!” พ่อเดินขึ้นมาข้างบนเลย ผมรีบวิ่งไปหาแม่เลย แม่ผมกำลังร้องไห้ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ผมกอดแม่เอาไว้ ท่านร้องไห้สะอึกสะอื้นน้ำตาไหลพรั่งพรู
“ฮื่อๆ พล พ่อมีคนอื่นแน่ๆ ฮื่อๆ”
แม่ร้องไห้ราวใจจะขาด ผมกอดแม่พร้อมกับลูบหลังเป็นเชิงปลอบใจ
“แม่แค่คิดไปเอง พ่อไม่มีใครหรอก เชื่อผมสิ”
“พ่อมีคนอื่นจริงๆ ฮือๆ”
“ไม่ใช่หรอกครับ” ผมเอ่ยปลอบในขณะที่ท่านเอามือกุมหน้าอกใบหน้าซีดเผือด
“พล แม่แน่นหน้าอกมากๆเลย พะ...พล
“แม่ครับทำใจดีๆไว้ก่อนนะ” ผมรีบอุ้มแม่ขึ้นรถจากนั้นก็มุ่งไปโรงพยาบาลทันที
@โรงพยาบาล
ผมเดินไปเดินมาราวกับหนูติดจั่น ผมได้แต่ภาวนา ขออย่าให้แม่อย่าเป็นอะไรเลย
ผมยังไม่พร้อมที่จะสูญเสีย ถ้าไม่มีแม่ผมไม่รู้เลย ว่าผมจะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปได้ยังไง ผมไม่สนิทกับพ่อ ผมสนิทกับแม่มีอะไรผมจะปรึกษาแม่ตลอด
แกร่ก (เสียงเปิดประตู)
เป็นคุณมอในชุดการ์วสีขาวสะอาดตาเดินออกมา ผมลนลานรีบเข้าไปถามทันที
“แม่ผมเป็นยังไงบ้างครับ”
“คนไข้เป็นโรคหัวใจ คนไข้คงเครียดมากๆ อาการก็เลยกำเริบ” โรคหัวใจอย่างนั้นหรือ ทำไมแม่ไม่มีอาการแบบนี้มาก่อนเลย แม่ปกติดีทุกอย่าง ไม่น่าเชื่อว่าแม่จะเป็นโรคหัวใจ
“หมอรักษาแม่ผมได้ใช่ไหม ต้องการเงินเท่าไหร่ผมจะหาให้”
“เอาเป็นว่าหมอจะรักษาให้ถึงที่สุดครับ คนไข้ต้องการกำลังใจมากๆนะครับ”
“ครับ”
“หมอจะย้ายไปห้องพิเศษให้นะครับ”
“ครับ ผมจ้างพยาบาลพิเศษด้วย ช่วยหาให้ผมด้วยนะครับ”
“ได้ครับ หมอขอตัวก่อนนะครับ”
@ห้องพิเศษ
ผมนั่งกุมมือแม่อยู่ข้างๆเตียง ท่านยังหลับสนิทอยู่เลย แม่หน้าซีดมาก ผมเป็นห่วงเป็นกังวลไปหมด แม่น่าจะเครียดเรื่องที่พ่อเมียน้อยแน่ๆเลย ผมยังไม่ได้ฟันธงเลยหรอกนะ ว่าพ่อมีเพราะผมยังไม่เห็นกับตาเลย ผมนั่งคิดอะไรไปเรื่อยๆ สักพักแม่ก็ลืมตาตื่นขึ้นมา
“พล พ่อล่ะ”
แม่เอ่ยปากถามผมสีหน้าเศร้าๆ ผมฉีกยิ้มให้แม่ ก่อนจะปรับสีหน้ายิ้มแย้ม ผมรู้ว่าแม่กำลังทุกข์
“พ่อกำลังมาครับ”
ผมต้องพูดโกหกเพื่อให้แม่สบายใจ ผมโทรไปหาพ่อแล้ว แต่มันโทรไม่ติด โทรไปที่บ้านคนใช้บอกยังไม่ตื่น ไม่กล้าปลุก
“แม่ดีใจที่พ่อจะมาดูแลมาเยี่ยมแม่” แม่ส่งยิ้มให้ผม
“ครับ แม่พักผ่อนก่อนนะครับ เดี๋ยวผมไปซื้อผลไม้มาให้ทาน”
“จ้ะ”
“ฝากด้วยนะครับ” ผมหันไปพูดกับพยาบาล จากนั้นก็มุ่งไปบ้านทันที
@บ้านภักภิรมณ์
ผ่านรีบตรงไปห้องพอเลย ผมจะเคาะแต่ประตูมันเปิดออก พราะมันเปิดไม่สนิท ผมเดินเข้าไปเงียบๆ พ่อกำลังนอนคุยโทรศัพท์อยู่
แม่จะเป็นจะตายพ่อไม่รู้ห่าเหวอะไรเลย
“คิดถึงคุณจังเลยครับ”
ปลายสาย :.........
“ไม่หวานแค่ปากหวานทั้งตัว ลองชิมสักครั้งจะติดใจ”
ปลายสาย......
“มีที่ไหน โสดลูกติด”
ปลายสาย.......
“ครับ คิดถึงคุณคะน้าจังเลย” คะน้าอย่างนั้นหรือ อย่าบอกนะว่าเป็นแม่คะน้าของอีเปลวนรก ผมไม่อยากจะคิดในแง่ร้าย คงไม่ใช่แม่อีเปลวนรกหรอกมั้ง
อะไรโลกมันจะกลมขนาดนั้น มีแค่ผมที่เคยไปบ้านเปลวแค่คนเดียว อาจจะแค่คนชื่อเหมือนก็ได้ ผมกำมือแน่นยอมรับว่าโกรธพ่อ
แม่พูดถูกทุกอย่าง พ่อกำลังมีเมียน้อยจริงๆ
“พ่อทำแบบนี้กับแม่ได้ยังไง”
ผมขึ้นเสียงใส่พ่อ พ่อหันกลับมามองผมทำสีหน้าตกใจ
“ทำอะไร”
“พ่อกำลังนอกใจแม่”
“มีหลักฐานไหมล่ะ ที่ว่ากูนอกใจ”
“ทำอะไรก็น่าจะรู้แก่ใจ แม่ไม่สบายเป็นโรคหัวใจ ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล ไปดูแม่ด้วย”
“ศจีเข้าโรงพยาบาล”
“มัวแต่คุยกับอีหนูนอกบ้าน จนไม่สนใจคนในบ้าน แม่อยู่โรงพยาบาล$$”
“เออๆ”
“ไปเยี่ยมแม่เลยนะ ตอนบ่ายผมจะเข้าไป”
“กูจะไปเดี๋ยวนี้เลย”
ผมเข้ามาในห้องของตัวเอง ก่อนจะอาบน้ำแล้วนอน มันเพลียไปหมด ขอนอนสัก2-3ชั่วโมงแล้วกัน พ่อคงไปดูแม่ตอนเช้าผัดเปลี่ยนกันพอดี เพราะผมจะไปตอนบ่าย
ผ่านไปอีกหลายๆวัน แม่ผมอยู่ที่โรงพยาบาล ตั้งหน้าตั้งตารอพ่อตลอด พ่อก็มาเยี่ยมบ้างไม่มาบ้าง ผมเองก็สงสัยมาก แต่แม่ผมป่วยขนาดนี้ ผมจะหาความจริงให้แม่ผมเจ็บปวดทำไม ต่อให้ผมไม่พูด แม่ก็รู้อยู่ดี
“พล พ่อล่ะ”
แม่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา โรคทางกายไม่เท่าไหร่ แต่โรคทางใจ หมอไม่มีทางรักษาถ้าไม่ได้กำลังจากคนที่เรารัก
“พ่อกำลังมาครับ”
คำตอบที่ผมให้กับแม่จะเป็นคำตอบเดิมๆซ้ำๆ ช่วงหลังๆแม่อาการทรุดเพราะตรอมใจ ผมไม่รู้จะให้กำลังใจแม่ยังไงแล้วตอนนี้
“พะ...พลไม่ต้องโกหกแม่หรอก แม่รู้ว่าพ่อทำอะไรอยู่” แม่พูดพร้อมกับหลับตาลง แม่คงอยากจะพักผ่อนแน่ ๆ
“นอนพักเถอะนะ เดี๋ยวพ่อก็มา”
“อืม แม่รักพลนะ อยู่ให้ได้นะลูก” แม่พูดออกมาอย่างแผ่วเบาน้ำตาค่อยๆไหลออกมาที่หางตา
ผมสงสารแม่เหลือเกิน ผมปิดปากตัวเองแล้วร้องไห้ออกมา
ตี๊ดดดด--------------------------
“แม่ครับ แม่ๆ”
ผมพยายามเขย่าตัวแม่ แต่แม่ก็ไม่ตื่นมา ภาพการเต้นของหัวใจมันเป็นเส้นตรง ผมรีบกดออดเรียกหมอทันที
“อยู่กับพลก่อนนะแม่ อย่าพึ่งจากพลไปไหน ฮื่อๆ”
หมอพยาบาลกรูเข้ามาพร้อมกับกันผมออกไป ผมได้แต่ร้องไห้ มองภาพหมอกำลังช่วยยื้อชีวิตแม่ผมอยู่ ผมปิดปากแล้วร้องไห้ ใจของผมมันเจ็บเหลือ ผมมองหมอช่วยชีวิตแม่อยู่นานมาก แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าแม่จะฟื้นคืนมาเลย
“คุณศจี ได้เสียชีวิตแล้ว ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ”
เหมือนถูกสายฟ้าฟาดลงมากลางใจ ผมช็อกกับคำตอบที่ได้ยิน มือมันสั่นขึ้นมาดื้อๆ หัวใจเบาโหวงเจ็บปวดกับสิ่งที่ได้ยิน
ผมล้มทั้งยืนจากนั้นภาพก็ตัดไป
- ผู้เขียน
